Հայ Կաթողիկէ Եկեղեցին Լեհաստանում

"Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” – te słowa proroka Ozeasza przypomina Jezus w dzisiejszej Ewangelii. W ten sposób wyjaśniał faryzeuszom, że głównym przykazaniem jest miłość i czynienie dobra. Konieczne jest także składanie ofiar, czyli oddane czci Bogu w świątyni, liturgia, sakramenty, modlitwy, przepisy kościelne, zachowanie nakazów, bo bez nich nie ma religii i więzi z Bogiem. Ale w nich także ma być jak najwięcej miłości, serca, wierności, wewnętrznego przeżycia, bo bez tego praktyki religijne stają fasadowe, formalne, nieskuteczne.
W szabat nie wolno było urządzać żniw na polu. Jako przekroczenie tego przepisu faryzeusze uznali samo zrywanie kłosów przez uczniów Jezusa. Ale szabat nie jest dniem postu, w tym dniu należy zaspokoić głód. Także kapłani nie naruszają szabatu, jeśli tego dnia sprawują liturgię albo spożywają chleby pokładne (12 dużych bochenków chleba, wykładanych co szabat na tydzień w świątyni jako rodzaj nieustannej bezkrwawej ofiary, w każdy szabat spożywali je kapłani, by zastąpić je nowymi).

 » Ewangelia wg św. Jana 12, 1-8

Ta niedziela w liturgii ormiańskiej jest też radosnym dniem przygotowania do święta odnalezienia relikwii św. Grzegorza Oświeciciela. Bardziej ascetyczno-modlitewny charakter to przygotowanie ma od najbliższego poniedziałku do piątku, w te dni przypada „post” przed tym świętem, a samo święto jest w sobotę 1 lipca (zawsze w trzecią sobotę po Zesłaniu Ducha Świętego).
W tygodniu po 3. niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego w liturgii ormiańskiej przypadają także wspomnienia innych świętych, w tym wspomnienie św. cesarza Konstantyna Wielkiego i jego matki św. Heleny (wtorek, 27 czerwca).

ks. prof. Józef Naumowicz

Ewangelia dziś nam przypomina, że Jezus jest naszym Zbawicielem: jesteśmy w Jego ręku i nikt nas z niej nie wyrwie. Dlaczego jednak nie ogłosił On otwarcie w Świątyni jerozolimskiej, że jest zapowiadanym Mesjaszem? Takie oświadczenie stanowiłoby niepodważalny materiał do oskarżenia Go. Powiedział jednak o sobie bardzo wiele, gdy podczas uroczystości Poświęcenia Świątyni nauczał w krużganku Salomona (portyk położony we wschodniej części Świątyni, zimą chronił modlących się i słuchaczy przed chłodnymi wiatrami; później stał się ulubionym miejscem spotkań i modlitw pierwszych chrześcijan).

 » Ewangelia wg św. Jana 10, 22-30

W liturgii ormiańskokatolickiej dziś to Święto Kościoła. Kościół zrodził się z przebitego boku Jezusa, z którego wypłynęła krew i woda. Jednak objawił się i zajaśniał po raz pierwszy w dniu Piędziesiątnicy, gdy tysiące pielgrzymów różnych języków, ludów i narodów uwierzyło w Chrystusa. Kościół jest „jeden, święty, powszechny, apostolski”.

Symbol Kościoła.
Owoc granatu to symbol życia, płodności, obfitości. Miąższ składa się z wielu nasion ściśle do siebie przylegających, o purpurowej, wręcz karmazynowej czerwieni. Okryty jest łupiną barwy purpurowej, fioletowej, czasem brązowej, z kielichem na wierzchołku, zawierającym setki nasion, z których zrodzi się życie.
To piękny symbol Armenii.
To także symbol Kościoła, który zrodził się z krwi Chrystusa, i łączy w sobie ludy i narody.

 »  Wspomnienia w katolickiej liturgii ormiańskiej w tygodniu

Hierarchiwuie ormiańscy po mszy  św. w kaplicy św, Józefa kościoła św. Wojciecha we Wrocławiu. Spotkanie z Ormianami Polskimi.; 30 maja 1997 r.

  W bieżącym okresie liturgicznym, w dniu Bożego Ciała, przypominane jest ważne dla Kościoła Katolickiego wydarzenie sprzed 20 lat.. Od 25 maja do 1 czerwca 1997 roku odbywał się we Wrocławiu 46. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, pod hasłem: Eucharystia i wolność.
Drugiego dnia kongresu, 26 maja, przypadała uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej. Rozważano temat Eucharystia źródłem wolności.
Tego dnia po Mszy św. w Hali Ludowej (obecna nazwa Hala Stulecia) procesja Bożego Ciała, w której uczestniczyło kilkadziesiąt tysięcy ludzi, przeszła ulicami Wrocławia do Katedry.

Miało też wtedy miejsce wyjątkowe dla Ormian Polskich wydarzenie. Szóstego dnia Konkresu, w piątek 30 maja, o godz. 18.00, w kościele dominikanów pw. św. Wojciecha odprawiona została uroczysta Msza św. w obrządku ormiańskim. Głównym celebransem był Wielce Błogosławiony Howannes Bedros (Jan Piotr) XVIII Kasparian, Patriarcha – Katolikos Ormian, w asyście arcybiskupów i biskupów obrządku ormiańskiego. Po Mszy św. w kaplicy św. Józefa miało jeszcze miejsce spotkanie Katolikosa ze środowiskiem Ormian Polskich.
Patriarcha Kasparian odwiedził Polskę dwukrotnie: w roku 1989 (koronował wówczas obraz Matki Bożej Łysieckiej w kościele ormiańskokatolickim pw. św. Trójcy w Gliwcach) i 1997 właśnie podczas Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu.

» cały artykuł

Trzy Osoby Boże niekiedy wymieniamy razem, gdy np. robimy znak krzyża, dodając słowa: „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” albo gdy mówimy „Chwała Ojcu…” Częściej zwracamy się do jednej z Osób, rozważając Jej własne działanie. Dzisiejsze święto przypomina, że te trzy Osoby są jednością. Bóg jest wspólnotą Osób złączonych ścisłymi relacjami miłości. We wnętrzu Boga trwa nieustanny dialog tych Osób, ciągłe Ich spotkanie, stała wymiana życia. Bóg jest jeden, ale nie jest samotny, jest miłością w sobie.

Z tajemnicy Trójcy Świętej wypływają dwie ważne przesłanki:

- skoro wewnętrznym życiem Boga jest miłość, to ona wypływa na zewnątrz. Z tej miłości jest świat, człowiek, Opatrzność Boża nad światem…

- skoro człowiek jest stworzony na podobieństwo Boskich Osób złączonych miłością, to człowiek staje się sobą, kiedy kocha, buduje relacje z innymi, żyje dla innych. Nawet jeśli nie może tworzyć z innymi takiej jedności, jaka jest w Bogu między osobami, jednak na Boży wzór ma budować więzy z ludźmi, starać się o jak najlepsze relacje w rodzinie, w społeczeństwie, w Kościele. To jest przesłanie tej niedzieli.

O tej miłości między Osobami Bożymi mówił Jezus w wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy. Głosił nadto, że Bóg pragnie tworzyć więzi miłości także z człowiekiem: chce w nim przebywać i chce, by człowiek Go miłował, spełniając Jego przykazania i Jego wolę. 

 » Ewangelia wg św. Jana 14, 15-24
 »  Wspomnienia w liturgii ormiańskiej w tygodniu

» Św. Rypsyma - czytaj więcej

Miesiąc czerwiec poświęcony jest czci Najświętszego Serca Jezusa w tradycji rzymsko- jak też ormiańskokatolickiej. Serce jest symbolem miłości, ofiary, oddania. W tym miesiącu w kościołach i w domach śpiewa się lub odmawia litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa (Լիտանիա Ս. Սրտին Յիսուսի).
Czcić Najświętsze Serce Jezusa to:

• z wdzięcznością rozważać miłość Jezusa, • dziękować Mu za wszystkie łaski, • przepraszać Go za wszelki brak miłości,
• ofiarować Mu swoje serce, • prosić Go by uczynił serca nasze według Serca swego.

