default_mobilelogo

WIELKI  TYDZIEŃ 2018


31 MARCA – WIELKA SOBOTA
Wigilia Paschalna
» Ewangelia wg św. Mateusza (Ew. Mt 28, 1-20) 

Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Dla uczniów Jezusa był to dzień największej próby. Według Tradycji apostołowie rozpierzchli się po śmierci Jezusa, a jedyną osobą, która wytrwała w wierze, była Bogurodzica. Dlatego też każda sobota jest w Kościele dniem maryjnym. Wielkanoc zaczyna się już w sobotę po zachodzie słońca. Tradycją Wielkiej Soboty jest poświęcenie pokarmów wielkanocnych: chleba – na pamiątkę tego, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni; mięsa – na pamiątkę baranka paschalnego, którego spożywał Jezus podczas uczty paschalnej z uczniami w Wieczerniku oraz jajek, które symbolizują nowe życie.
Wielkanoc jest pierwszym i najważniejszym świętem chrześcijańskim. Apostołowie świętowali tylko Wielkanoc i każdą niedzielę, która jest właśnie pamiątką Nocy Paschalnej. Dopiero z upływem wieków zaczęły pojawiać się inne święta i okresy przygotowania aż ukształtował się obecny rok liturgiczny, który jednak przechodzi różne zmiany. 

♦
30 MARCA – WIELKI PIĄTEK
DZIEŃ MĘKI PAŃSKIEJ
 » Ewangelia wg św. Jana (J 18,1-19,42)

Po wieczerzy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: + Kogo szukacie? Odpowiedzieli Mu: Jezusa z Nazaretu. Rzekł do nich Jezus: + Ja jestem. Również i Judasz, który Go wydał, stał między nimi. Skoro więc rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie ich zapytał: + Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa z Nazaretu. Jezus odrzekł: + Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść. Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos. Na to rzekł Jezus do Piotra: + Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec? (...)
(J 18,1-19,42 - fragment)

♦

29 MARCA – WIELKI CZWARTEK
Ostatnia Wieczerza
Dzień ustanowienia Najświętszego Sakramentu i Sakramentu Kapłaństwa

Giumri, Arevik (Armenia) ›  

» Ewangelia wg św. Mateusza (Ew. Mt 26, 17-30)
Wszystkim Kapłanom składamy serdeczne życzenia
wszystkiego najlepszego, radości i satysfakcji z każdego dnia kapłańskiej posługi,
powodzenia i Bożego Błogosławieństwawe we wszelkich zamierzeniach.
Polecamy w modlitwie.

Wielki Czwartek w kościele ormiańskim to dzień pokuty – modlitwy, spowiedzi.
Liturgię tego dnia rozpoczynają nieszpory, po których następuje obrzęd umywania nóg przez kapłana i msza święta Wieczerzy Pańskiej. Po krótkiej przerwie, zaczyna się nocne czuwanie, odprawiane jest nabożeństwo Khawarum („Ciemność”), podobne do Ciemnej Jutrznii. Podczas niej czyta się 6 długich fragmentów z Ewangelii. Pierwszy, najdłuższy, pochodzi z Ewangelii według świętego Jana.
W trakcie nabożeństwa wystawiony jest świecznik z trzynastoma zapalonymi świecami. W centrum znajduje się biała [czerwona] świeca, która symbolizuje Jezusa. Skrajna świeca, czarna – Judasza. Po przeczytaniu każdego kolejnego fragmentu Ewangelii kapłan gasi po dwie świece, zaczynając od zewnętrznych. W pierwszej parze gaszona jest świeca Judasza. Po przeczytaniu wszystkich fragmentów pozostaje zapalona tylko jedna z nich – środkowa świeca. Chrystusa.
Chrystus zostaje sam.

Na ostatnią, bezsenną noc na ziemi.

♦

27 MARCA – WIELKI WTOREK
o pannach nierozsądnych i roztropnych 

28 MARCA – WIELKA ŚRODA
namaszczenie Jezusa przez kobietę,
zdrada Judasza
» Ewangelia wg św. Mateusza (Ew. Mt 25, 1-13)
 » Ewangelia wg św. Mateusza (Ew. Mt 26, 3-16) 

 

Niedziela Pamowa kończy okres Wielkiego Postu. Przez ten czas wierni podczas liturgii nie widzą ołtarza, jest on zasłonięty fioletową zasłoną. Wieczorem w sobotę przed Niedzielą Palmową zostaje ona otwarta.


