Հայ Կաթողիկէ Եկեղեցին Լեհաստանում

19 maja 2017 r. w ormiańskokatolickiej katedrze pw. Świętych Męczenników w Giumri pożegnano Nuncjusza papieskiego dla Armenii, Gruzji i Azerbejdżanu, który przez 5 lat pełnił tę funkcję. Decyzją Papieża teraz będzie sprawował ten urząd w Tanzanii.

Abp Marek Solczyński odprawił pożegnalną Świętą Liturgię. Wraz z nim mszę św. koncelebrowali: abp. Rafel Minassian, ordynariusz Ordynariatu Ormiańskokatolickiego dla Armenii, Gruzji, Rosji i Europy Wschodniej, abp Neszan Garakeheyan i kilku katolickich księży łacińskich.
We mszy uczestniczyli: zastępca burmistrza Giumri Wagharszag Mkhitaryan, ormiańskie Siostry Niepokalanego Poczęcia, przedstawiciele Caritasu i organizacji CNEWA [Katolickie Stowarzyszenie Pomocy dla Bliskiego Wschodu] w Giumri, wierni wspólnoty.

» cały artykuł
  

W obrządku ormiańskim Wniebowstąpienie Chrystusa (Hambarcum Kristosi) świętuje się tradycyjnie w czwartek, 40. dnia po Zmartwychwstaniu. Według tegorocznego kalendarza liturgicznego przypada ono 25 maja.

Po zmartwychwstaniu Jezus nie przebywał stale w sposób widzialny ze swymi uczniami. Tym niemniej przez 40 dni, objawiał się im nieoczekiwanie w wyjątkowych chwilach. Stąd zaskoczenie apostołów, którzy nie mogli od razu pojąć nowego sposobu bycia i nowego sposobu obecności Jezusa. Ale stopniowo utwierdzali się, że Jezus jest wciąż żywy, prawdziwie obecny, i jest dla swych uczniów wszędzie, gdziekolwiek są, „po wszystkie dni aż do skończenia świata”.
40-tego dnia po zmartwychwstaniu Jezus kończy swą widzialną misję na ziemi, wstępuje do nieba, zasiada po prawicy Ojca. Syn Boży przyobleka się w blask chwały.

Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem zmartwychwstania i zapowiada zesłanie Ducha Świętego – „przyodzianie się w moc z góry”. Zarazem potwierdza nieustanną, chociaż niewidzialną, obecność Jezusa z nami, gdziekolwiek jesteśmy. Wskazuje cel naszego życia i kieruje nas także ku Temu, który otworzył drogę do tego celu, do chwały nieba.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Łukasza 24, 41-53

Kontekst Ewangelii czytanej w tę niedzielę w liturgii ormiańskiej jest taki: Jezus uzdrowił niewidomego od urodzenia, a uzdrowiony z radością i ufnością wyznał wiarę w Niego: „Wierzę, Panie”.
Przez ten cud Jezus wzywa, by otworzyć oczy duszy i rozumu na światło wiary. Wzywa także tych, którym wydaje się, że wszystko wiedzą i widzą, a w istocie pozostają niewidomi. To wiara daje prawdziwe oczy. W jej świetle zaczynamy właściwie widzieć.

Jak wierzyć? Nie tylko wierzyć w Boga, że On jest, ale uwierzyć Bogu, Jego słowu, uwierzyć w Jego miłość. Wiara to ufność pokładana w Panu, zaufanie w Jego opiekę, miłosierdzie, dobroć. To żywa relacja z Jezusem. To pragnienie, by iść za Nim jak za swym pasterzem, rozpoznawać Jego głos pośród wielu innych głosów, iść Jego drogą i nie dać się sprowadzić na manowce. To także ufność, że On chroni nas w swej owczarni, zna nas po imieniu, leczy zranionych i pogubionych, prowadzi do zdrojów życia, jest jedyną bramą do zbawienia.
Prośmy Boga, by dał nam taką ufność. By zawsze przymnażał nam wiary.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Jana 9, 39 – 10, 10

