Հայ Կաթողիկէ Եկեղեցին Լեհաստանում

Trzy Osoby Boże niekiedy wymieniamy razem, gdy np. robimy znak krzyża, dodając słowa: „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” albo gdy mówimy „Chwała Ojcu…” Częściej zwracamy się do jednej z Osób, rozważając Jej własne działanie. Dzisiejsze święto przypomina, że te trzy Osoby są jednością. Bóg jest wspólnotą Osób złączonych ścisłymi relacjami miłości. We wnętrzu Boga trwa nieustanny dialog tych Osób, ciągłe Ich spotkanie, stała wymiana życia. Bóg jest jeden, ale nie jest samotny, jest miłością w sobie.

Z tajemnicy Trójcy Świętej wypływają dwie ważne przesłanki:

- skoro wewnętrznym życiem Boga jest miłość, to ona wypływa na zewnątrz. Z tej miłości jest świat, człowiek, Opatrzność Boża nad światem…

- skoro człowiek jest stworzony na podobieństwo Boskich Osób złączonych miłością, to człowiek staje się sobą, kiedy kocha, buduje relacje z innymi, żyje dla innych. Nawet jeśli nie może tworzyć z innymi takiej jedności, jaka jest w Bogu między osobami, jednak na Boży wzór ma budować więzy z ludźmi, starać się o jak najlepsze relacje w rodzinie, w społeczeństwie, w Kościele. To jest przesłanie tej niedzieli.

O tej miłości między Osobami Bożymi mówił Jezus w wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy. Głosił nadto, że Bóg pragnie tworzyć więzi miłości także z człowiekiem: chce w nim przebywać i chce, by człowiek Go miłował, spełniając Jego przykazania i Jego wolę. 

 » Ewangelia wg św. Jana 14, 15-24
 »  Wspomnienia w liturgii ormiańskiej w tygodniu

» Św. Rypsyma - czytaj więcej

Miesiąc czerwiec poświęcony jest czci Najświętszego Serca Jezusa w tradycji rzymsko- jak też ormiańskokatolickiej. Serce jest symbolem miłości, ofiary, oddania. W tym miesiącu w kościołach i w domach śpiewa się lub odmawia litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa (Լիտանիա Ս. Սրտին Յիսուսի).
Czcić Najświętsze Serce Jezusa to:

• z wdzięcznością rozważać miłość Jezusa, • dziękować Mu za wszystkie łaski, • przepraszać Go za wszelki brak miłości,
• ofiarować Mu swoje serce, • prosić Go by uczynił serca nasze według Serca swego.

W niedzielę 28 maja abp Rafel Minassian odprawił uroczystą mszę św. w kościele Świętych Piotra i Pawła w Gdańsku, z okazji 80. rocznicy koronacji cudownego obrazy Matki Bożej Łaskawej.

Podczas homilii arcybiskup Rafael Minassian podniósł

księdza JÓZEFA NAUMOWICZA
obecnego duszpasterza ormiańskokatolickiej Parafii Centralnej
pw. św. Grzegorza z Nareku

do rangi prałata Katolickiego Kościoła Ormiańskiego (dzajragujn wardapet),
wręczając mu pierścień.
Wręczenie pastorału Arcybiskup zapowiedział na 13 sierpnia.

SERDECZNIE KSIĘDZU GRATULUJEMY, ŻYCZYMY DALSZEJ PIĘKNEJ I OWOCNEJ WŚRÓD NAS, POLSKICH ORMIAN, POSŁUGI!

W niedzielę 28 maja, środowisko Ormian gdańskich, ale również z innych ośrodków w Polsce, spotkało się na uroczystej mszy św. w kościele Świętych Piotra i Pawła, z okazji 80. rocznicy koronacji cudownego obrazy Matki Bożej Łaskawej. Obraz przewieziony z kościoła ormiańskiego ze Stanisławowa, z narażeniem życia, przez niezapomnianego ks. Kazimierza Filipiaka w 1959 trafił do Gdańska. W 1937 roku koronowany był przez ostatniego ormiańskiego abpa Józefa Teodorowicza, teraz po 80. latach, mszę świętą celebrował ormiańskokatolicki abp Rafael Minassian ordynariusz Ordynariatu Ormiańskokatolickiego dla Armenii, Gruzji, Rosji i Europy Wschodniej, wraz z o. Mesrobem, mechitarystą z Wenecji i ks. Józefem Naumowiczem. Do mszy posługiwali również ks. Narek Mnoyan oraz ministranci ormiańscy i polscy.