NIEDZIELA PALMOWA. Uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy
ԾԱՂԿԱԶԱՐԴ. Հիսուսի հաղթական մուտքը Երուսաղեմ

Na kilka dni przed Paschą Jezus udał się do Jerozolimy, by tam obchodzić – jak inni liczni pielgrzymi - wielkie doroczne święto. Ponieważ głośno było już o Jego nauczaniu, o niedawnym wskrzeszeniu Łazarza i innych cudach, wielu szło za Nim lub witało Go po drodze. „Ogromny tłum” kładł swe szaty przed Nim, „inni obcinali gałązki z drzew i ścielili na drodze”. Witano Go jak króla, proroka, Mesjasza. On jednak przybywał nie w charakterze zwycięzcy, nie na rydwanie czy w zbrojnym zaprzęgu, ale jako władca skromny i „łagodny, siedzący na osiołku”.

» czytaj całość

 

Msza św. 18 marca 2018 w Parafii Centralnej - przedostatnia msza św. Wielkiego Postu i ostatnia w tym miesiącu, z zasłoniętą zasłoną.
Nowością jest fisharmonia, którą uruchomił Kuba Kopczyński i teraz już mamy akompaniament dla naszego chóru. Wyszkoleni w śpiewie ormiańscy klerycy, bardzo wzbogacają nasz śpiew w trakcie mszy, na które przychodzi coraz więcej nowych osób.
Dzisiejsze słowo do wiernych, ks. Józef Naumowicz poświęcił zagadnieniu miłości, bo chrześcijanin to nie tylko ten, kto przestrzega przykazań, ale ten kto kocha. Miłość bliźniego i miłość do Boga, to zarazem wierność przykazaniom. Jeżeli ktoś kocha, to stara się w życiu nie czynić nic wbrew przykazaniom, wbrew temu co się kocha.
Ks. Józef wspomniał również naszego patrona - św. Grzegorza z Nareku, który od dwóch lat jest doktorem kościoła - 5 kwietnia w Watykanie będzie odsłonięcie jego pomnika. Przytoczył też przypowieść, która jest popularna w Armenii, a odnosi się do ogromnej miłości św. Grzegorza do Boga, i jego wierności w przestrzeganiu zasad. Swoją ogromną miłość do Boga, przelał w swoje piękne pieśni. Były one dowodem jego miłości i wierności Bogu.
My też musimy przestrzegać zasad, przykazań, a najlepiej robić to przez miłość, bo przykazania powinny nam pomagać być lepszymi. Powinniśmy rozpalać w sobie miłość, robiąc wszystko z miłością, poznawać Pana Boga, bo im lepiej się kogoś zna, tym łatwiej można go kochać. Mamy Pana Boga poznawać nie tylko rozumem, ale właśnie przez miłość.
Na zakończenie mszy św. Krzysztof Jabłonka przekazał ks. Józefowi życzenia z okazji nadchodzących imienin, powtórzyliśmy je później przy herbacie i słodyczach, tradycyjnym polskim 100 lat

tekst i zdjęcia: Maria Ohanowicz-Tarasiuk

 

Jezus przyszedł na ziemię w postaci ludzkiej, przyjdzie na końcu czasów w swej Bożej chwale, ale przychodzi do nas także teraz, wciąż: w sakramentach, w swoim Słowie, w modlitwie, w drugim człowieku, w miłości.
Niedziela Przyjścia (Pana) -  Գալստյան կիրակի

W liturgii ormiańskiej ta niedziela przypomina, że Jezus przyjdzie na końcu czasów, wtedy objawi się w chwale jako Pan świata i zapyta nas o naszą miłość. To tzw. powtórne przyjście Pana. Stąd też nazwa: Niedziela Przyjścia (Գալստյան կիրակի - Galstyan Kiraki). Dlaczego taki temat na koniec Wielkiego Postu ? (dziś jest ostatnia niedziela 40-dniowego okresu, który kończy się najbliższą „sobotę Łazarza”, 8 kwietnia, potem jest Niedziela Palmowa i Wielki Tydzień).

Dlaczego taki temat dzisiejszej niedzieli? Otóż, ormiański Wielki Post ma bardzo logiczny i przemyślany układ. Na początku przypomina o raju i o jego utracie przez człowieka. Kolejne niedziele przedstawiały drogi powrotu do pierwotnej szczęśliwości i do odnowienia więzi z Bogiem. A ostatnia niedziela wskazuje na koniec świata, kiedy Chrystus przyjdzie w swej chwale. Taki jest bieg świata i taki jest złoty łańcuch Wielkiego Postu. Wszystko zaczyna się od Boga, wszystko do Niego zmierza i w Nim znajduje spełnienie.