To święto to kolejne przypomnienie istotnych prawd, przeżywanych szczególnie w całym okresie wielkanocnym:
– że tylko Jezus może sprawić, że nasz ziemski krzyż, nasza droga życia z wszystkimi trudami i radościami, z upadkami i sukcesami może stać się świetlistym, chwalebnym znakiem otwierającym niebo. Na tym polega cud zmartwychwstania.
– że tajemnica Wielkanocy dotyczy nie tylko zmartwychwstania na końcu czasów, ale tego, że dzięki Zbawicielowi możliwe jest ciągłe, nieustanne duchowe zmartwychwstawanie, odnawianie życia, odrodzenie miłości i nadziei. Wciąż idziemy od jednego duchowego zmartwychwstania do drugiego.
O tym, że Chrystus jest prawdziwym Bogiem, a przez to jedynym i prawdziwym naszym Zbawicielem przypomina dzisiejsza Ewangelia. Ukazuje ona Jezusa, który przybył do Jerozolimy na jesienne Święto Namiotów. To było jedno z głównych świąt biblijnych, które trwało tydzień. Dopiero w połowie tych obchodów Jezus przybył do Świątyni. Tam nauczał, a jego nauka zrobiła wielkie wrażenie na słuchaczach, tak jak nieco wcześniej wzburzenie wywołał fakt – rozważany w poprzednią niedzielę - że dokonał uzdrowienia w szabat.
Jezus nie zdobył wiedzy od nikogo, nie musiał uczęszczać do żadnych wielkich szkół rabinackich. On przekazuje naukę pochodzącą od Boga i głosi Jego chwałę. Jest jedno z Ojcem, i jako Bóg naucza, uzdrawia, zbawia. I On jest godny wiary i ufności.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Jana 7, 14-23
» O Cudzie Krzyża z 7 maja 351 roku

W liturgii ormiańskiej to kolejna niedziela „kolorowa”, tym razem Czerwona (Karmir). Nazwa nie ma znaczenia liturgicznego. To popularne, tradycyjne określenie, które nawiązuje do kolorów, jakie przyjmuje przyroda w okresie wczesnej wiosny. Kieruje ono jednak naszą myśl ku drogocennej, najświętszej krwi Chrystusa, wylanej „za nas i za wielu” dla naszego zbawienia, a także ku niezliczonym męczennikom, którzy oddali lub teraz oddają życie za wiarę.

Dzisiejszą niełatwą Ewangelię łatwiej zrozumieć, gdy weźmie się pod uwagę, że Jezus odpowiada w niej na zarzuty faryzeuszów, że uzdrowił w szabat. Przecież w szabat nie wolno nic robić, niczego dokonywać – głosili faryzeusze. Jednak Jezus jest panem szabatu, sam go stworzył. Nie czyni niczego od siebie, ale spełnia wolę Ojca, który przecież wciąż działa. Jest jedno z Ojcem i jest Mu równy. Jest Bogiem i dlatego może być naszym Zbawicielem.
Kto w Niego wierzy, ma życie. Dzięki Niemu każdy może to życie odzyskać, odnowić, może duchowo zmartwychwstawać każdego dnia. Bo zmartwychwstanie w ujęciu Ewangelii św. Jana, dotyczy nie tylko spoczywających w grobach, ale wszystkich, w których umarły lub osłabły miłość, wiara, nadzieja. Jezus zawsze daje nową szansę – to główne przesłanie Ewangelii i okresu wielkanocnego. I Jezus nie zapomni o tych, którzy „pełnili dobre czyny”.

Najbliższa niedzielna liturgia ormiańska w Warszawie:
14 maja, o godz. 11.00
(kaplica św. Barbary, wejście od ul. Wspólnej)