»  czytaj dalej

W tę niedzielę w liturgii ormiańskiej czyta się opis wjazdu Chrystusa do Jerozolimy – tak jak w Niedzielę Palmową przed Wielkanocą - ale po to, by rozważać uroczyste wejście naszego Pana do Jerozolimy niebiańskiej. Cztery dni po Święcie Wniebowstąpienia, bierzemy udział w radości nieba, które wita Tego, który przez swoją mękę i śmierć pokonał na krzyżu szatana, grzech i śmierć, pełen mocy powstał z martwych, aby żyć na wieki wieków, wchodzi do nieba jako zwycięski Król chwały i zasiada po prawicy Ojca.
Czytając w Drugą Niedzielą Palmową opis uroczystego wyjazdu Jezusa do Jerozolimy, rozważajmy chwalebne wstąpienie do nieba zmartwychwstałego Pana oraz Jego niewidzialną, ale pełną mocy obecność dla nas.

» Ewangelia wg św. Jana 12, 12-23

Bramy, podnieście swe szczyty,
unieście się, odwieczne podwoje,
aby mógł wkroczyć Król chwały! ­

– te słowa psalmu 24 to radosny śpiew, jaki rozbrzmiewał w uroczystych liturgiach w świątyni jerozolimskiej. To wezwanie do bram świątyni, jakby były one żywymi istotami, by się otwarły szeroko i przywitały Tego, który przychodzi – jak mówi dalej psalm – jako Pan dzielny i potężny, Pan potężny w boju, zwycięski Król chwały.
W liturgii ormiańskiej kantor śpiewa te słowa przed Ewangelią opisującą uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy (w Niedzielę Palmową i w tę, tzw. Drugą Niedzielę Palmową). Tak mogli śpiewać aniołowie, gdy witali Pana wstępującego do nieba.

ks. prof. Józef Naumowicz

19 maja 2017 r. w ormiańskokatolickiej katedrze pw. Świętych Męczenników w Giumri pożegnano Nuncjusza papieskiego dla Armenii, Gruzji i Azerbejdżanu, który przez 5 lat pełnił tę funkcję. Decyzją Papieża teraz będzie sprawował ten urząd w Tanzanii.

Abp Marek Solczyński odprawił pożegnalną Świętą Liturgię. Wraz z nim mszę św. koncelebrowali: abp. Rafel Minassian, ordynariusz Ordynariatu Ormiańskokatolickiego dla Armenii, Gruzji, Rosji i Europy Wschodniej, abp Neszan Garakeheyan i kilku katolickich księży łacińskich.
We mszy uczestniczyli: zastępca burmistrza Giumri Wagharszag Mkhitaryan, ormiańskie Siostry Niepokalanego Poczęcia, przedstawiciele Caritasu i organizacji CNEWA [Katolickie Stowarzyszenie Pomocy dla Bliskiego Wschodu] w Giumri, wierni wspólnoty.

» cały artykuł
  

W obrządku ormiańskim Wniebowstąpienie Chrystusa (Hambarcum Kristosi) świętuje się tradycyjnie w czwartek, 40. dnia po Zmartwychwstaniu. Według tegorocznego kalendarza liturgicznego przypada ono 25 maja.

Po zmartwychwstaniu Jezus nie przebywał stale w sposób widzialny ze swymi uczniami. Tym niemniej przez 40 dni, objawiał się im nieoczekiwanie w wyjątkowych chwilach. Stąd zaskoczenie apostołów, którzy nie mogli od razu pojąć nowego sposobu bycia i nowego sposobu obecności Jezusa. Ale stopniowo utwierdzali się, że Jezus jest wciąż żywy, prawdziwie obecny, i jest dla swych uczniów wszędzie, gdziekolwiek są, „po wszystkie dni aż do skończenia świata”.
40-tego dnia po zmartwychwstaniu Jezus kończy swą widzialną misję na ziemi, wstępuje do nieba, zasiada po prawicy Ojca. Syn Boży przyobleka się w blask chwały.

Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem zmartwychwstania i zapowiada zesłanie Ducha Świętego – „przyodzianie się w moc z góry”. Zarazem potwierdza nieustanną, chociaż niewidzialną, obecność Jezusa z nami, gdziekolwiek jesteśmy. Wskazuje cel naszego życia i kieruje nas także ku Temu, który otworzył drogę do tego celu, do chwały nieba.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Łukasza 24, 41-53

Kontekst Ewangelii czytanej w tę niedzielę w liturgii ormiańskiej jest taki: Jezus uzdrowił niewidomego od urodzenia, a uzdrowiony z radością i ufnością wyznał wiarę w Niego: „Wierzę, Panie”.
Przez ten cud Jezus wzywa, by otworzyć oczy duszy i rozumu na światło wiary. Wzywa także tych, którym wydaje się, że wszystko wiedzą i widzą, a w istocie pozostają niewidomi. To wiara daje prawdziwe oczy. W jej świetle zaczynamy właściwie widzieć.

Jak wierzyć? Nie tylko wierzyć w Boga, że On jest, ale uwierzyć Bogu, Jego słowu, uwierzyć w Jego miłość. Wiara to ufność pokładana w Panu, zaufanie w Jego opiekę, miłosierdzie, dobroć. To żywa relacja z Jezusem. To pragnienie, by iść za Nim jak za swym pasterzem, rozpoznawać Jego głos pośród wielu innych głosów, iść Jego drogą i nie dać się sprowadzić na manowce. To także ufność, że On chroni nas w swej owczarni, zna nas po imieniu, leczy zranionych i pogubionych, prowadzi do zdrojów życia, jest jedyną bramą do zbawienia.
Prośmy Boga, by dał nam taką ufność. By zawsze przymnażał nam wiary.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Jana 9, 39 – 10, 10

To święto to kolejne przypomnienie istotnych prawd, przeżywanych szczególnie w całym okresie wielkanocnym:
– że tylko Jezus może sprawić, że nasz ziemski krzyż, nasza droga życia z wszystkimi trudami i radościami, z upadkami i sukcesami może stać się świetlistym, chwalebnym znakiem otwierającym niebo. Na tym polega cud zmartwychwstania.
– że tajemnica Wielkanocy dotyczy nie tylko zmartwychwstania na końcu czasów, ale tego, że dzięki Zbawicielowi możliwe jest ciągłe, nieustanne duchowe zmartwychwstawanie, odnawianie życia, odrodzenie miłości i nadziei. Wciąż idziemy od jednego duchowego zmartwychwstania do drugiego.
O tym, że Chrystus jest prawdziwym Bogiem, a przez to jedynym i prawdziwym naszym Zbawicielem przypomina dzisiejsza Ewangelia. Ukazuje ona Jezusa, który przybył do Jerozolimy na jesienne Święto Namiotów. To było jedno z głównych świąt biblijnych, które trwało tydzień. Dopiero w połowie tych obchodów Jezus przybył do Świątyni. Tam nauczał, a jego nauka zrobiła wielkie wrażenie na słuchaczach, tak jak nieco wcześniej wzburzenie wywołał fakt – rozważany w poprzednią niedzielę - że dokonał uzdrowienia w szabat.
Jezus nie zdobył wiedzy od nikogo, nie musiał uczęszczać do żadnych wielkich szkół rabinackich. On przekazuje naukę pochodzącą od Boga i głosi Jego chwałę. Jest jedno z Ojcem, i jako Bóg naucza, uzdrawia, zbawia. I On jest godny wiary i ufności.

ks. prof. Józef Naumowicz

» Ewangelia wg św. Jana 7, 14-23
» O Cudzie Krzyża z 7 maja 351 roku

W liturgii ormiańskiej to kolejna niedziela „kolorowa”, tym razem Czerwona (Karmir). Nazwa nie ma znaczenia liturgicznego. To popularne, tradycyjne określenie, które nawiązuje do kolorów, jakie przyjmuje przyroda w okresie wczesnej wiosny. Kieruje ono jednak naszą myśl ku drogocennej, najświętszej krwi Chrystusa, wylanej „za nas i za wielu” dla naszego zbawienia, a także ku niezliczonym męczennikom, którzy oddali lub teraz oddają życie za wiarę.

