 |
  |
W Bejrucie (Liban), w WIELKI PIĄTEK, w kościele Świętego Zbawiciela katolikos – patriarcha Rafał Piotr XXI przewodniczył wieczornemu nabożeństwu wielkopiątkowemu oraz ceremonii ukrzyżowania i pogrzebu Chrystusa. Wzięli w niej udział księża, przedstawiciele ambasady, a także bardzo wielu wiernych. Po odczytaniu Ewangelii, Patriarcha wygłosił homilię.
Rozważał w niej, w jakiej intencji wierni przyszli dziś na celebrację pamiątki Ukrzyżowania Chrystusa – czy po to, by przez krótki czas być świadkami wielkiego dramatu, czy też z ciekawości uczestniczenia w ukrzyżowaniu i śmierci Pana?
Nawiązał do przeszłości, gdy wielkie tłumy, z głośnymi okrzykami, zgromadzone wokół krzyża, obserwowały drogę dobrego człowieka niosącego ciężar krzyża na Kalwarię. Tłumy podążały za Nim, za Tym, który pomagał swemu ludowi i obdarzał go nieskończoną miłością, aż poświęcił życie dla zbawienia ich dusz. Ale szli z nim na Golgotę, a ich serca przepełniała nienawiść i gniew. Towarzyszyli Mu aż do końca, by być światkami Jego śmierci.
Patriarcha dalej mówił – jaka to zdrada, co za niewdzięczność ludzi, którzy z Nim jedli i pili, byli przez Niego uzdrawiani, byli świadkami cudów Boga wcielonego. Zdrada i oszustwo Tego, który poświęcił swoje życie, aby cała ludzkość mogła zostać wybawiona z niewoli szatana. Mówił, że to nieludzkie zachowanie powtarza się, niestety, i w naszych czasach. W naszym życiu osobistym, społecznym i narodowym, a nawet na arenie międzynarodowej.
Nie rozumiemy zasięgu i znaczenia Bożej miłości. Zamiast współistnienia i wzajemnej miłości z łaski Niebios, depczemy się nawzajem i sprzedajemy nasze ojczyzny i narody za mniej niż trzydzieści srebrników.
Dalej patriarcha Rafał Piotr XXI zastanawiał się, czy jesteśmy w ogóle świadomi tego, jak się krzywdzimy zarówno jako przyjaciele, jak i jako naród. Dlaczego walczymy ze sobą, skoro znamy prawdę, że jesteśmy tylko przechodniami na tym świecie. Że zbłądziliśmy i zgrzeszyliśmy zapierając się Pana, popełniliśmy grzechy ciężkie, nie słuchaliśmy Bożych przykazań i nie czyniliśmy tego, co nam Jezus nakazał.
Na koniec modlił się:
„Zwracam się do Ciebie, Panie, ze skruszonym sercem i duszą, i proszę o przebaczenie, tak jak przebaczyłeś w swoim miłosierdziu Piotrowi, który wspomniał na to, co mu powiedziałeś i gorzko zapłakał z powodu zdrady i zaparcia się swego Pana. Obyśmy tak samo opłakiwali nasze grzechy i powrócili do naszego Zbawiciela z czystym sercem i duszą, odnowieni Jego łaską i światłem. Przyjdźmy wszyscy, aby oddać cześć i chwałę Ukrzyżowanemu Zbawicielowi”.
zdjęcia i nagranie: FB Parafii świętego Zbawiciela (Paroisse Saint Sauveur), Bejrut,
» artykuł w j. ormiańskim, homilia Katolikosa (Vatican News)
(por. Iz 1,17: Zaprawiajcie się w dobrem! Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie!).
Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan odbywa się co roku między 18 a 25 stycznia. Termin ten został zaproponowany w 1908 r. przez pioniera ruchu ekumenicznego, Paula Wattsona z USA. Co roku między dawnym świętem katedry św. Piotra a świętem nawrócenia św. Pawła, chrześcijanie różnych wyznań spotykają się na całym świecie na ekumenicznych nabożeństwach, modlitwach, konferencjach, koncertach i innych spotkaniach. W niektórych miejscach inicjatyw jest tak dużo, że Tydzień Modlitw – wbrew swej nazwie – trwa kilka tygodni, a nawet miesiąc. Zwyczajem przyjętym na nabożeństwach w ramach Tygodnia Modlitw jest gościnna wymiana kaznodziei – w kościele danego wyznania kazanie wygłasza duchowny innej denominacji.
Co roku na Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan przygotowywane są materiały z tekstami biblijnymi, rozważaniami, modlitwami, propozycjami liturgii nabożeństw itp. Od 1966 r. materiały te razem przygotowują Komisja „Wiara i Ustrój” Światowej Rady Kościołów oraz Papieska Rada (wcześniej Sekretariat) ds. Popierania Jedności Chrześcijan.