                                                                       Z modlitwą – ks. Józef

♦

Trzecia Niedziela Wielkanocna
Զատկական Գ Կիրակի

Oficjalnie w liturgii ormiańskiej to Niedziela Kościoła Powszechnego, dosłownie: Niedziela Kościoła Światowego (Aszcharchamatran Kiraki).
W tę niedzielę w liturgii ormiańskiej wspomina się pierwszy Kościół, który gromadził się w Wieczerniku na jerozolimskim Syjonie. Chodzi o „izbę na piętrze”, w której Jezus wraz z wszystkimi apostołami odbył Ostatnią Wieczerzę, tam ustanowił sakrament eucharystii i kapłaństwa, tam była sprawowana pierwsza msza święta, tam przychodził do apostołów po zmartwychwstaniu, tam apostołowie wrócili z Góry Oliwnej po wniebowstąpieniu Chrystusa, i tam miało miejsce zstąpienie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Tam gromadzili się apostołowie wraz z Maryją i innymi uczniami w pierwszym okresie życia Kościoła. To była siedziba pierwszej gminy chrześcijańskiej. To najstarszy i najlepszy symbolem całego Kościoła. Stamtąd apostołowie rozeszli się na cały świat. Stąd Wieczernikowi nadawano różne nazwy: górny kościół Apostołów, Święty Syjon (Hagia Sion), Matka Wszystkich Kościołów (Mater Ecclesiarum). Gdy bowiem byli zebrani wszyscy apostołowie, był zgromadzony cały Kościół.
Trzecia niedziela wielkanocna przypomina nam, że Jezus zmartwychwstały to Jezus żywy, obecny w całym Kościele, na całym świecie. Obecny tam, gdzie się gromadzą Jego uczniowie i obecny w nas i w naszym życiu. Przez Jego zmartwych-wstanie cały świat zazielenił się życiem, rozkwitł nadzieją na Królestwo Boże.
W dzisiejszej Ewangelia św. Jana, Nikodem, znawca Prawa i członek sanhedrynu przychodzi do Jezusa nocą i pyta, co zrobić, by wejść do Królestwa Bożego. Jezus wymienia jeden warunek: narodzić się „na nowo”.
Chodzi o odrodzenie duchowe, jakie dokonuje się z wody i z Ducha we chrzcie, ale które potem dokonuje się nieustannie w życiu chrześcijanina.
Chrześcijanin bowiem to ten, który wciąż się odradza duchowo, umacnia swą miłość i wiarę, czyli zrodzoną więź z Bogiem. Zawsze otwiera się na nowy powiew wiatru, na wciąż nowe tchnienia życia.

Urodził się w Mardin w Turcji w 1869 r. (prawdopodobnie 19 kwietnia) w skromnej rodzinie ormiańskich katolików jako czwarte z ośmiorga dzieci. Został ochrzczony następnego dnia i otrzymał imię Choukrallah. Jego rodzice byli bardzo pobożni.
Już jako chłopiec postanowił zostać kapłanem. W tym celu pojechał do Libanu, gdzie zamieszkał w klasztorze Matki Boskiej w Bzommar. Tam studiował aż do święceń kapłańskich, które otrzymał w 1896 r. w uroczystość Bożego Ciała. Wtedy przyjął imię Ignacy, na cześć świętego z Antiochii, którego pragnął naśladować. Po półtorarocznym pobycie w Bzommar został posłany do Aleksandrii w Egipcie, gdzie pracował jako duszpasterz. We wrześniu 1901 r. został mianowany wikariuszem patriarchy w Egipcie i przeniósł się do Kairu. Następnie na prośbę patriarchy Konstantynopola przez blisko rok był jego sekretarzem. Gdy arcybiskup Mardin złożył dymisję, sługa Boży został mianowany jego następcą

»  czytaj cały artykuł

Ewangelia czytana w liturgii ormiańskiej w pierwszy dzień Wielkanocy mówi o tym, co się wydarzyło przy pustym już grobie Jezusa, w którym został jedynie całun i inne płótna pogrzebowe, rankiem pierwszego dnia po szabacie, czyli w niedzielę rano.

» Ewangelia wg św. Marka (Ew. Mk 16, 2-8)

Przeżywając radosną, dobrą nowinę o zmartwychwstaniu Pana, w drugim dniu Wielkanocy w liturgii ormiańskiej modlimy się z nadzieją za naszych zmarłych, to ormiański dzień zaduszny - or mereloc.

ks. prof. Józef Naumowicz

Szanowni Państwo! Drodzy Przyjaciele!

 Kristos Hariaw i Mereloc ..... Orhnial e Harutiune Kristosy! 

Chrystus Zmartwychwstał – Zmartwychwstał Prawdziwie

 Błogosławione Zmartwychwstanie Chrystusa!

To pozdrowienie, zaczerpnięte z liturgii Kościoła ormiańskiego, kieruję wraz z życzeniami do Was i Waszych Rodzin.

 Niech Święta Wielkiej Nocy obudzą na nowo w umysłach i sercach Wiarę, Nadzieję i Miłość.

 Także solidarność i życzliwość wobec ludzi cierpiących, zagubionych i potrzebujących pomocy.

 Jak nauczył patron roku 2017 - św. Brat Albert: „Bądźmy dobrze jak chleb”.

 Alleluja, Alleluja!

                                                                         ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski
                                                                                 proboszcz ormiańskokatolickiej parafii południowej w Gliwicach
                                                                             pw. św. Grzegorza Oświeciciela

 (za www.isakowicz.pl)