» czytaj całość


PARAFIA CENTRALNA

  


 

Zapraszam na liturgię ormiańskokatolicką w Warszawie

w VI niedzielę ormiańskiej Czterdziestnicy Wielkopostnej
18 marca, godz. 11.00
w kaplicy Matki Bożej, przy ul. Łazienkowskiej 14

Jest to przedostatnia niedziela Wielkiego Postu.
 
Zachęcam, by wśród dobrych postanowień na okres postu znalazło się także takie:
spróbuję zaprosić na nasze ormiańskie msze św. kogoś z rodziny lub bliskich, 
bo przecież w naszej parafii jest wielu Ormian i ich sympatyków…
Z modlitwą ks. Józef Naumowicz

Członkowie chóru parafialnego proszeni są o przybycie na godz. 10,00.

 

» harmonogram Mszy św. dla Parafii Centralnej
» harmonogram Mszy św. ogólnopolski

Niedziela niesprawiedliwego sędziego 

Kolejna niedziela ormiańskiego Wielkiego Postu przypomina o wartości modlitwy i jej potrzebie. W Ewangelii Jezus podaje dwie piękne przypowieści:
(1). przypowieść o wdowie, która wytrwale błaga sędziego o pomoc. Wdowa czuje się bezbronna i bezsilna wobec przeciwnika. Wie, że sama nie da rady. Stąd błaga sędziego o pomoc. Nie przejmuje się tym, że sędzia wydaje się obojętny, że wydaje się nie słuchać jej próśb. Nie ustaje w błaganiu i jej wytrwałość zostaje nagrodzona. Przypowieść ta zazwyczaj nosi tytuł: „O [złym, niesprawiedliwym] sędzim”, dlatego dzisiaj w liturgii ormiańskiej mamy „Niedzielę sędziego” (Դատավորի կիրակի -Datawori Kiraki - to znaczy niedziela, w której czyta się tę przypowieść).
(2) przypowieść o faryzeuszu i celniku. Faryzeusz czyni bardzo wiele dobra, ale to staje się źródłem jego pychy i zadufania w sobie. Na modlitwie wynosi się nad innych; mówi wyłącznie o sobie, o swoich zasługach, modlitwa ma pomóc mu się dowartościować i wywyższyć; nie widzi Boga, o nic Go nie prosi, niczego od Niego nie oczekuje, nie dziękuje za Jego wielkość i miłosierdzie. A celnik ? Stoi pełen skruchy, ma poczucie niegodności, nie porównuje się z innymi, nie czuje się lepszy. Ma świadomość, że potrzebuje Boga, Jego miłosierdzia i łaski. Świadomość swych słabości rodzi w nim pokorę wobec Boga i siebie, jak również wyrozumiałość dla słabości i grzechów innych.

» Ewangelia wg św. Łukasza (18, 1-4)

 ks. prof. Józef Naumowicz, marzec 2017


Rachunek sumienia to spojrzenie na siebie w prawdzie - w świetle Bożej miłości. Rachunek sumienia jest pełnym miłości spotkaniem z Bogiem Sprawiedliwym, którego miłosiernym owocem jest głębokie nawrócenie dokonane w sakramencie spowiedzi świętej - sakramencie pojednania. To doświadczenie wielkości przebaczającego Boga, który się nie gniewa, ale wybacza. Rachunek sumienia to początek uzdrowienia duszy, to kolejna szansa na lepsze życie, wzmocnienie więzi między Bogiem, a człowiekiem. To czas, by powiedzieć Bogu z głęboką pokorą i dziecięcą ufnością - przepraszam.

  PARAFIA POŁUDNIOWA 

W ostatnią niedzielę, 4 marca, Mszę św. ormiańskokatolicka dla naszej wspólnoty odprawił w kościele Bożego Ciała ks. Rafał Krawczyk. Przybyły z Armenii, gdzie obecnie pełni funkcję Wikariusza Sądowego Ordynariatu Ormiańskokatolickiego dla Armenii i Europy Wschodniej.
Podczas sprawowania mszy św. ks. Rafałowi towarzyszył ks. Marcin Kołodziej. Asystowali Ara Sayegh i jego syn Aram. Polskie pieśni wielkopostne wykonywali Wrocławscy Madrygaliści.