Tematy poszczególnych dni ekumenicznej oktawy w tym roku są następujące:
1: Uczcie się postępować dobrze;
2: Gdy sprawiedliwości stanie się zadość…
3: Czyńcie sprawiedliwość, miłujcie życzliwość i bądźcie pokorni wobec Boga;
4: Oto łzy znękanych
5: Śpiewając pieśń Pana na obcej ziemi;
6: Co uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnie uczyniliście
7: „To, co jest teraz, nie musi takim pozostać”;
8: Sprawiedliwość, która przywraca wspólnotę
W orędziu wydanym na I Światowy Dzień Pokoju (1.01.1968), papież Paweł VI, przedstawiając jego ideę, napisał m.in.:
"Zwracamy się do wszystkich ludzi dobrej woli z wezwaniem, aby dzień 1 stycznia 1968 r. był obchodzony na całym świecie jako "Dzień Pokoju". Pragnęlibyśmy też, by obchody te ponawiano każdego roku, tak aby pierwszy dzień w kalendarzu, który odmierza rytm ludzkiego życia w czasie, stał się jak gdyby zapowiedzią i obietnicą tego, iż w przyszłych dziejach ludzkości będzie panował pokój, oparty na sprawiedliwej i dobroczynnej równowadze."
"W chwili, gdy odważyliśmy się mieć nadzieję, że najgorsze z nocy pandemii Covid-19 zostało zażegnane, na ludzkość spadła nowa, straszliwa katastrofa. Staliśmy się świadkami nadejścia kolejnej plagi: kolejnej wojny, częściowo porównywalnej do Covid-19, ale jednak sterowanej przez karygodne ludzkie decyzje. (...)
Ta wojna, wraz ze wszystkimi innymi konfliktami na całym świecie stanowi bowiem klęskę całej ludzkości, a nie tylko stron bezpośrednio w nią zaangażowanych. O ile na Covid-19 znaleziono szczepionkę, o tyle na wojnę nie znaleziono jeszcze odpowiednich rozwiązań”– napisał papież Franciszek w orędziu.
ORĘDZIE JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚCI FRANCISZKA
NA 56. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU 1 STYCZNIA 2023 ROKU
Nikt nie może ocalić się sam.
Po Covidzie-19 wyruszyć na nowo, by wspólnie wytyczać drogi pokoju
Słowa proroka Izajasza wyrażają pocieszenie, westchnienie ulgi ludu wygnanego, wyczerpanego przemocą i niesprawiedliwością, narażonego na upokorzenie i śmierć. Prorok Baruch zastanawiał się nad tym: „Cóż się to stało, Izraelu, że jesteś w kraju nieprzyjaciół, wynędzniały w ziemi obcej, uważany za nieczystego na równi z umarłymi, zaliczony do tych, co schodzą do Otchłani?” (3, 10-11). Dla tych ludzi przybycie zwiastuna pokoju oznaczało nadzieję na odrodzenie się z gruzów historii, początek świetlanej przyszłości. (...)
2. Dialog międzypokoleniowy na rzecz budowania pokoju
W świecie, gdzie nadal panuje pandemia, która spowodowała nazbyt wiele problemów, „niektórzy próbują uciec od rzeczywistości, chroniąc się w prywatne światy, a inni stawiają jej czoło z destrukcyjną przemocą, ale między egoistyczną obojętnością a protestem odwołującym się do przemocy istnieje opcja, która jest zawsze możliwa – dialog. Dialog między pokoleniami”[5].
Każdy szczery dialog, choć nie jest pozbawiony słusznej i pozytywnej dialektyki, zawsze wymaga podstawowego zaufania między rozmówcami. Musimy powrócić do tego wzajemnego zaufania i je odzyskać! (...)
 |
| Rzeźba Timothiego Szhmalza (VATICAN MEDIA Divisione Foto) |
W niedzielę 13 listopada 2022 r. – po raz szósty – obchodzony będzie w całym Kościele Światowy Dzień Ubogich. Mottem tegorocznego Dnia są słowa z drugiego listu św. Pawła do Koryntian:
„Chrystus dla was stał się ubogim” (2 Kor 8, 9)
Papież Franciszek wydał Orędzie na ten dzień (Rzym, u św. Jana na Lateranie, 13 czerwca 2022, we Wspomnienie św. Antoniego z Padwy).
„Chrystus Jezus […] dla was stał się ubogim». Tymi słowami Apostoł Paweł zwraca się do pierwszych chrześcijan w Koryncie, aby utwierdzić ich działania solidarnościowe na rzecz potrzebujących braci. Światowy Dzień Ubogich również w tym roku staje się na nowo swego rodzaju pozytywną prowokacją, która ma nam pomóc w refleksji nad naszym stylem życia oraz nad wieloma wymiarami ubóstwa, które pojawiają się w tym obecnym momencie dziejowym." - napisał papież Franciszek.
Światowy Dzień Ubogich ustanowił papież Franciszek w Liście Apostolskim „Misericordia et Misera” ogłoszonym na zakończenie Jubileuszowego Roku Miłosierdzia 20 listopada 2016 r. Obchodzony ma być corocznie w 33. niedzielę zwykłą (wg łacińskiego kalendarza liturgicznego), przed uroczystością Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. To dzień miłości i solidarności z cierpiącymi z powodu biedy i niedostatku. Jest wezwaniem, aby każdy dzień był pełen miłości do drugiego człowieka. Głównym celem Światowego Dnia Ubogich jest zachęcenie Kościoła do „wyjścia poza” swoje mury, aby na wiele sposobów stawić czoła ubóstwu, jakie objawia się w dzisiejszym świecie.
Prefekt Dykasterii ds. Posługi Miłosierdzia kard. Krajewski: Dzień Ubogich stawia nas w środku Ewangelii W najbliższą niedzielę po raz szósty będzie obchodzony Światowy Dzień Ubogich. Jałmużnik Papieski uważa, że ma on służyć temu, byśmy odnaleźli się w środku Ewangelii. Podkreśla, że taki był zamiar Papieża Franciszka, kiedy ustanawiał ten dzień. Dodaje, że Jezus od rana do wieczora zajmował się tymi, którzy byli w potrzebie.
W tym roku z okazji przypadającego w niedzielę Światowego Dnia Ubogich 9 listopada, przed audiencją ogólną, Papież poświęcił na placu św. Piotra rzeźbę bezdomnego p.t. „Schronienie”. Przedstawia ona naturalnych wymiarów osobę bezdomną przykrywaną kocem przez nadlatującego gołębia. Twórcą rzeźby jest kanadyjski artysta Timothy Schmalz. Gołębica jest symbolem Ducha Św., który daje siłę do przyodziania nagiego. Autor chciał, by jego dzieło ukazywało, że troska o ubogich jest naszą moralna powinnością, jak o tym mówi 25. rozdział Ewangelii św. Mateusza. Symbol gołębia, który mocą swych małych skrzydeł przykrywa bezdomnego ma nas zainspirować, byśmy zrobili to samo naszymi rękoma. Kopie tej rzeźby mają być zainstalowane w różnych miastach, aby pomóc w zbiórce pieniędzy dla bezdomnych. "Bezdomni często są niewidoczni i to jest pierwszy problem, pierwsze zadanie. Sprawić, by bezdomni zostali zauważeni. Temu ma służyć ta rzeźba." - powiedział Timothy Schmalz.
Po okresie zagrożenia pandemicznego w ostatnich latach, Watykan powraca do normalnego rytmu obchodów Światowego Dnia Ubogich. Od kilku dni na Placu św. Piotra czynne jest ambulatorium, gdzie można dokonać podstawowych, bezpłatnych badań. W niedzielę, po Mszy Świętej, w sali św. Jana Pawła II odbędzie się obiad dla 1,3 tys. ubogich. Już od kilku dni rozprowadzany jest, poprzez parafie, dar Papieża Franciszka – ok. 5 tys. paczek z najpotrzebniejszymi artykułami. Są w nich m.in. ryż, makaron, oliwa, kawa, różne ciastka – to wszystko jest znakiem bliskości, podobnie jak opłacenie rachunków wielu rodzinom, które przeżywają trudne chwile.
EŁ, na podstawie Vatican News
» PEŁNY TEKST (w kilku językach) ORĘDZIA OJCA ŚWIĘTEGO
Աղքատներու համաշխարհային օր. Քահանայապետը օրհնեց անօթևաններուն հոգ տանելու հրաւէր ուղղող քանդակ մը։
Օրուան նշումը եւ Օրուան հետ առնչուող ձեռնարկներու կազմակերպութիւնը յանձնուած է Աւետարանութեան Վերատեսչութեան որ այս տարի եւս Վատիկանի մէջ նախաձեռնած է զանազան միջոցառումներ որոնց շարքին, կիրակի օր, Սուրբ Պետրոս Պազիլիքային մէջ Քահանայապետին մատուցած պատարագէն ետքը` Պօղոս Զ անուան դահլիճին մէջ պատրաստուած ճաշկերոյթը, որուն հիւրերը կը հանդիսանան 1300 աղքատներ։ (...)
Diecezja rzymska rozpoczęła proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny kard. Grzegorza Piotra XV Agadżaniana – katolickiego patriarchy ormiańskiego i prefekta Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Zmarł on w Rzymie w opinii świętości w 1971 r. w wieku 76 lat.
Już w 2017 roku wikariusz generalny diecezji rzymskiej kard. Angelo De Donatis podpisał edykt, w którym podkreślił, że ormiański kardynał był człowiekiem charakteryzującym się głęboką kulturą teologiczną, który poświęcił swe życie służbie Bogu i Kościołowi. „Z mądrością i miłością kierował katolickim Kościołem ormiańskim wspierając jego rozwój duchowy i materialny. Tę samą miłość, roztropność i gorliwość w głoszeniu orędzia ewangelicznego okazał, kiedy powierzono mu kierowanie Kongregacją Rozkrzewiania Wiary. We wszystkich okolicznościach życia dawał świadectwo swej wiary w Boga, z radością, że był mu oddany i z nieustannym pragnieniem przekazywania jej braciom” – napisał kard. De Donatis.
28 października 2022 r. w Rzymie, w absydzie bazyliki św. Jana na Lateranie o godzinie 12.00, rozpoczęła się uroczysta sesja – ceremonia rozpoczynająca kolejny etap procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego Sługi Bożego Patriarchy kard. Grzegorza Piotra XV Agadżaniana. W sesji wziął udział katolikos patriarcha Cylicji dla Ormian katolików Rafał Piotr XXI Minassian, wraz z kilkoma ormiańskokatolickimi biskupami.
Jest to pamiętny dzień dla ormiańskiego Kościoła katolickiego ale i dla wszystkich Ormian. Zaczął się wczesnym rankiem, kiedy Patriarcha Rafał Piotr XXI, wraz z biskupami i duchownymi, modlił się w ormiańskim kościele św. Mikołaja z Tolentino, przy grobie kard. Agadżaniana o wstawiennictwo za wszystkich, którzy się do Niego będą zwracać.
Po południu kard. De Donatis oficjalnie rozpoczął fazę diecezjalną procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożego. Program rozpoczął się odśpiewaniem modlitwy Ojcze nasz po ormiańsku. W inauguracyjnej sesji dochodzenia w sprawie życia, heroiczności cnót i sławy świętości kandydata na ołtarze był obecny postulator procesu, o. Carlo Calloni, postulator generalny Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Wicepostulatorem będzie rektor Kolegium Ormiańskiego w Rzymie, ks. Nareg Naamoyan.
W niedziela, 30 października 2022 r., godz. 11:00, w kościele pw. św. Mikołaja katolikos patriarcha Rafał Piotr XXI odprawił uroczystą mszę św. dziękczynną za rozpoczęcie procesu beatyfikacyjny kard. Agadżaniana. (TUTAJ art. w j.ormiańskim)
*
Ghazaros Agadżanian (szerzej znany we włoskiej pisowni swego nazwiska – Agagianian) urodził się 18 września 1895 r. w gruzińskiej miejscowości Achalciche w rodzinie katolickiej obrządku ormiańskiego. Początkowo kształcił się w prawosławnym seminarium duchownym w Tyflisie (Tbilisi), a od 1906 r. na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum. W grudniu 1917 r. przyjął święcenia kapłańskie i powrócił na Kaukaz, gdzie był duszpasterzem w Tyflisie. do w 1921 r. ponownie wyjechał do Rzymu – i nigdy już nie wrócił do ojczyzny. Nie mógł spotkać nikogo ze swej rodziny aż do 1962 r., gdy ówczesny przywódca ZSRR Nikita Chruszczow zezwolił jego siostrze Elżbiecie na podróż do Rzymu. Ks. Agadżanian był wicerektorem, a następnie rektorem Papieskiego Kolegium Ormiańskiego i wykładowcą Urbanianium. W 1935 r. został biskupem i wizytatorem apostolskim Patriarszego Instytutu z Bzommar (IPCB) – instytutu życia konsekrowanego dla duchownych obrządku ormiańskiego. W 1937 r. wybrano go patriarchą Cylicji (z siedzibą w Bejrucie). Przyjął imię Grzegorza Piotra (Krikor Bedros) XV. Odwiedzał diecezje i skupiska Ormian-katolików na całym świecie, zakładał sierocińce i placówki oświatowe, budował kościoły. Zabiegał o pojednanie dwóch Kościołów ormiańskich: gregoriańskiego (monofizyckiego w Armenii) i katolickiego. Przyczynił się m.in. do zorganizowania w Watykanie spotkań papieża Pawła VI z dwoma niekatolickimi patriarchami ormiańskimi: w 1967 r. z katolikosem Cylicji Chorenem I i w r. 1970 z katolikosem Eczmiadzynu Wazgenem I.
W 1946 r. Pius XII mianował go kardynałem. Przed konklawe w 1958 r. i 1963 r. był wymieniany wśród kandydatów na papieża. W 1962 r. zrezygnował z urzędu patriarchy. Od 1958 r. był bowiem proprefektem, a od 1960 prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1967 r. pod nazwą Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów). Odwiedził wiele misji katolickich na wszystkich kontynentach, popierał rozwój miejscowego duchowieństwa w krajach misyjnych oraz współpracę świeckich z duchownymi na tych obszarach. W 1964 r. był legatem papieskim na 38. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny w Bombaju.
Jednocześnie od 1955 r. aż do śmierci kierował Papieską Komisji ds. Redakcji Wschodniego Kodeksu Prawa Kanonicznego. W czasie Soboru Watykańskiego kard. Agadżanian był jednym z członków Prezydium (1963-1965), prowadzących obrady. W 1970 r. przeszedł na emeryturę i został kardynałem-biskupem Albano. Zmarł na raka 16 maja 1971 r. w Rzymie. Spoczywa w kościele św. Mikołaja z Tolentino przy Papieskim Kolegium Ormiańskim.
(za: misyjne.pl)
Sześćdziesiąt lat temu, 11 października 1962 roku rozpoczął się Sobór Watykański II.
Papież Jan XXIII dokonał otwarcia obrad Soboru, którego zwołanie zapowiedział - zaskakując świat i ludzi Kościoła - na początku swojego pontyfikatu, w styczniu 1959 r. To przełomowe wydarzenie w dziejach Kościoła powszechnego było najważniejszym wydarzeniem w Kościele katolickim XX wieku i przypuszczalnie największym spotkaniem w dziejach świata.
11 października 1962 roku, o godzinie 8.30, poprzez wielki plac, wypełniony klaszczącym i wiwatującym tłumem, wyruszyła uroczysta procesja do Bazyliki św. Piotra. Świadkami procesji były dziesiątki tysięcy osób zebranych na placu św. Piotra i miliony widzów oglądających to wielkie widowisko na ekranach telewizorów. Około dwu i pół tysiąca ojców soborowych, spowitych w powiewne białe szaty i z białymi mitrami na głowach, zstępowało po wielkich schodach pałacu nieopodal świątyni, wchodząc następnie do Bazyliki św. Piotra. Gwardia Szwajcarska, Gwardia Szlachecka i Gwardia Palatyńska, biskupi i patriarchowie ze wschodnich Kościołów katolickich w swych egzotycznych strojach liturgicznych i koronach oraz inni zebrani dodawali scenie barwy i różnorodności.
Procesja trwała ponad godzinę, a gdy się zakończyła, przybył Jan XXIII, niesiony na sławnej papieskiej lektyce (sedia gestatoria). Gdy wkraczał do świątyni, wszyscy inni zajęli już swoje miejsca. Bazylikę wypełniali nie tylko ojcowie soborowi, teolodzy, niekatoliccy obserwatorzy i inni, którzy zdołali uzyskać wstęp, lecz również głowy państw. Papież zstąpił z sedia i ukląkł przed ołtarzem, nad domniemanym miejscem pochówku św. Piotra, ukoronowanym wspaniałym brązowym baldachimem Berniniego, gdzie zaintonował hymn Veni, Creator Spiritus, „Przybądź, Duchu Święty”.
Tak rozpoczął się Sobór.
Z ormiańskiego Kościoła katolickiego w soborze uczestniczyła delegacja 750 osób, pod przewodnictwem kardynała Grzegorza Piotra Agadżaniana (obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny).
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ten dwudziesty pierwszy w historii sobór powszechny obradował w latach 1962-1965. Został zwołany w celu odnowy i dostosowania Kościoła rzymskokatolickiego do zmieniających się warunków współczesnego świata. Ogłosił 16 dokumentów, reformujących niemal całość życia Kościoła: cztery konstytucje (trzy dogmatyczne, jedną duszpasterską), dziewięć dekretów i trzy deklaracje.
Sobór watykański II obradował w czterech sesjach od 11 października 1962 r. do 8 grudnia 1965 r. Pierwszej przewodniczył Jan XXIII, i z jego inicjatywy został zwołany, zaś jego następca Paweł VI przewodniczył trzem kolejnym. W chwili śmierci papieża Jan XXIII – 3 czerwca 1963 r. – został zawieszony. Po swoim wyborze Paweł VI zapowiedział kontynuację soboru a tydzień później wyznaczył datę rozpoczęcia drugiej sesji.
Sobór zakończył się 8 grudnia 1965 r. uroczystym publicznym posiedzeniem na placu przed bazyliką św. Piotra, mszą świętą celebrowaną przez Pawła VI, orędziem Papieża i ojców Soboru oraz odczytaniem papieskiego breve In Spiritu Sancto.
W obradach Soboru uczestniczyło 3058 ojców soborowych, tzn. 108 kardynałów, 5 patriarchów, 9 prymasów, 543 arcybiskupów, 2171 biskupów, 12 opatów udzielnych, 16 prałatów udzielnych, 65 prefektów apostolskich, 129 wyższych przełożonych zakonnych. Wspomagało ich ponad 450 ekspertów. Przysłuchiwało im się ponad 50 audytorów i 106 obserwatorów delegowanych przez 28 wspólnot niekatolickich. Ponadto w Soborowym Biurze Prasowym pracowali dziennikarze przygotowujący codzienne oficjalne sprawozdania. W czasie obrad pracowali dyżurni (assignatores locorum) – młodzi księża studiujący w Rzymie, którzy doręczali dokumentację ojcom soborowym, zakrystianie, technicy, lekarze i sanitariusze, kucharze i kelnerzy przygotowujący posiłki oraz funkcjonariusze straży watykańskiej.
Dzisiaj żyje pięciu z uczestników Vaticanum II.
Zajęto się reinterpretacją niektórych dogmatów oraz zmianami w organizacji kościelnej, liturgii i prawie kanonicznym. Sobór Watykański II przeprowadził reformę liturgii, język łaciński został zastąpiony językami narodowymi lub miejscowymi, co pozwoliło wiernym lepiej zrozumieć przebieg Eucharystii. Wcześniejszą celebrację mszy "tyłem do ludu" zastąpiono celebracją "przodem do ludu".
Sobór zapoczątkował przemiany idące w kierunku większego otwarcia Kościoła katolickiego na inne religie chrześcijańskie, jak również na religie niechrześcijańskie. Zainicjowano otwarcie Kościoła rzymskokatolickiego na świat współczesny. Po raz pierwszy hierarchowie odeszli od kanonów potępiających. Stwierdzono, że należy zmienić podejście do świata, nie bać się go i nie demonizować, ale podjąć z nim dialog. Zauważono potrzebę wyjścia ku każdemu człowiekowi i nie stawiania ograniczeń, tak by obejmować troską nie tylko członków Kościoła katolickiego, ale wszystkich ludzi.
Dziesięć najważniejszych postanowień Vaticanum II – tych, które wywarły największy wpływ na życie posoborowego Kościoła, przedstawione chronologicznie, według czasu ich uchwalenia i ogłoszenia w poszczególnych dokumentach, to: 1. Reforma liturgii; 2. Pogłębione rozumienie Kościoła; 3. Powszechne powołanie do świętości; 4. Włączenie się w ruch ekumeniczny; 5. Uznanie wartość religii niechrześcijańskich; 6. Biblia i Tradycja – jedno Objawienie; 7. Biblia w rękach ludzi świeckich; 8. Wolność religijna nie tylko dla katolików; 9. Kościół w dialogu ze światem; 10. Autonomia spraw ziemskich. [więcej TUTAJ].
oprac. EŁ
Uczestniczyli w nim biskupi z Libanu, Syrii, Egiptu, Iranu, Francji, Stanów Zjednoczonych, Kanady i Ameryki Południowej.
Program Synodu obejmował zagadnienia duchowe, duszpasterskie, diecezjalne, kanoniczne, administracyjne, edukacyjne, wydawnicze, informacyjne i społeczne. Synod również zajął się sytuacją wspólnot ormiańskich i problemami, z jakimi boryka się cały naród ormiański.
Po ich przedyskutowaniu Ojcowie Synodalni dokonali wyboru nowych biskupów i urzędników na wakujące stanowiska. Z radością przyjęli zaproszenia do udziału w ceremoniach beatyfikacji i kanonizacji Sługi Bożego Mechitara Abbahora, zaplanowanych na 8 września w klasztorze w Wenecji.
Również zostali zaproszeni na uroczystość rozpoczęcia kolejnego etapu procesu beatyfikacyjneg bł. kard. Grzegorza Piotra XV Agadżaniana w październiku 2022 r. w Rzymie.
 |
 |
Obrady synodu biskupich Kościoła ormiańskokatolickiego zakończyły się w poniedziałek wieczorem uroczysta liturgią pod przewodnictwem Katolikosa - Patriarchy dla Ormian katolików Rafała Piotra XXI Minassiana w kościele w Bzommar, sanktuarium maryjnym Matki Bożej z Bzommar.
Od 22 lipca do 3 sierpnia 2022 r. katolikos - patriarcha Cylicji dla Ormian katolików, Rafał Piotr XXI Minassian przebywa z wizytą duszpasterską w Australii, na zaproszenie ks. Parsegha (Bazylego) Sousaniana z ormiańskokatolickiego Kościoła Australii.
W uroczystości wzięli udział wierni Kościoła ormiańskokatolickiego w Melbourne. W swoim kazaniu wygłoszonym z tej okazji, Katolikos - patriarcha Rafał Piotr XXI, witając członków wspólnoty, podkreślił m. in., że jego wizyta w Australii jest znakiem ojcowskiej troski, przybył tutaj, aby zrozumieć ich problemy i znaleźć rozwiązanie. Specjalne słowa podziękowania skierował do wielebnego ks. Bazylego Sousaniana, za jego dwudziestoletnią posługę, którą, wbrew wszelkim przeciwnościom, stara się zapewnić opiekę duszpasterską zarówno społeczności Sydney, jak i Melbourne. 
W swoim powitalnym przemówieniu skierowanym do katolickiego Patriarchy ormiańskiego abp Rabbat stwierdził, że Jego wizyta jest powodem do wielkiej radości i błogosławieństwem. Wspomniał też rok 2018 i swoją podróż do Armenii, przyjacielskie spotkanie z ówczesnym ordynariuszem ormiańskiego Kościoła katolickiego w Armenii abp. Minassianem. Odnosząc się do teraźniejszości Kościoła Australii, abp Robert Rabbat podkreślił, że społeczność ormiańska wniosła pozytywny wkład w Australii i jest ceniona przez społeczeństwo australijskie. Na zakończenie przemówienia życzył, aby ta wizyta nadała nowy kierunek wspólnocie ormiańskokatolickiej i wzmocniła braterskie więzy między wspólnotą a Patriarchatem, a także wszystkimi Ormianami w Australii. 
We wtorek 26 lipca przewidziane jest spotkanie z rzymskokatolickim arcybiskupem Melbourne, Piotrem Comensoli, a po południu spotkania z rodzinami ormiańskokatolickimi. strony Patriarchatu i Ordynariatu Ormiańskiego Kościoła Katolickiego dla Armenii i Europy Wschodniej
» Ordynariat » Vatican News » Patriarchat
| (nagranie z powitania, w j. ormiańskim - trzeba kliknąć na zdjęcie) |
25 maja 2022 r. katolikos patriarcha Cylicji dla Ormian katolików, Rafał Piotr XXI Minassian udał się z pierwszą wizytą patriarszą do Stanów Zjednoczonych, która potrwa do 8 czerwca.
Ormiańskokatolicka Eparchia Pani z Nareku w Glendale, na czele której stoi bp Michael Muradian, obejmuje Stany Zjednoczone i Kanadę*. Patriarcha przez kilkanaście lat przebywał w USA – był proboszczem najpierw w Nowym Yorku, a później w Glendale w Kalifornii (był jednym z inicjatorów budowy tutejszego kościoła). To tu właśnie, w katedrze pw. św. Grzegorza Oświeciela, rozpoczęła się 27 maja wizytacja duszpasterska.
W piątek, 27 maja 2022 r, kościół ormiańskokatolicki św. Grzegorza Oświeciciela w Glendale przeżył szczególny historyczny moment, witając przybyłego z Libanu, na zaproszenie bpa Muradiana, katolikosa patriarchę Rafała Piotra XXI Minassiana.
Wizyta Czcigodnego Gościa rozpoczęła się ceremonią powitania z nabożeństwem, w której uczestniczyli przedstawiciele różnych Kościołów i wyznań. Obecni byli także ormiańscy i amerykańscy politycy, osobistości życia społecznego i publicznego, jak burmistrz Glendale, ambasador Republiki Armenii, zastępca burmistrza Los Angeles, a także przedstawiciele różnych partii i organizacji ormiańskich, i przedstawiciele innych świeckich organizacji.
Na zakończenie ceremonii bp Michael Muradian, witając Patriarchę, przypomniał jak wiele ciężkiej pracy i poświęcenia włożył On w budowę tutejszego kościoła, który teraz stał się katedrą eparchii, a w której dziś przebywa jako Gość Honorowy.
Natomiast katolikos Rafał Piotr XXI w swoim wystąpieniu powiedział: „Wróciłem do domu, aby podziękować Panu Najwyższemu i wam wszystkim, ale wiedzcie, że to nie ja wykonałem tą pracę, lecz Chrystus wykonał ją przeze mnie. Przyszedłem powiedzieć wam to, o co przed chwilą modliliśmy się – aby Bóg umocnił w nas nadzieję, miłość i miłosierdzie, abyśmy byli godni Jego miłosierdzia i Jego obecności w naszym życiu. (…) Bóg obdarzył mnie dziś większą odpowiedzialnością, abym coraz gorliwiej Mu służył, przekazując wam Jego przesłanie, że powinniście kochać się nawzajem tak, jak On umiłował nas.”
Na zakończenie uroczystości odbyło się poświęcenie kamiennej tablicy pamiątkowej umieszczonej przy wejściu do Katedry z okazji historycznego wydarzenia – pierwszej wizyty katolikosa patriarchy Cylicji dla Ormian katolików, Rafała Piotra XXI Minassiana.
Po ceremonii nastąpiło przyjęcie i spotkanie z wiernymi.
W niedzielę 29 maja o godz. 10.30 (czasu miejscowego) Patriarcha przewodniczył liturgii w tym samym kościele [artykuł w j. ormiańskim i zdjęcia TU i TU] – katedrze ormiańskokatolickiej, rozpoczynając tym swoją wizytację duszpasterską, podczas której odwiedzi również Fresno, San Jose i San Francisco, a następnie San Diego.
5 czerwca w Los Angeles planowana jest uroczysta kolacja na cześć patriarchy Rafała Piotra XXI, po której nastąpi uroczysta liturgia w kościele ormiańskokatolickim Matki Bożej Królowej Męczenników (Our Lady Queen of Martyrs).
* Eparchia Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego, obejmująca wszystkich wiernych tego obrządku w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. Została ustanowiona w 1981 jako egzarchat apostolski Stanów Zjednoczonych Ameryki i Kanady. W 2005 administratura została podniesiona do rangi eparchii i uzyskała nazwę Eparchia Pani z Nareku w Nowym Jorku. Siedzibą eparchy był Nowy Jork, a ściślej Brooklyn. 29 grudnia 2014 siedziba eparchy przeniesiona została do Glendale, zmieniono również nazwę eparchii.
Ojciec Święty przyjął na audiencji uczestników sesji plenarnej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich oraz sympozjum z okazji 25. rocznicy opublikowania Instrukcji w sprawie stosowania przepisów liturgicznych Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich wydanej przez Kongregację ds. Kościołów Wschodnich.Kodeks ten obowiązuje jednakowo wszystkie katolickie kościoły wschodnie. Jest jednolitym zbiorem przepisów prawa kanonicznego dla katolickich Kościołów wschodnich, promulgowanym 18 października 1990 r. przez papieża Jana Pawła II konstytucją Sacri canones. Wszedł w życie 1 października 1991 r.
Rano w Bazylice św. Piotra w Rzymie kard. Leonardo Sandri, prefekt Kongregacji Kościołów Wschodnich, odprawił Mszę św. z udziałem Patriarchów. Obecny był też rektor Kolegium Ormiańskiego w Rzymie ks. Nareg Naamoyan i ormiańskie siostry ze Zgromadznia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP, a klerycy zaśpiewali hymn.
W mszy św. i audiencji brał udział również katolikos-patriarcha Cylicji dla Ormian katolików, Rafał Piotr (Rafael Bedros) XXI Minassian.
| Transmisja non-stop na żywo z Sanctuaire Notre-Dame w Lourdes (Francja). |
Sprawom ludzi chorych Jan Paweł II, sam doświadczający licznych chorób, poświęcił wiele miejsca w swoim nauczaniu. Często spotykał się z chorymi i niepełnosprawnymi, tak w Rzymie, jak i w czasie podróży apostolskich. Chorych prosił już na samym początku pontyfikatu o wsparcie modlitewne.
za: brewiarz.pl
Trwając na drodze miłosierdzia przy tych, którzy cierpią
Jezus, miłosierdzie Ojca
Największym świadkiem miłosiernej miłości Ojca do chorych jest Jego jednorodzony Syn. Ileż to razy Ewangelie opowiadają nam o spotkaniach Jezusa z ludźmi cierpiącymi na różne choroby! On „chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach, głosząc Ewangelię o Królestwie i lecząc wszelkie choroby i dolegliwości wśród ludu” (Mt 4, 23). Możemy zadać sobie pytanie: skąd ta szczególna uwaga Jezusa wobec chorych, do tego stopnia, że staje się ona również głównym dziełem w misji apostołów, posłanych przez Mistrza, by głosić Ewangelię i uzdrawiać chorych? (por. Łk 9, 2).
XX-wieczny myśliciel podsuwa nam motywację: „Ból absolutnie izoluje i z tej absolutnej izolacji rodzi się apel do drugiego, wzywanie drugiego”. Kiedy człowiek doświadcza słabości i cierpienia we własnym ciele z powodu choroby, jego serce staje się cięższe, wzrasta lęk, mnożą się pytania, coraz bardziej palące staje się pytanie o sens wszystkiego, co się dzieje. Jakże nie wspomnieć w tym kontekście o wielu chorych, którzy w czasie pandemii przeżyli ostatni etap swojego życia w samotności na oddziale intensywnej terapii, z pewnością pod opieką wspaniałych pracowników służby zdrowia, ale z dala od najbliższych i najważniejszych osób w ich ziemskim życiu? Dlatego tak ważne jest, by mieć u swego boku świadków Bożego miłosierdzia, którzy za przykładem Jezusa, miłosierdzia Ojca, wylewają na rany chorych olej pocieszenia i wino nadziei.
w orędziu wydanym na I Światowy Dzień Pokoju (1.01.1968), papież Paweł VI, przedstawiając jego ideę, napisał m.in.:
"Zwracamy się do wszystkich ludzi dobrej woli z wezwaniem, aby dzień 1 stycznia 1968 r. był obchodzony na całym świecie jako "Dzień Pokoju". Pragnęlibyśmy też, by obchody te ponawiano każdego roku, tak aby pierwszy dzień w kalendarzu, który odmierza rytm ludzkiego życia w czasie, stał się jak gdyby zapowiedzią i obietnicą tego, iż w przyszłych dziejach ludzkości będzie panował pokój, oparty na sprawiedliwej i dobroczynnej równowadze."
O krzewienie dialogu między pokoleniami, jako podstawy realizacji wspólnych planów, edukacji, jako czynnika wolności, odpowiedzialności i rozwoju oraz podejmowanie działań na rzecz pełnej realizacji ludzkiej godności i zapewnienie pracy apeluje papież Franciszek w Orędziu.
Temat tegorocznego orędzia brzmi: „Dialog międzypokoleniowy, edukacja, praca: narzędzia budowania trwałego pokoju”.
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
NA 55. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU
1 stycznia 2022 r.
DIALOG MIĘDZYPOKOLENIOWY, EDUKACJA, PRACA: NARZĘDZIAMI BUDOWANIA TRWAŁEGO POKOJU
Słowa proroka Izajasza wyrażają pocieszenie, westchnienie ulgi ludu wygnanego, wyczerpanego przemocą i niesprawiedliwością, narażonego na upokorzenie i śmierć. Prorok Baruch zastanawiał się nad tym: „Cóż się to stało, Izraelu, że jesteś w kraju nieprzyjaciół, wynędzniały w ziemi obcej, uważany za nieczystego na równi z umarłymi, zaliczony do tych, co schodzą do Otchłani?” (3, 10-11). Dla tych ludzi przybycie zwiastuna pokoju oznaczało nadzieję na odrodzenie się z gruzów historii, początek świetlanej przyszłości. (...)
2. Dialog międzypokoleniowy na rzecz budowania pokoju
W świecie, gdzie nadal panuje pandemia, która spowodowała nazbyt wiele problemów, „niektórzy próbują uciec od rzeczywistości, chroniąc się w prywatne światy, a inni stawiają jej czoło z destrukcyjną przemocą, ale między egoistyczną obojętnością a protestem odwołującym się do przemocy istnieje opcja, która jest zawsze możliwa – dialog. Dialog między pokoleniami”[5].
Każdy szczery dialog, choć nie jest pozbawiony słusznej i pozytywnej dialektyki, zawsze wymaga podstawowego zaufania między rozmówcami. Musimy powrócić do tego wzajemnego zaufania i je odzyskać! (...)
Strona 2 z 4