Tytułowe Dwie epoki to mowa wygłoszona w 1913 r. w archikatedrze lwowskiej w pięćdziesiątą rocznicę powstania styczniowego: trzeźwe, lecz uczciwe i pozbawione pogardy rozliczenie z polską historią, w której równie mocno zapisały się akty spontanicznego idealizmu, co kierowanie się prywatą i wygodnictwem. W zbiorze znalazło się także m.in. Kazanie sejmowe, pamiętna homilia z okazji otwarcia pierwszego sejmu, w której Teodorowicz akcentował konieczność porzucenia osobistych i grupowych interesów na rzecz pracy dla dobra wspólnego. Niezmiennie głosił konieczność budowaniu polityki w oparciu o fundament moralny, natomiast prawa pozytywnego – o pierwiastek niezmienny i obiektywny, jakim są prawo naturalne i prawo Boskie. W innych pismach wiele miejsca poświęcał krytyce materialistycznej cywilizacji i współczesnych totalitaryzmów, odejściu od moralności i bezkrytycznemu kultowi techniki.
Nietypowa forma, jaką wybrał dla swoich tekstów, odzwierciedla jego erudycję, oczytanie i szerokie zainteresowania. Nierzadko przyjmują one postać eseju, swobodnie poruszającego się wśród nurtujących Teodorowicza tematów i sięgającego po przykłady nie tylko z tekstów religijnych, lecz także z historii i dzieł literackich.
» Pisma abp.Józefa Teodorowicza można znaleźć w księgarni NCK
za stroną Narodowego Centrum Kultury
https://nck.pl/wydawnictwo/aktualnosci/25-lipca-154-rocznica-urodzin-jozefa-teodorowicza