» cały artykuł - nagrania, galeria zdjęć


 

 

4 marca 2018 - pierwsza w tym miesiącu msza św. ormiańskokatolicka w Parafii Centralnej, 4. niedziela ormiańskiej Czterdziestnicy Wielkopostnej, sprawowana jest przy zaciągniętej zasłonie. W swoim słowie do wiernych, ks. prof. Józef Naumowicz tłumaczył symbolikę oddzielenia wiernych od ołtarza w okresie oczekiwania na Zmartwychwstanie Chrystusa. Nawiązał też do bardzo trudnej ewangelii św. Łukasza, w której Bóg nie potępia cwaniactwa rządcy, który w imię ratowania swojego dobrego imienia, zmniejsza zobowiązania podwładnych wobec właściciela. Daje nam wskazówkę, że sami musimy zadbać o najwłaściwsze pokierowanie swoim życiem, aby znaleźć właściwą drogę do Królestwa Niebieskiego, liczy się nasz rozsądek i roztropność w podejmowaniu życiowych decyzji. Ważniejsze jest rozważanie nad cierpieniem Chrystusa, niż samobiczowanie.
Po mszy jak zwykle spotkaliśmy się przy kawie i herbacie.

tekst i zdjęcie: Maria Ohanowicz-Tarasiuk

 

Dzisiejsza Ewangelii, zawierająca przypowieść o (za)rządcy, jest jedną z trudniejszych w interpretacji. Staje się ona jeszcze mniej zrozumiała, jeśli zamiast krótkiej nazwy tej niedzieli, jaką ma ona w liturgii ormiańskiej: „Niedziela rządcy” (Տնտեսի Կիրակի - Tyntesi Kiraki), dowolnie rozwija się jej nazwę, w formie: „Niedziela o nieuczciwym (niesprawiedliwym, przewrotnym, przebiegłym) rządcy”. Dlaczego więc rządcę spotyka pochwała? Jakie przesłanie ma ormiańska 4. niedziela Wielkiego Postu?
Przypomnijmy, że od ubiegłej niedzieli Wielkiego Postu, liturgia ormiańska wskazuje nam różne sposoby zbliżenia się do Boga, drogi powrotu do utraconego raju i do szczęścia.
Dzisiaj przykładem jest rządca, który otrzymał od pana w zarząd dobra, ale je lekkomyślnie roztrwonił. Ma zdać sprawę ze swej działalności i grozi mu utrata urzędu i godności. Nie poddaje się jednak i nie czeka z założonymi rękoma. Jak syn marnotrwany uznaje swój błąd i zabiega o to, by odzyskać zaufanie swego pana i zapewnić sobie dobrą przyszłość.
Ta niedziela przypomina nam, że Bóg jest panem świata, ale tu nas umieścił jako menadżerów i gospodarzy, polecając: „Czyńcie sobie ziemię poddaną” (Rdz 1,28).
Jesteśmy szafarzami Bożych darów i pozostajemy przed Nim odpowiedzialni za to, co robimy i jak wykorzystujemy nasze dary, talenty, kompetencje.
W Wielkim Poście mamy więc jeszcze bardziej wykorzystać nasze serce i nasz rozum, by wygrać i zachować nasze życie duchowe, by właściwie używać dóbr tego świata, by w sprawach duchowych wykazać tyle samo roztropności i zaangażowania - albo jeszcze więcej - niż w sprawach ziemskich.
„Pan pochwalił nieuczciwego zarządcę za jego rozsądek” (inne tłum.: „że roztropnie postąpił”).
Oczywiście, nie dlatego go pochwalił, że był on nieuczciwy, niesprawiedliwy, przewrotny czy przebiegły.
Pochwalił go „za jego rozsądek”. Za to, że był roztropny, przewidujący, inteligentny, że podjął działanie, że okazał się dobrym menadżerem swego życia, że wykorzystał dany czas, możliwości, talenty.
ks. prof. Józef Naumowicz, marzec 2017
 
 

4 MARCA 2018 r.
W CZWARTĄ NIEDZIELĘ WIELKIEGO POSTU (Niedzielę Zarządcy):

w WARSZAWIE
godz. 11.00
w kaplicy Matki Bożej, przy ul. Łazienkowskiej 14.
celebrans: ks. prof. Józef Naumowicz
♦
we WROCŁAWIU
godz. 16.00
w kościele Bożego Ciała, ul. Bożego Ciała 1 (wejście od ul. Świdnickiej)
celebrans: ks. Rafał Krawczyk
zaproszenie


» harmonogram Mszy św. dla Parafii Centralnej
» harmonogram Mszy św. dla Parafii Południowej
» harmonogram Mszy św. ogólnopolski 

Powrót syna marnotrawnego
Bartolome Esteban Murillo

Przypomnijmy: w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu liturgia ormiańska rozważa pobyt ludzi w raju, w drugą zaś - utratę raju. Podkreśla, że po utracie pierwotnej szczęśliwości, człowiek cierpi, ale nie jest całkowicie zgubiony: został bowiem umieszczony „naprzeciw raju, na drodze do niego”. W swym sumieniu zachował pamięć o Stwórcy. Odtąd tęskni za rajem i go pragnie. Bóg przygotowuje powrót człowieka, ale szanując jego wolność człowieka, zaprasza go do zaangażowania.
Następne ormiańskie niedziele wielkopostne wskazują, jak wrócić do stanu „dobrego życia” w raju.
Trzecia niedziela – „syna marnotrawnego” [w tym roku 25 lutego 2018] przypomina, że jedną z dróg jest uznanie swych błędów, skrucha serca i przemiana życia. Człowiek popełnia grzechy, zarówno dobrowolnie jak też ze słabości, mimowolnie. Jednak szczęśliwy jest ten, kto ma odwagę, jak syn marnotrawny, żałować i prosić o przebaczenie, przyznając: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie". Ojciec jest gotów przebaczyć temu, kto pokutuje i przywrócić go do godności i chwały, jaką kiedyś cieszył się jako syn w domu ojca.
Czytając Ewangelię, rozważmy kolejne stopnie degradacji syna marnotrawnego: traci więź z rodziną, traci majątek, cierpi głód, staje się niewolnikiem - pasie zwierzęta, które w jego środowisku są uważane za nieczyste.
Rozważmy także cztery stopnie wywyższenia marnotrawnego syna, który odzyskuje rangę człowieka wolnego i kochanego: otrzymuje nowe szaty (odzyskana godność), pierścień (znak przynależności do rodziny), sandały (odróżniały człowieka wolnego od niewolnika); urządzona jest uczta (znak miłości i radości).
Czy jednak syn odzyskuje wszystko? A utracony majątek? A może odzyskuje z nadmiarem? Jeszcze więcej niż miał przedtem ?

Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie.
A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go.

» Ewangelia wg św. Łukasza (15, 11-32)

ks. prof. Józef Naumowicz, marzec 2017
Ormiańskie Towarzystwo Kulturalne
zaprasza
24 lutego 2018 r. (sobota)
na odczyt otwarty
prof. ANDRZEJA PISOWICZA
o perskiej Armenii i klasztorze św. Tadeusza Apostoła, którego arcybiskup Zachariasz
był pierwszym znanym z imienia Ormianinem odwiedzającym Polskę (w roku 1354).
Odczyt odbędzie się w sali 10 w Kolegium Kołłątaja
(ul. św. Anny 6, w Krakowie)



WYGNANIE ADAMA I EWY Z RAJU, BENJAMIN WEST
Druga niedziela ormiańskiego Wielkiego Postu wspomina wygnanie Adama i Ewy z raju.
Przypomina też o smutnych skutkach grzechu. Zerwanie pozornie smakowitego zakazanego owocu przynosi olbrzymi dyskomfort, utratę pierwotnej niewinności i prawdziwych relacji międzyludzkich (mężczyzna i kobieta poczuli wstyd i zażenowanie wobec siebie, „poznali, że są nadzy”, Rdz 3, 7), za tym idzie rozdarcie, strach i utrata ufności („skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu”, Rdz 3, 8), wreszcie utrata więzi z Bogiem i ciężar ziemskiego życia.
Ale wygnanie z raju nie było odrzuceniem ludzi. Gdy człowiek utracił więź z Bogiem został umieszczony – jak podaje grecki przekład Księgi Rodzaju – „naprzeciw raju” (Rdz 3, 24) lub, jak napisał św. Ireneusz z Lyonu w końcu II w., „naprzeciw raju, na drodze do niego”. To oznacza, że człowiek nie utracił całkowicie kontaktu z rajem, zachował pamięć o raju i swym Stwórcy w sumieniu i może wrócić do szczęśliwego życia. Odtąd jest ciągle na drodze do raju, za nim tęskni i go pragnie. Raj pozostanie jednak dla niego nieosiągalnym marzeniem, bo sam nie może do niego wrócić. Tę drogę do raju może na nowo odtworzyć jedynie sam Bóg, Zbawiciel człowieka.
Jeżeli Bóg umieścił ludzi „na drodze do raju”, to znaczy, że ich nie odrzuca, troszczy się o ich los i przewiduje ich powrót do krainy szczęśliwości. Zaprasza człowieka, żyjącego w grzesznym świecie, do nieustannego oczyszczania się, do poszukiwania prawdziwej miłości i więzi.
Co Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii? Że nie przyszedł znieść czy unieważnić przykazania, ale je pogłębić, uwewnętrznić, nadać im wewnętrzną motywację. Bo Pan wciąż nauczy, że najważniejsza jest miłość, a istotą religii jest żywa i bliska więź z Bogiem.

» Ewangelia wg św. Mateusza (5, 17-30)

   ks. prof. Józef Naumowicz, marzec 2017

 

     

W czwartek, w dniu cotygodniowych prób parafialnego chóru, wyjątkowo spotkaliśmy się w Instytucie Kardiologii w Aninie.
Już od trzech miesięcy, nasza chórzystka, pani Viola Khnodkarian, zmaga się z problemami zdrowotnymi, na szczęście na dobre powraca do zdrowia.
Jednak nie była to zwykła wizyta u chorego w szpitalu - w kaplicy Instytutu Kardiologii, ks. Józef Naumowicz odprawił mszę św. w obrządku ormiańskim, ofiarowując ją za szybki powrót do zdrowia pani Violi. Nasz chór na tę mszę św. stawił się w komplecie.
Kilku obecnym w kaplicy, zaskoczonym nietypową sytuacją, pacjentom ksiądz wytłumaczył, że jest to msza katolicka, ale odprawiana w języku ormiańskim. Naszą obecność uwieczniliśmy wspólną pamiątkową fotografią.

tekst i zdjęcie: Maria Ohanowicz-Tarasiuk

 

 

PARAFIA CENTRALNA

  



 » obrzęd posypania głów popiołem
w Kościele w Panik, prowincja Szirak, Armenia.

  

Zapraszam na liturgię ormiańskokatolicką w Warszawie

w II niedzielę ormiańskiej Czterdziestnicy Wielkopostnej
18 lutego, godz. 11.00
w kaplicy Matki Bożej, przy ul. Łazienkowskiej 14

Ponieważ to będzie pierwsza liturgia ormiańskokatolicka w Wielkim Poście,
zatem na koniec Mszy św. będzie obrzęd posypanie głów popiołem.

Z modlitwą – ks. Józef Naumowicz
duszpasterz Ormiańskokatolickiej Parafii Centralnej
pw. św. Grzegorza z Nareku

Modlitwa na poświęcenie popiołu z: Rytuał obrządku ormiańskokatolickiego, Rzym 1985
Modlitwa mówi o znaczeniu tego obrzędu (fragment):

… wołamy do Ciebie, ześlij błogosławieństwo Twoje na ten popiół i poświęć go, 
aby był lekarstwem zbawienia dla tych, którzy z bojaźnią wzywają imienia Twego Świętego
i pochyleni przed Twoim majestatem żałują za grzechy swoje.
Spraw, miłosierny Panie, aby ci, na których będzie posypany ten popiół,
otrzymali odpuszczenie grzechów oraz zdrowie duszy i ciała.

Plakat

O dramatycznych losach Ormian opowiadał w krakowskich "Polach Dialogu" ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski.

Spotkanie w ramach prowadzonego przez Pomoc Kościołowi w Potrzebie cyklu "Gość na Polach" odbyło się wieczorem 14 lutego w siedzibie "Pól Dialogu" na krakowskim Stradomiu. Wpierw zaprezentowano film "Tam, gdzie Bóg płacze. Armenia", opowiadający o pracy ks. Antona Totonijana w Armenii wśród tamtejszych katolików, m.in. ze wsi Panik. Losy pokazanego w filmie księdza są typowe dla dramatycznych losów Ormian w ostatnim stuleciu. Urodzony w Jerozolimie, z rodziców, którzy uszli przed wielką rzezią Ormian dokonaną przez Turków w 1915 r., zamieszkał potem w Jordanii, a później cała rodzina wyjechała do Australii. Tam został księdzem, opiekując się m.in. katolikami z diaspory ormiańskiej. Do Armenii przyjechał w 1991 r., duszpasterzując w miejscowości Panik. Praca jest tu wprawdzie wdzięczna dla duszpasterza, ale niełatwa. Społeczeństwo jest bowiem zubożałe, a do tego wciąż trzeba się borykać z negatywnymi skutkami w sferze moralnej, pozostałymi po czasach komunizmu.

» pełna relacja ze spotkania

za: Gość Niedzielny

Film z cyklu: "Tam, gdzie Bóg Płacze", odc. 5, Armenia




O poście, jałmużnie i modlitwie jako środkach walki z zakłamaniami naszych czasów wskazał papież w swoim tegorocznym orędziu na Wielki Post. Jego hasłem są słowa zaczerpnięte z Ewangelii św. Mateusza: „Ponieważ wzmoże się nieprawość, ostygnie miłość wielu” (Mt 24, 12.)

Post, jałmużna i modlitwa antidotum na współczesne fałszerstwa

Drodzy Bracia i Siostry!

Ponownie zbliża się Pascha Pana! Aby nas do niej przygotować, Boża Opatrzność daje nam każdego roku Wielki Post, „sakramentalny znak naszego nawrócenia” (1), który zapowiada i urzeczywistnia możliwość nawrócenia się do Pana całym sercem i całym życiem.
Również w tym roku – przez to przesłanie – pragnę pomóc całemu Kościołowi w przeżywaniu z radością i w prawdzie tego czasu łaski; a inspiruję się w tym słowami Jezusa z Ewangelii Mateusza: „Ponieważ wzmoże się nieprawość, ostygnie miłość wielu” (24, 12). (...)

» pełny tekst orędzia w j. polskim

ՖՐԱՆՑԻՍԿՈՍԻ ՍՐԲԱԶԱՆ ՔԱՀԱՆԱՅԱՊԵՏԻ ՈՒՂԵՐՁԸ՝ ՄԵԾ ՊԱՀՔԻ ՀԱՄԱՐ

«Եւ անօրինութեան շատանալուց շատերի սէրը պիտի ցամաքի» (Մատթ. 24։12)։ 

Սիրելի՛ եղբայրներ և քույրեր,

Մեկ անգամ ևս մոտենում է Տիրոջ Զատիկը: Յուրաքանչյուր տարի, Զատկին նախապատրաստվելիս, Աստված իր նախախնամությամբ մեզ առաջարկում է Մեծ Պահքի շրջանը՝ որպես «մեր դարձի գալու խորհրդաբանական նշան»[1]: Մեծ պահքը մեզ կոչ է անում և  հնարավորություն է տալիս ամբողջ սրտով ու մեր կյանքի բոլոր ուղղություններով նորից դառնալ դեպի Տերը:
Այս ուղերձով կցանկանայի այս տարի ևս օգնել Եկեղեցուն՝ ապրելու ողորմածության այս ժամանակաշրջանը նորովի, ցնծությամբ և ճշմարտության մեջ: Այս ուղերձը հղելիս՝ ոգեշնչված եմ Մատթեոսի Ավետարանում գրված Հիսուսի խոսքերով. «Եւ անօրինութեան շատանալուց շատերի սէրը պիտի ցամաքի» (Մատթ. 24։12)։ (...)

» pełny tekst orędzia w j. ormiańskim


11 lutego -  Niedziela Dobrego Życia - Bun Barekentan
I Niedziela Wielkiego Postu
12 lutego - Poniedziałek popielcowy - Or Mochroc

Wielki Post (Mec Pahk) rozpoczyna się od Niedzieli Dobrego Życia (Bun Barekentan). W tym roku niedziela ta przypada – jak podaje ormiańskokatolicki kalendarz liturgiczny – 11 lutego.
Poniedziałek, 12 lutego, to ormiański Poniedziałek Popielcowy (Or Mochroc).
Według liturgicznego porządku jest to I Niedziela Wielkiego Postu, która nie ma takiego charakteru jak w tradycji łacińskiej. Jest to ostatni dzień radosny, ale wzywa do rozpoczęcia Wielkiego Postu – do modlitwy, postu i jałmużny. W sensie wschodnim pierwszy dzień postu to ostatni dzień objadania się i radości, aby dobrze przygotować się na 40 dniowy post – do którego zachęcają czytania liturgiczne. Niedziela Bun Barekentan, to rodzaj małego karnawału. Tego dnia przyrządza się specjalne potrawy i urządza przyjęcia.
Już w sobotę wieczorem przed tą niedzielą zamykana jest na cały okres wielkopostny zasłona oddzielająca ołtarz od nawy kościoła.
W okresie Wielkiego Postu Ormianie poszczą szczególnie surowo. Okres ten bywał nazywany agh u hac, „sól i chleb”.

na podstawie informacji: ks. Rafał Krawczyk,
Grzegorz Hawryłeczko OSB (luty 2016)

» O wielkopostnej zasłonie
(ks. Józef Naumowicz, marzec 2017)


Światowy Dzień Chorego obchodzony jest 11 lutego, we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes. Został ustanowiony przez św. Jana Pawła II 13 maja 1992 roku, w dniu 75. rocznicy objawień fatimskich i 11. rocznicy zamachu na życie papieża.

ORĘDZIE PAPIEŻA FRANCISZKA NA XXVI ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO 2018 r. 
Mater Ecclesiae: „Oto syn Twój (…) Oto Matka twoja”.
I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27)  

Drodzy Bracia i Siostry!
Posługa, jaką Kościół niesie chorym i osobom, które się nimi opiekują, musi być kontynuowana z wciąż odnawianą energią, z wiernością poleceniu Pana (por. Łk 9, 2-6; Mt 10, 1-8; Mk 6, 7-13) i zgodnie z bardzo wymownym przykładem, jego Założyciela i Nauczyciela.
W tym roku tematem Dnia Chorego są słowa, które Jezus, wywyższony na krzyżu, kieruje do swojej Matki Maryi i do Jana: „'Oto syn Twój (…) Oto Matka twoja'. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27).

» pełny tekst Orędzia

 

4 lutego 2018, to dzień kolejnego spotkania wiernych ormiańskokatolickiej parafii Centralnej. Mszę św. sprawował jak zwykle ks. prof. Józef Naumowicz. W swoim przesłaniu do wiernych ksiądz mówił o bogactwie liturgii ormiańskiej, przywoływał różnice z obrządkiem łacińskim.

Liturgia łacińska kładzie nacisk na "ucztę z Jezusem" - wspólnota przy wspólnym stole. Kapłan podczas odprawiania mszy św. jest zwrócony przodem do wiernych. W liturgii ormiańskiej akcent jest położony na „świętą ofiarę”, kapłan zwrócony jest do Chrystusa, stoi przed ołtarzem tyłem do wiernych. W każdym jednak wypadku jest to i uczta i ofiara przed obliczem Chrystusa.

Ks. Naumowicz mówił o umiejętności skupienia się w trakcie mszy świętej, co nie zawsze się udaje, jednak należy próbować. Dla Ormian polskich, którzy są rozproszeni, ważne jest uczestnictwo w liturgii, ważne są spotkania, obrządek podtrzymujący jedność środowiska, jest on bogactwem kościoła ormiańkiego

Ksiądz wspomniał też św. Sarkisa, który tragicznie zginął wraz ze swym synem w Persji. Wspomnienie tego świętego w tym roku przypadało 27 stycznia. Jest to dzień błogosławieństwa młodzieży. Św. Sarkis w Armenii jest odpowiednikiem naszego św. Walentego, jest czczony jako patron młodzieży i zakochanych.

Ksiądz przypomniał o zbliżającym się Wielkim Poście, o najbliższych mszach, które będą sprawowane za zasłoniętą zasłoną, z mniejszą ilością śpiewów, brakiem kadzidła. Kiedy to ksiądz wychodzi spoza zasłony do wiernych z ewangelią, słowem bożym i komunią św. Apelował, aby każdy starał się przyciągnąć do kościoła swoich bliskich, bo Ormian jest w koło bardzo wielu i powinniśmy się jednoczyć poprzez uczestnictwo w liturgii.

Na zakończenie mszy św., ks. Józef Naumowicz otrzymał pamiątkową publikację, która była wręczana na poprzedniej mszy w kościele św. Jacka, m.in. ks. Kazimierzowi Kardynałowi Nyczowi. Teraz w gronie najbliższych parafian można było powiedzieć, że tę pamiątkę poświęcenia repliki ormiańskiego epitafium, wręczamy osobie dla naszej wspólnoty najważniejszej, dziękując za wszelką pomoc i duchową opiekę.

tekst i zdjęcie: Maria Ohanowicz-Tarasiuk

 

  1. 2 lutego - ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO (orm. Tiarnyntaracz)
  2. Zaproszenie na Msze św. Epifanii
  3. Warszawa 4 lutego 2018 - zaproszenie na Mszę św.
  4. Dzień św. Sarkisa, patrona zakochanych... - 27 stycznia 2018
Kim jesteśmy?
Jesteśmy Katolickim Kościołem Wschodnim, pełnoprawnym członem Kościoła Katolickiego, uznającym władzę i autorytet Biskupa Rzymu. Wyróżnia nas starożytny obrządek ormiański.

czytaj więcej
Obrządek ormiański
Obrządek ormiański wywodzi się z Armenii, z tradycji św. Bazylego. Uformowany przez św. Grzegorza Oświeciciela. Charakterystycznym wyróżnikiem jest język liturgiczny - grabar czyli język staroormiański.
czytaj więcej