W niedzielę 28 maja abp Rafel Minassian odprawił uroczystą mszę św. w kościele Świętych Piotra i Pawła w Gdańsku, z okazji 80. rocznicy koronacji cudownego obrazy Matki Bożej Łaskawej.

Podczas homilii arcybiskup Rafael Minassian podniósł

księdza JÓZEFA NAUMOWICZA
obecnego duszpasterza ormiańskokatolickiej Parafii Centralnej
pw. św. Grzegorza z Nareku

do rangi prałata Katolickiego Kościoła Ormiańskiego (dzajragujn wardapet),
wręczając mu pierścień.
Wręczenie pastorału Arcybiskup zapowiedział na 13 sierpnia.

SERDECZNIE KSIĘDZU GRATULUJEMY, ŻYCZYMY DALSZEJ PIĘKNEJ I OWOCNEJ WŚRÓD NAS, POLSKICH ORMIAN, POSŁUGI!

W niedzielę 28 maja, środowisko Ormian gdańskich, ale również z innych ośrodków w Polsce, spotkało się na uroczystej mszy św. w kościele Świętych Piotra i Pawła, z okazji 80. rocznicy koronacji cudownego obrazy Matki Bożej Łaskawej. Obraz przewieziony z kościoła ormiańskiego ze Stanisławowa, z narażeniem życia, przez niezapomnianego ks. Kazimierza Filipiaka w 1959 trafił do Gdańska. W 1937 roku koronowany był przez ostatniego ormiańskiego abpa Józefa Teodorowicza, teraz po 80. latach, mszę świętą celebrował ormiańskokatolicki abp Rafael Minassian ordynariusz Ordynariatu Ormiańskokatolickiego dla Armenii, Gruzji, Rosji i Europy Wschodniej, wraz z o. Mesrobem, mechitarystą z Wenecji i ks. Józefem Naumowiczem. Do mszy posługiwali również ks. Narek Mnoyan oraz ministranci ormiańscy i polscy.

»  czytaj dalej

W tę niedzielę w liturgii ormiańskiej czyta się opis wjazdu Chrystusa do Jerozolimy – tak jak w Niedzielę Palmową przed Wielkanocą - ale po to, by rozważać uroczyste wejście naszego Pana do Jerozolimy niebiańskiej. Cztery dni po Święcie Wniebowstąpienia, bierzemy udział w radości nieba, które wita Tego, który przez swoją mękę i śmierć pokonał na krzyżu szatana, grzech i śmierć, pełen mocy powstał z martwych, aby żyć na wieki wieków, wchodzi do nieba jako zwycięski Król chwały i zasiada po prawicy Ojca.
Czytając w Drugą Niedzielą Palmową opis uroczystego wyjazdu Jezusa do Jerozolimy, rozważajmy chwalebne wstąpienie do nieba zmartwychwstałego Pana oraz Jego niewidzialną, ale pełną mocy obecność dla nas.

» Ewangelia wg św. Jana 12, 12-23

Bramy, podnieście swe szczyty,
unieście się, odwieczne podwoje,
aby mógł wkroczyć Król chwały! ­

– te słowa psalmu 24 to radosny śpiew, jaki rozbrzmiewał w uroczystych liturgiach w świątyni jerozolimskiej. To wezwanie do bram świątyni, jakby były one żywymi istotami, by się otwarły szeroko i przywitały Tego, który przychodzi – jak mówi dalej psalm – jako Pan dzielny i potężny, Pan potężny w boju, zwycięski Król chwały.
W liturgii ormiańskiej kantor śpiewa te słowa przed Ewangelią opisującą uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy (w Niedzielę Palmową i w tę, tzw. Drugą Niedzielę Palmową). Tak mogli śpiewać aniołowie, gdy witali Pana wstępującego do nieba.

ks. prof. Józef Naumowicz

19 maja 2017 r. w ormiańskokatolickiej katedrze pw. Świętych Męczenników w Giumri pożegnano Nuncjusza papieskiego dla Armenii, Gruzji i Azerbejdżanu, który przez 5 lat pełnił tę funkcję. Decyzją Papieża teraz będzie sprawował ten urząd w Tanzanii.

