Święto Przemienienia naszego Pana Jezusa Chrystusa – Wardawar
Տօն Պատառակերպութեան Տ.Մ. Յիսուսի Քրիստոսի: Վարդավառ
Wardawar – święto wody, kwiatów, miłości i urodzaju.
Święto upamiętnia wydarzenie, które prawdopodobnie rozegrało się na górze Tabor (nie jest to potwierdzone w Nowym Testamencie). Wydarzenie to opisują trzej ewangeliści: Mateusz (Mt 17, 1-9), Marek (Mk 9, 1-8) i Łukasz (Łk 9, 28-36). Ewangelia odczytywana w dzisiejsze święto przedstawia Jezusa, który na górze Tabor w obecności trzech uczniów: Piotra, Jakuba i Jana, zmienia swoje oblicze. Chrystusowi towarzyszą Mojżesz i Eliasz. Na niebie ukazuje się obłok, z którego odzywa się głos: “To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”.
Kościół ormiański świętuje Przemienienie Chrystusa 98 dni po Wielkanocy - w tym roku 16 lipca (w Kościołach rzymskokatolickim i prawosławnych – zawsze 6 sierpnia). W tradycji ormiańskiej świętu nadano nazwę Wardawar (Święto Róż). Jest ono, jak większość świąt, świętem ruchomym, trzecim z pięciu głównych świąt w kalendarzu liturgicznym Ormiańskiego Kościoła Katolickiego, dlatego też następuje po nim Dzień Zaduszny (Or Mereloc, Օր Մեռելոց - w tym roku 17 lipca).
W przedchrześcijańskiej Armenii święto poświęcone było bogini Astchik (Astghik). To ona rozrzuciła nasiona miłości na ziemi, a jej ukochany, Wahagn (bóg-słońce) pilnował by wzrastały. W ich obronie musiał stawić czoła złym mocom. W trakcie walk został ranny, a Astchik pospieszyła mu na ratunek. Biegnąc skaleczyła nogę o kolce róży i skropiła jej krzew swoją krwią. Dlatego czerwona róża jest symbolem miłości. Astchik była patronką źródeł wody.
Tego dnia ludzie wręczają sobie kwiaty i dekorują nimi mieszkania. Przynoszą bukiety do kościołów. Częstą praktyką jest wypuszczanie gołębi. Kiedyś czynili to zakochani młodzieńcy. Jeśli gołąb krążył nad domem jego wybranki, to jasnym było, że będzie ślub.
Przedchrześcijański Wardawar został zaadoptowany przez Kościół ormiański. Po przyjęciu chrześcijaństwa (w 301 roku) uczyniono z niego święto Przemienienia Pańskiego. Stare tradycje jednak przetrwały.