Dzisiejszą niełatwą Ewangelię łatwiej zrozumieć, gdy weźmie się pod uwagę, że Jezus odpowiada w niej na zarzuty faryzeuszów, że uzdrowił w szabat. Przecież w szabat nie wolno nic robić, niczego dokonywać – głosili faryzeusze. Jednak Jezus jest panem szabatu, sam go stworzył. Nie czyni niczego od siebie, ale spełnia wolę Ojca, który przecież wciąż działa. Jest jedno z Ojcem i jest Mu równy. Jest Bogiem i dlatego może być naszym Zbawicielem.
Kto w Niego wierzy, ma życie. Dzięki Niemu każdy może to życie odzyskać, odnowić, może duchowo zmartwychwstawać każdego dnia. Bo zmartwychwstanie w ujęciu Ewangelii św. Jana, dotyczy nie tylko spoczywających w grobach, ale wszystkich, w których umarły lub osłabły miłość, wiara, nadzieja. Jezus zawsze daje nową szansę – to główne przesłanie Ewangelii i okresu wielkanocnego. I Jezus nie zapomni o tych, którzy „pełnili dobre czyny”.

Najbliższa niedzielna liturgia ormiańska w Warszawie:
14 maja, o godz. 11.00
(kaplica św. Barbary, wejście od ul. Wspólnej)

                                                                       Z modlitwą – ks. Józef

♦

Trzecia Niedziela Wielkanocna
Զատկական Գ Կիրակի

Oficjalnie w liturgii ormiańskiej to Niedziela Kościoła Powszechnego, dosłownie: Niedziela Kościoła Światowego (Aszcharchamatran Kiraki).
W tę niedzielę w liturgii ormiańskiej wspomina się pierwszy Kościół, który gromadził się w Wieczerniku na jerozolimskim Syjonie. Chodzi o „izbę na piętrze”, w której Jezus wraz z wszystkimi apostołami odbył Ostatnią Wieczerzę, tam ustanowił sakrament eucharystii i kapłaństwa, tam była sprawowana pierwsza msza święta, tam przychodził do apostołów po zmartwychwstaniu, tam apostołowie wrócili z Góry Oliwnej po wniebowstąpieniu Chrystusa, i tam miało miejsce zstąpienie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Tam gromadzili się apostołowie wraz z Maryją i innymi uczniami w pierwszym okresie życia Kościoła. To była siedziba pierwszej gminy chrześcijańskiej. To najstarszy i najlepszy symbolem całego Kościoła. Stamtąd apostołowie rozeszli się na cały świat. Stąd Wieczernikowi nadawano różne nazwy: górny kościół Apostołów, Święty Syjon (Hagia Sion), Matka Wszystkich Kościołów (Mater Ecclesiarum). Gdy bowiem byli zebrani wszyscy apostołowie, był zgromadzony cały Kościół.
Trzecia niedziela wielkanocna przypomina nam, że Jezus zmartwychwstały to Jezus żywy, obecny w całym Kościele, na całym świecie. Obecny tam, gdzie się gromadzą Jego uczniowie i obecny w nas i w naszym życiu. Przez Jego zmartwych-wstanie cały świat zazielenił się życiem, rozkwitł nadzieją na Królestwo Boże.
W dzisiejszej Ewangelia św. Jana, Nikodem, znawca Prawa i członek sanhedrynu przychodzi do Jezusa nocą i pyta, co zrobić, by wejść do Królestwa Bożego. Jezus wymienia jeden warunek: narodzić się „na nowo”.
Chodzi o odrodzenie duchowe, jakie dokonuje się z wody i z Ducha we chrzcie, ale które potem dokonuje się nieustannie w życiu chrześcijanina.
Chrześcijanin bowiem to ten, który wciąż się odradza duchowo, umacnia swą miłość i wiarę, czyli zrodzoną więź z Bogiem. Zawsze otwiera się na nowy powiew wiatru, na wciąż nowe tchnienia życia.