Abp Marek Solczyński odprawił pożegnalną Świętą Liturgię. Wraz z nim mszę św. koncelebrowali: abp. Rafel Minassian, ordynariusz Ordynariatu Ormiańskokatolickiego dla Armenii, Gruzji, Rosji i Europy Wschodniej, abp Neszan Garakeheyan i kilku katolickich księży łacińskich.
We mszy uczestniczyli: zastępca burmistrza Giumri Wagharszag Mkhitaryan, ormiańskie Siostry Niepokalanego Poczęcia, przedstawiciele Caritasu i organizacji CNEWA [Katolickie Stowarzyszenie Pomocy dla Bliskiego Wschodu] w Giumri, wierni wspólnoty.

» cały artykuł
  

W obrządku ormiańskim Wniebowstąpienie Chrystusa (Hambarcum Kristosi) świętuje się tradycyjnie w czwartek, 40. dnia po Zmartwychwstaniu. Według tegorocznego kalendarza liturgicznego przypada ono 25 maja.

Po zmartwychwstaniu Jezus nie przebywał stale w sposób widzialny ze swymi uczniami. Tym niemniej przez 40 dni, objawiał się im nieoczekiwanie w wyjątkowych chwilach. Stąd zaskoczenie apostołów, którzy nie mogli od razu pojąć nowego sposobu bycia i nowego sposobu obecności Jezusa. Ale stopniowo utwierdzali się, że Jezus jest wciąż żywy, prawdziwie obecny, i jest dla swych uczniów wszędzie, gdziekolwiek są, „po wszystkie dni aż do skończenia świata”.
40-tego dnia po zmartwychwstaniu Jezus kończy swą widzialną misję na ziemi, wstępuje do nieba, zasiada po prawicy Ojca. Syn Boży przyobleka się w blask chwały.

Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem zmartwychwstania i zapowiada zesłanie Ducha Świętego – „przyodzianie się w moc z góry”. Zarazem potwierdza nieustanną, chociaż niewidzialną, obecność Jezusa z nami, gdziekolwiek jesteśmy. Wskazuje cel naszego życia i kieruje nas także ku Temu, który otworzył drogę do tego celu, do chwały nieba.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Łukasza 24, 41-53

Kontekst Ewangelii czytanej w tę niedzielę w liturgii ormiańskiej jest taki: Jezus uzdrowił niewidomego od urodzenia, a uzdrowiony z radością i ufnością wyznał wiarę w Niego: „Wierzę, Panie”.
Przez ten cud Jezus wzywa, by otworzyć oczy duszy i rozumu na światło wiary. Wzywa także tych, którym wydaje się, że wszystko wiedzą i widzą, a w istocie pozostają niewidomi. To wiara daje prawdziwe oczy. W jej świetle zaczynamy właściwie widzieć.

Jak wierzyć? Nie tylko wierzyć w Boga, że On jest, ale uwierzyć Bogu, Jego słowu, uwierzyć w Jego miłość. Wiara to ufność pokładana w Panu, zaufanie w Jego opiekę, miłosierdzie, dobroć. To żywa relacja z Jezusem. To pragnienie, by iść za Nim jak za swym pasterzem, rozpoznawać Jego głos pośród wielu innych głosów, iść Jego drogą i nie dać się sprowadzić na manowce. To także ufność, że On chroni nas w swej owczarni, zna nas po imieniu, leczy zranionych i pogubionych, prowadzi do zdrojów życia, jest jedyną bramą do zbawienia.
Prośmy Boga, by dał nam taką ufność. By zawsze przymnażał nam wiary.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Jana 9, 39 – 10, 10