„Ormianie katolicy w Armenii i Gruzji. Historia, pamięć, tożsamość” to publikacja autorstwa prof. dr. hab. Krzysztofa Stopki, dr. Jakuba Osieckiego i Konrada Siekierskiego.
Książka przedstawia rozwój katolicyzmu wśród Ormian od średniowiecza do czasów współczesnych. Składa się z trzech części – dwóch historycznych (Krzysztof Stopka, XIII-XVIII wiek; Jakub Osiecki, XIX-XX wiek) i jednej antropologiczno-etnologicznej (Konrad Siekierski, XXI wiek). Części historyczne omawiają rozwój Kościoła rzymskiego na terenie Armenii i Gruzji w dwóch obrządkach: łacińskim i ormiańskim. Obrządek łaciński został wprowadzony w Armenii i Gruzji w XIV wieku w związku z rozwojem misji franciszkańskich i dominikańskich. Oba kraje weszły w skład metropolii Sułtanije erygowanej przez papieża Jana XXII w 1318 roku dla katolików imperium perskiego. Szczególną rolę w rozwoju katolicyzmu odegrały biskupstwa w Tyflisie (Tbilisi) i Nachiczewanie. Pierwsze zanikło pod koniec XV wieku, natomiast drugie przekształciło się na przełomie XVI/XVII wieku w arcybiskupstwo. Duszpasterstwem wśród Ormian katolików obrządku łacińskiego zajmowała się Kongregacja Braci Unitów Wielkiej Armenii, włączona w 1582 roku w skład zakonu dominikańskiego (prowincja Armenia). Arcybiskup nachiczewański rezydował w klasztorze w Abaranie (Aparanie) i sprawował opiekę nad kilkunastu tysiącami rzymskich katolików mieszkających w dolinie rzeki Jerndżak (dziś Əlincəçay). Osadnictwo katolików zwanych „frankami” miało tam charakter zwarty, a na terenie przez nich zamieszkałych stanowili absolutną większość. Obrządek łaciński i sakramenty sprawowane były w języku ormiańskim.
» cały artykuł na stronie
Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich