Sześćdziesiąt lat temu, 11 października 1962 roku rozpoczął się Sobór Watykański II.
Papież Jan XXIII dokonał otwarcia obrad Soboru, którego zwołanie zapowiedział - zaskakując świat i ludzi Kościoła - na początku swojego pontyfikatu, w styczniu 1959 r. To przełomowe wydarzenie w dziejach Kościoła powszechnego było najważniejszym wydarzeniem w Kościele katolickim XX wieku i przypuszczalnie największym spotkaniem w dziejach świata.
11 października 1962 roku, o godzinie 8.30, poprzez wielki plac, wypełniony klaszczącym i wiwatującym tłumem, wyruszyła uroczysta procesja do Bazyliki św. Piotra. Świadkami procesji były dziesiątki tysięcy osób zebranych na placu św. Piotra i miliony widzów oglądających to wielkie widowisko na ekranach telewizorów. Około dwu i pół tysiąca ojców soborowych, spowitych w powiewne białe szaty i z białymi mitrami na głowach, zstępowało po wielkich schodach pałacu nieopodal świątyni, wchodząc następnie do Bazyliki św. Piotra. Gwardia Szwajcarska, Gwardia Szlachecka i Gwardia Palatyńska, biskupi i patriarchowie ze wschodnich Kościołów katolickich w swych egzotycznych strojach liturgicznych i koronach oraz inni zebrani dodawali scenie barwy i różnorodności.
Procesja trwała ponad godzinę, a gdy się zakończyła, przybył Jan XXIII, niesiony na sławnej papieskiej lektyce (sedia gestatoria). Gdy wkraczał do świątyni, wszyscy inni zajęli już swoje miejsca. Bazylikę wypełniali nie tylko ojcowie soborowi, teolodzy, niekatoliccy obserwatorzy i inni, którzy zdołali uzyskać wstęp, lecz również głowy państw. Papież zstąpił z sedia i ukląkł przed ołtarzem, nad domniemanym miejscem pochówku św. Piotra, ukoronowanym wspaniałym brązowym baldachimem Berniniego, gdzie zaintonował hymn Veni, Creator Spiritus, „Przybądź, Duchu Święty”.
Tak rozpoczął się Sobór.
Z ormiańskiego Kościoła katolickiego w soborze uczestniczyła delegacja 750 osób, pod przewodnictwem kardynała Grzegorza Piotra Agadżaniana (obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny).
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ten dwudziesty pierwszy w historii sobór powszechny obradował w latach 1962-1965. Został zwołany w celu odnowy i dostosowania Kościoła rzymskokatolickiego do zmieniających się warunków współczesnego świata. Ogłosił 16 dokumentów, reformujących niemal całość życia Kościoła: cztery konstytucje (trzy dogmatyczne, jedną duszpasterską), dziewięć dekretów i trzy deklaracje.
Sobór watykański II obradował w czterech sesjach od 11 października 1962 r. do 8 grudnia 1965 r. Pierwszej przewodniczył Jan XXIII, i z jego inicjatywy został zwołany, zaś jego następca Paweł VI przewodniczył trzem kolejnym. W chwili śmierci papieża Jan XXIII – 3 czerwca 1963 r. – został zawieszony. Po swoim wyborze Paweł VI zapowiedział kontynuację soboru a tydzień później wyznaczył datę rozpoczęcia drugiej sesji.
Sobór zakończył się 8 grudnia 1965 r. uroczystym publicznym posiedzeniem na placu przed bazyliką św. Piotra, mszą świętą celebrowaną przez Pawła VI, orędziem Papieża i ojców Soboru oraz odczytaniem papieskiego breve In Spiritu Sancto.
W obradach Soboru uczestniczyło 3058 ojców soborowych, tzn. 108 kardynałów, 5 patriarchów, 9 prymasów, 543 arcybiskupów, 2171 biskupów, 12 opatów udzielnych, 16 prałatów udzielnych, 65 prefektów apostolskich, 129 wyższych przełożonych zakonnych. Wspomagało ich ponad 450 ekspertów. Przysłuchiwało im się ponad 50 audytorów i 106 obserwatorów delegowanych przez 28 wspólnot niekatolickich. Ponadto w Soborowym Biurze Prasowym pracowali dziennikarze przygotowujący codzienne oficjalne sprawozdania. W czasie obrad pracowali dyżurni (assignatores locorum) – młodzi księża studiujący w Rzymie, którzy doręczali dokumentację ojcom soborowym, zakrystianie, technicy, lekarze i sanitariusze, kucharze i kelnerzy przygotowujący posiłki oraz funkcjonariusze straży watykańskiej.
Dzisiaj żyje pięciu z uczestników Vaticanum II.
Zajęto się reinterpretacją niektórych dogmatów oraz zmianami w organizacji kościelnej, liturgii i prawie kanonicznym. Sobór Watykański II przeprowadził reformę liturgii, język łaciński został zastąpiony językami narodowymi lub miejscowymi, co pozwoliło wiernym lepiej zrozumieć przebieg Eucharystii. Wcześniejszą celebrację mszy "tyłem do ludu" zastąpiono celebracją "przodem do ludu".
Sobór zapoczątkował przemiany idące w kierunku większego otwarcia Kościoła katolickiego na inne religie chrześcijańskie, jak również na religie niechrześcijańskie. Zainicjowano otwarcie Kościoła rzymskokatolickiego na świat współczesny. Po raz pierwszy hierarchowie odeszli od kanonów potępiających. Stwierdzono, że należy zmienić podejście do świata, nie bać się go i nie demonizować, ale podjąć z nim dialog. Zauważono potrzebę wyjścia ku każdemu człowiekowi i nie stawiania ograniczeń, tak by obejmować troską nie tylko członków Kościoła katolickiego, ale wszystkich ludzi.
Dziesięć najważniejszych postanowień Vaticanum II – tych, które wywarły największy wpływ na życie posoborowego Kościoła, przedstawione chronologicznie, według czasu ich uchwalenia i ogłoszenia w poszczególnych dokumentach, to: 1. Reforma liturgii; 2. Pogłębione rozumienie Kościoła; 3. Powszechne powołanie do świętości; 4. Włączenie się w ruch ekumeniczny; 5. Uznanie wartość religii niechrześcijańskich; 6. Biblia i Tradycja – jedno Objawienie; 7. Biblia w rękach ludzi świeckich; 8. Wolność religijna nie tylko dla katolików; 9. Kościół w dialogu ze światem; 10. Autonomia spraw ziemskich. [więcej TUTAJ].
oprac. EŁ
Uczestniczyli w nim biskupi z Libanu, Syrii, Egiptu, Iranu, Francji, Stanów Zjednoczonych, Kanady i Ameryki Południowej.
Program Synodu obejmował zagadnienia duchowe, duszpasterskie, diecezjalne, kanoniczne, administracyjne, edukacyjne, wydawnicze, informacyjne i społeczne. Synod również zajął się sytuacją wspólnot ormiańskich i problemami, z jakimi boryka się cały naród ormiański.
Po ich przedyskutowaniu Ojcowie Synodalni dokonali wyboru nowych biskupów i urzędników na wakujące stanowiska. Z radością przyjęli zaproszenia do udziału w ceremoniach beatyfikacji i kanonizacji Sługi Bożego Mechitara Abbahora, zaplanowanych na 8 września w klasztorze w Wenecji.
Również zostali zaproszeni na uroczystość rozpoczęcia kolejnego etapu procesu beatyfikacyjneg bł. kard. Grzegorza Piotra XV Agadżaniana w październiku 2022 r. w Rzymie.
 |
 |
Obrady synodu biskupich Kościoła ormiańskokatolickiego zakończyły się w poniedziałek wieczorem uroczysta liturgią pod przewodnictwem Katolikosa - Patriarchy dla Ormian katolików Rafała Piotra XXI Minassiana w kościele w Bzommar, sanktuarium maryjnym Matki Bożej z Bzommar.
Od 22 lipca do 3 sierpnia 2022 r. katolikos - patriarcha Cylicji dla Ormian katolików, Rafał Piotr XXI Minassian przebywa z wizytą duszpasterską w Australii, na zaproszenie ks. Parsegha (Bazylego) Sousaniana z ormiańskokatolickiego Kościoła Australii.
W uroczystości wzięli udział wierni Kościoła ormiańskokatolickiego w Melbourne. W swoim kazaniu wygłoszonym z tej okazji, Katolikos - patriarcha Rafał Piotr XXI, witając członków wspólnoty, podkreślił m. in., że jego wizyta w Australii jest znakiem ojcowskiej troski, przybył tutaj, aby zrozumieć ich problemy i znaleźć rozwiązanie. Specjalne słowa podziękowania skierował do wielebnego ks. Bazylego Sousaniana, za jego dwudziestoletnią posługę, którą, wbrew wszelkim przeciwnościom, stara się zapewnić opiekę duszpasterską zarówno społeczności Sydney, jak i Melbourne. 
W swoim powitalnym przemówieniu skierowanym do katolickiego Patriarchy ormiańskiego abp Rabbat stwierdził, że Jego wizyta jest powodem do wielkiej radości i błogosławieństwem. Wspomniał też rok 2018 i swoją podróż do Armenii, przyjacielskie spotkanie z ówczesnym ordynariuszem ormiańskiego Kościoła katolickiego w Armenii abp. Minassianem. Odnosząc się do teraźniejszości Kościoła Australii, abp Robert Rabbat podkreślił, że społeczność ormiańska wniosła pozytywny wkład w Australii i jest ceniona przez społeczeństwo australijskie. Na zakończenie przemówienia życzył, aby ta wizyta nadała nowy kierunek wspólnocie ormiańskokatolickiej i wzmocniła braterskie więzy między wspólnotą a Patriarchatem, a także wszystkimi Ormianami w Australii. 
We wtorek 26 lipca przewidziane jest spotkanie z rzymskokatolickim arcybiskupem Melbourne, Piotrem Comensoli, a po południu spotkania z rodzinami ormiańskokatolickimi. strony Patriarchatu i Ordynariatu Ormiańskiego Kościoła Katolickiego dla Armenii i Europy Wschodniej
» Ordynariat » Vatican News » Patriarchat
| (nagranie z powitania, w j. ormiańskim - trzeba kliknąć na zdjęcie) |
25 maja 2022 r. katolikos patriarcha Cylicji dla Ormian katolików, Rafał Piotr XXI Minassian udał się z pierwszą wizytą patriarszą do Stanów Zjednoczonych, która potrwa do 8 czerwca.
Ormiańskokatolicka Eparchia Pani z Nareku w Glendale, na czele której stoi bp Michael Muradian, obejmuje Stany Zjednoczone i Kanadę*. Patriarcha przez kilkanaście lat przebywał w USA – był proboszczem najpierw w Nowym Yorku, a później w Glendale w Kalifornii (był jednym z inicjatorów budowy tutejszego kościoła). To tu właśnie, w katedrze pw. św. Grzegorza Oświeciela, rozpoczęła się 27 maja wizytacja duszpasterska.
W piątek, 27 maja 2022 r, kościół ormiańskokatolicki św. Grzegorza Oświeciciela w Glendale przeżył szczególny historyczny moment, witając przybyłego z Libanu, na zaproszenie bpa Muradiana, katolikosa patriarchę Rafała Piotra XXI Minassiana.
Wizyta Czcigodnego Gościa rozpoczęła się ceremonią powitania z nabożeństwem, w której uczestniczyli przedstawiciele różnych Kościołów i wyznań. Obecni byli także ormiańscy i amerykańscy politycy, osobistości życia społecznego i publicznego, jak burmistrz Glendale, ambasador Republiki Armenii, zastępca burmistrza Los Angeles, a także przedstawiciele różnych partii i organizacji ormiańskich, i przedstawiciele innych świeckich organizacji.
Na zakończenie ceremonii bp Michael Muradian, witając Patriarchę, przypomniał jak wiele ciężkiej pracy i poświęcenia włożył On w budowę tutejszego kościoła, który teraz stał się katedrą eparchii, a w której dziś przebywa jako Gość Honorowy.
Natomiast katolikos Rafał Piotr XXI w swoim wystąpieniu powiedział: „Wróciłem do domu, aby podziękować Panu Najwyższemu i wam wszystkim, ale wiedzcie, że to nie ja wykonałem tą pracę, lecz Chrystus wykonał ją przeze mnie. Przyszedłem powiedzieć wam to, o co przed chwilą modliliśmy się – aby Bóg umocnił w nas nadzieję, miłość i miłosierdzie, abyśmy byli godni Jego miłosierdzia i Jego obecności w naszym życiu. (…) Bóg obdarzył mnie dziś większą odpowiedzialnością, abym coraz gorliwiej Mu służył, przekazując wam Jego przesłanie, że powinniście kochać się nawzajem tak, jak On umiłował nas.”
Na zakończenie uroczystości odbyło się poświęcenie kamiennej tablicy pamiątkowej umieszczonej przy wejściu do Katedry z okazji historycznego wydarzenia – pierwszej wizyty katolikosa patriarchy Cylicji dla Ormian katolików, Rafała Piotra XXI Minassiana.
Po ceremonii nastąpiło przyjęcie i spotkanie z wiernymi.
W niedzielę 29 maja o godz. 10.30 (czasu miejscowego) Patriarcha przewodniczył liturgii w tym samym kościele [artykuł w j. ormiańskim i zdjęcia TU i TU] – katedrze ormiańskokatolickiej, rozpoczynając tym swoją wizytację duszpasterską, podczas której odwiedzi również Fresno, San Jose i San Francisco, a następnie San Diego.
5 czerwca w Los Angeles planowana jest uroczysta kolacja na cześć patriarchy Rafała Piotra XXI, po której nastąpi uroczysta liturgia w kościele ormiańskokatolickim Matki Bożej Królowej Męczenników (Our Lady Queen of Martyrs).
* Eparchia Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego, obejmująca wszystkich wiernych tego obrządku w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. Została ustanowiona w 1981 jako egzarchat apostolski Stanów Zjednoczonych Ameryki i Kanady. W 2005 administratura została podniesiona do rangi eparchii i uzyskała nazwę Eparchia Pani z Nareku w Nowym Jorku. Siedzibą eparchy był Nowy Jork, a ściślej Brooklyn. 29 grudnia 2014 siedziba eparchy przeniesiona została do Glendale, zmieniono również nazwę eparchii.
Ojciec Święty przyjął na audiencji uczestników sesji plenarnej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich oraz sympozjum z okazji 25. rocznicy opublikowania Instrukcji w sprawie stosowania przepisów liturgicznych Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich wydanej przez Kongregację ds. Kościołów Wschodnich.Kodeks ten obowiązuje jednakowo wszystkie katolickie kościoły wschodnie. Jest jednolitym zbiorem przepisów prawa kanonicznego dla katolickich Kościołów wschodnich, promulgowanym 18 października 1990 r. przez papieża Jana Pawła II konstytucją Sacri canones. Wszedł w życie 1 października 1991 r.
Rano w Bazylice św. Piotra w Rzymie kard. Leonardo Sandri, prefekt Kongregacji Kościołów Wschodnich, odprawił Mszę św. z udziałem Patriarchów. Obecny był też rektor Kolegium Ormiańskiego w Rzymie ks. Nareg Naamoyan i ormiańskie siostry ze Zgromadznia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP, a klerycy zaśpiewali hymn.
W mszy św. i audiencji brał udział również katolikos-patriarcha Cylicji dla Ormian katolików, Rafał Piotr (Rafael Bedros) XXI Minassian.
| Transmisja non-stop na żywo z Sanctuaire Notre-Dame w Lourdes (Francja). |
Sprawom ludzi chorych Jan Paweł II, sam doświadczający licznych chorób, poświęcił wiele miejsca w swoim nauczaniu. Często spotykał się z chorymi i niepełnosprawnymi, tak w Rzymie, jak i w czasie podróży apostolskich. Chorych prosił już na samym początku pontyfikatu o wsparcie modlitewne.
za: brewiarz.pl
Trwając na drodze miłosierdzia przy tych, którzy cierpią
Jezus, miłosierdzie Ojca
Największym świadkiem miłosiernej miłości Ojca do chorych jest Jego jednorodzony Syn. Ileż to razy Ewangelie opowiadają nam o spotkaniach Jezusa z ludźmi cierpiącymi na różne choroby! On „chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach, głosząc Ewangelię o Królestwie i lecząc wszelkie choroby i dolegliwości wśród ludu” (Mt 4, 23). Możemy zadać sobie pytanie: skąd ta szczególna uwaga Jezusa wobec chorych, do tego stopnia, że staje się ona również głównym dziełem w misji apostołów, posłanych przez Mistrza, by głosić Ewangelię i uzdrawiać chorych? (por. Łk 9, 2).
XX-wieczny myśliciel podsuwa nam motywację: „Ból absolutnie izoluje i z tej absolutnej izolacji rodzi się apel do drugiego, wzywanie drugiego”. Kiedy człowiek doświadcza słabości i cierpienia we własnym ciele z powodu choroby, jego serce staje się cięższe, wzrasta lęk, mnożą się pytania, coraz bardziej palące staje się pytanie o sens wszystkiego, co się dzieje. Jakże nie wspomnieć w tym kontekście o wielu chorych, którzy w czasie pandemii przeżyli ostatni etap swojego życia w samotności na oddziale intensywnej terapii, z pewnością pod opieką wspaniałych pracowników służby zdrowia, ale z dala od najbliższych i najważniejszych osób w ich ziemskim życiu? Dlatego tak ważne jest, by mieć u swego boku świadków Bożego miłosierdzia, którzy za przykładem Jezusa, miłosierdzia Ojca, wylewają na rany chorych olej pocieszenia i wino nadziei.
w orędziu wydanym na I Światowy Dzień Pokoju (1.01.1968), papież Paweł VI, przedstawiając jego ideę, napisał m.in.:
"Zwracamy się do wszystkich ludzi dobrej woli z wezwaniem, aby dzień 1 stycznia 1968 r. był obchodzony na całym świecie jako "Dzień Pokoju". Pragnęlibyśmy też, by obchody te ponawiano każdego roku, tak aby pierwszy dzień w kalendarzu, który odmierza rytm ludzkiego życia w czasie, stał się jak gdyby zapowiedzią i obietnicą tego, iż w przyszłych dziejach ludzkości będzie panował pokój, oparty na sprawiedliwej i dobroczynnej równowadze."
O krzewienie dialogu między pokoleniami, jako podstawy realizacji wspólnych planów, edukacji, jako czynnika wolności, odpowiedzialności i rozwoju oraz podejmowanie działań na rzecz pełnej realizacji ludzkiej godności i zapewnienie pracy apeluje papież Franciszek w Orędziu.
Temat tegorocznego orędzia brzmi: „Dialog międzypokoleniowy, edukacja, praca: narzędzia budowania trwałego pokoju”.
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
NA 55. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU
1 stycznia 2022 r.
DIALOG MIĘDZYPOKOLENIOWY, EDUKACJA, PRACA: NARZĘDZIAMI BUDOWANIA TRWAŁEGO POKOJU
Słowa proroka Izajasza wyrażają pocieszenie, westchnienie ulgi ludu wygnanego, wyczerpanego przemocą i niesprawiedliwością, narażonego na upokorzenie i śmierć. Prorok Baruch zastanawiał się nad tym: „Cóż się to stało, Izraelu, że jesteś w kraju nieprzyjaciół, wynędzniały w ziemi obcej, uważany za nieczystego na równi z umarłymi, zaliczony do tych, co schodzą do Otchłani?” (3, 10-11). Dla tych ludzi przybycie zwiastuna pokoju oznaczało nadzieję na odrodzenie się z gruzów historii, początek świetlanej przyszłości. (...)
2. Dialog międzypokoleniowy na rzecz budowania pokoju
W świecie, gdzie nadal panuje pandemia, która spowodowała nazbyt wiele problemów, „niektórzy próbują uciec od rzeczywistości, chroniąc się w prywatne światy, a inni stawiają jej czoło z destrukcyjną przemocą, ale między egoistyczną obojętnością a protestem odwołującym się do przemocy istnieje opcja, która jest zawsze możliwa – dialog. Dialog między pokoleniami”[5].
Każdy szczery dialog, choć nie jest pozbawiony słusznej i pozytywnej dialektyki, zawsze wymaga podstawowego zaufania między rozmówcami. Musimy powrócić do tego wzajemnego zaufania i je odzyskać! (...)
„Początkiem mojego kapłaństwa, tu w Libanie, była wojna bratobójcza, a dziś, na początku
mojego panowania, wracam tutaj, do wiecznie zielonych cedrów, do naszej Ojczyzny,
aby dzielić z moimi siostrami i braćmi wszystkie trudy i cierpienia.”
(słowa Katolikosa Rafaela Bedrosa XXI na początku rozważania, w którym skupił się na kapłańskim powołaniu).
W niedzielę 24 października 2021 r. odbył się w Bejrucie (Liban), w katedrze patriarchatu ormiańskiego Kościoła katolickiego pw. św. Eliasza i św. Grzegorza Oświeciciela ingres nowego patriarchy Cylicji dla Ormian katolików Rafaela Bedrosa (Rafała Piotra) XXI Minassiana. Wybrany on został 23 września 2021 r. przez biskupów zgromadzonych na Świętym Synodzie Ormiańskiego Kościoła Katolickiego, jako następca zmarłego w maju Krikora Bedrosa (Grzegorza Piotra) XX Ghabroyana.
Starożytna ceremonia intronizacji składała się z następujących po sobie pieśni, modlitw, wypowiadanych przez biskupów katolickiego Kościoła ormiańskiego i wiernych. Nowy zwierzchnik Kościoła został przedstawiony ludowi Bożemu, najstarszy nominacją arcybiskup wezwał go do złożenia wyznania wiary, po czym nastąpił moment intronizacji. Biskupi nałożyli na głowę nowego patriarchy złoty welon, który symbolizuje władzę kościelną pochodzącą od Ducha Świętego. Otrzymał też patriarszy pastorał. Dwaj biskupi zaprowadzili go na tron patriarszy i przekazali mu znak pokoju. W tym czasie biły dzwony katedry.
W ceremonii wzięło udział wielu wiernych i wysokiej rangi przedstawicieli Kościoła, przedstawicieli władz i instytucji świeckich. Obecni byli m.in.: patriarcha maronicki kard. Béchara Boutros Räi; patriarcha melchicki Youssef Absi; przedstawiciel greckiego Kościół prawosławnego w Antiochii bp Konstantyn Kayal; przedstawiciele patriarchów ormiańskiego Kościoła apostolskiego Arama I i Karekina II; przewodniczący Unii Ormiańskich Kościołów Ewangelickich Bliskiego Wschodu, ks. Mkrtich Garakeozian; duchowni ormiańscy z Armenii, Libanu i innych państw, siostry zakonne.
Intronizacji przewodniczył dotychczasowy administrator Kościoła Patriarchalnego, arcybiskup Bedros Miriatian, w otoczeniu ojców synodalnych. Podczas ceremonii Ewangelię po arabsku odczytał patriarcha Absi, a podczas liturgii odczytał (również po arabsku) patriarcha Räi.
Po ceremonii intronizacji patriarcha – katolikos Rafael Bedros XXI odprawił swoją pierwszą mszę św. wraz z bp. Michaelem Muradianem, ordynariuszem ormiańskiego Kościoła katolickiego Stanów Zjednoczonych i Kanady i biskupem pomocniczy patriarchatu bp. Keworkiem Assadurianem.
Na zakończenie liturgii prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich przy Stolicy Apostolskiej, kard. Leonardo Sandri, przekazał nowemu patriarsze gratulacje od Ojca Świętego. Po jej zakończeniu wszyscy obecni na uroczystości składali mu gratulacje, przekazywali najlepsze życzenia.
Cały ingres – ceremonia intronizacji i pierwsza msza św. odprawiona przez Patriarchę – Katolikosa Rafaela Bedrosa XXI (wraz z długotrwałymi gratulacjami) był wyjątkowym i pięknym wydarzeniem, trwającym przeszło trzy godziny!
Dzięki bezpośrednim transmisjom prowadzonym przez patriarchat ormiańskiego Kościoła katolickiego oraz libańską stację telewizyjną Noursat Network z Bejrutu można było w nim uczestniczyć na całym świecie.
EŁ; na podstawie ekai.pl
i artykułu na stronie patriarchatu armeniancatholic.org
Ceremonia rozpoczęła się przed kościołem, gdzie odbył się obrzęd "Otwarcia drzwi". Następnie duchowni, pod przewodnictwem kard. Sandri weszli do środka kościoła, śpiewając szarakan „Otwórz dla nas bramy Twego miłosierdzia!”.
Po modlitwie podsekretarz zarządu Kongregacji ks. Flavio Pace podzielił się uwagami o pracach renowacyjnych, które zostały wykonane w kościele i gratulował ormiańskiej wspólnocie Rzymu ponownego otwarcia kościoła św. Błażeja. Patriarcha Rafel Bedros XXI pobłogosławił nową kamienną tablicę z datą ponownego otwarcia pod Jego zwierzchnictwem, z błogosławieństwem Ojca Świętego Franciszka.
Na koniec patriarcha pobłogosławił ponownie otwarty kościół.
Kościół San Biagio degli Armeni, zwany także San Biagio della Pagnotta, od małych bochenków chleba, które każdego roku – 3 lutego – błogosławiono i rozdawano tu ubogim.To ormiański kościół z X w. – kilkukrotnie wzmiankowany w średniowiecznych katalogach, po raz pierwszy w 1072 r. z okazji pierwszej restauracji świątyni. W XVIII w. umieszczono tu relikwię – gardło św. Błażeja (Biagio, Blaise).
Na fasadzie wykonanej w XVII w., która jest dziełem Giovanniego Antonio Prefetti, nad portykiem znajduje się fresk „Cud św. Błażeja”. Legenda głosi, że święty, prowadzony na szubienicę za niezłomną wiarę (było to w czasach prześladowań chrześcijan), spotkał kobietę niosącą dziecko umierające z powodu ości, która utknęła mu w gardle. Św. Błażej położył dłonie na gardle dziecka, ratując mu życie. Inna wersja legendy głosi, że owego cudu dokonał w więzieniu a zginął nie na szubienicy lecz przez ścięcie mieczem. Jak to legenda – ma wiele wersji.... Ważne, że cudu św. Błażej dokonał, i od tamtej pory jest patronem ludzi chorych na gardło.
Odnowione w XIX wieku przez Philipa Navone wnętrze świątyni wraz z oryginalnymi malowidłami aniołów adorujących Najświętszy Sakrament autorstwa Pietro da Cartony, to niezwykła gratka dla pasjonatów sztuki sakralnej.
zdjęcia: FB Pontificio Collegio Armeno (Քահանայապետական Լեւոնեան Հայ Վարժարան)
W niedzielę 26 września o godz. 11 w Kolegium Ormiańskim w Rzymie (Pontificio Collegio Armeno) nowo wybrany katolikos-patriarcha Cylicji dla Ormian katolików Rafael Bedros XXI Minassian odprawił Mszę Świętą dziękczynienia i z okazji 30. rocznicy niepodległości Armenii. Obecni byli biskupi ormiańskiego kościoła katolickiego, a także arcybiskup Khajag Barsamian, przedstawiciel Kościoła apostolskiego, ambasador Republiki Armenii w Stolicy Apostolskiej Karen Nazarian, ormiańskie Siostry Niepokalanego Poczęcia i wierni.
zdjęcia: FB Pontificio Collegio Armeno, Rzym
„Kościół nie może milczeć, nie może pozwolić ograniczać się do ciszy: musi nadawać twarzy każdego człowieka wspaniały blask Chrystusa zmartwychwstałego” – zaapelował kard. Angelo Bagnasco w homilii podczas Mszy św. otwierającej 52. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny w Budapeszcie.
Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny rozpoczęła mszą św. w niedzielę 5 września o godz. 15.00 na placu Bohaterów w Budapeszcie. Przewodniczył jej kard. Angelo Bagnasco z Genui, przewodniczący Rady Konferencji Biskupich Europy (CCEE). Kongres gromadzi przedstawicieli Kościołów z całego świata. Jest to wydarzenie uniwersalne łączące wszystkich katolików. Mottem wydarzenia są słowa Psalmu 87: „Wszystkie moje źródła są w Tobie”.
To wielkie wydarzenie w życiu Kościoła katolickiego ma na celu pogłębianie zrozumienia i czci dla sakramentu Eucharystii w Kościele lokalnym i powszechnym. Przez kolejne pięć dni uczestnicy gromadzić się będą w hali Hungexpo. Po porannej modlitwie wysłuchają katechezy, świadectwa, wezmą udział w Mszy św., a po obiedzie – w tematycznych warsztatach. Wieczorami odbywać się będą koncerty w różnych punktach stolicy Węgier. (TUTAJ szczegółowy program kolejnych dni Kongresu).
Na Kongresie ormiański Kościół katolicki reprezentować będą: abp Rafał Minassian, ordynariusz Ormiańskiego Kościoła Katolickiego dla Armenii, Gruzji, Rosji i Europy Wschodniej i ks. Vardan Kazanjian z ormiańskokatolickiego kościoła pw. Św. Jana w Istambule, przedstawiciel archieparchy Istanbułu, abp. Lewona Zekijana.
Biskupi ormiańskokatoliccy 20 września 2021 r. spotkają się w Rzymie, by wybrać nowego patriarchę.
Informacja ta została potwierdzona przez arcybiskup Aleppo Bedrosa Miriatiana, obecnego administrator Kościoła Patriarchalnego. Synod elekcyjny, który rozpoczął się 22 czerwca w klasztorze w Bzommar w Libanie, nie przebiegł pomyślnie. Brało w nim udział 12 biskupów, w ciągu piętnastu dni żaden kandydat nie uzyskał dwóch trzecich ich głosów, progu wymaganego do wyboru następcy patriarchy śp. Katolikosa Krikora Bedrosa XX, zmarłego 25 maja 2021 r.
W tej sytuacji, zgodnie z postanowieniami Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, obrady Synodu elekcyjnego zostały przerwane, a sprawa została skierowana do Papieża:
"Kan. 72 (...) § 2. Jeśli wybór nie zostanie dokonany w ciągu piętnastu dni liczonych od rozpoczęcia Synodu Biskupów Kościoła patriarchalnego, sprawa zostaje przekazana Biskupowi Rzymskiemu."
Zebranie biskupów w Rzymie rozpoczną dwa dni rekolekcji. Następnie, począwszy od 22 września, zgromadzenie synodalne rozpocznie wybór nowego patriarchy, który odbędzie się pod przewodnictwem kard. Leonarda Sandri, prefekta Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich.
Co do trybu wyboru patriarchów, powyżej cytowany kanon w pierwszym akapicie stanowi, że „Wybrany zostaje ten, który otrzymał dwie trzecie głosów, jeżeli nie zostało postanowione prawem partykularnym, aby po stosownej liczbie głosowań, przynajmniej trzech, wystarczyła większość bezwzględna głosów [nie jest to przewidziane w prawie partykularnym katolickiego Kościoła ormiańskiego – red.] i według normy kanonu 183*, §§ 3 i 4 wybór został dokonany.”
Jeżeli i tym razem dojdzie do sytuacji patowej, aby zapewnić pozytywny wynik zgromadzenia wyborczego, zastosowane zostaną pewne wyjątki: patriarchą zostanie wybrany kandydat, który uzyska bezwzględną większość oddanych głosów. A jeśli głosy biskupów głosujących rozłożą się równo na dwóch kandydatów, to patriarchą zostanie ten z biskupów, który ma najdłuższy staż kapłański.
* Kan. 183 (...) § 3. Do wyboru wymaga się absolutnej większości głosów tych, którzy są obecni; po trzech bezskutecznych głosowaniach, głosuje się w czwartym głosowaniu nad dwoma spośród kandydatów, którzy w trzecim głosowaniu otrzymali większość głosów.
§ 4. Jeżli w trzecim albo w czwartym głosowaniu z powodu równowagi głosów nie wiadomo, kto będzie kandydatem w nowym głosowaniu lub kto będzie wybranym, równość rozstrzyga się na korzyść tego, kto jest starszy święceniami prezbiteratu; jeżeli żaden z nich nie poprzedza innych święceniami, to starszy wiekiem.
EŁ; na podstawie: Agenzia Fides 28.08.2021
zdjęcie: śp. Katolikos Krikor Bedros XX z papieżem Franciszkiem
♦ 23 czerwca 2021 r. - dzień drugi
Zgromadzeni biskupi modlili się do Ducha Świętego o mądrość w wyborze nowego Patriarchy, za wstawiennictwem Najświętszej Marii Panny z Bzommar i męczennika, błogosławionego Kościoła katolickiego, Ignacego Maloyana.
Strona 2 z 3