Հայ Կաթողիկէ Եկեղեցին Լեհաստանում

Obraz Matki Bożej Ormiańskiej z Łyśca k. Stanisławowa w sanktuarium maryjnym w Gliwicach, gdzie dzisiaj odbywa się odpust parafialny.

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest jednym z najważniejszych i najstarszych świąt maryjnych. Już w V wieku znane było w Palestynie i w Syrii. Początkowo obchodzono je tylko lokalnie w sanktuarium maryjnym niedaleko Betlejem. Od VI wieku święto zaczęło rozszerzać swój zasięg i zostało połączone ze wspomnieniem kresu życia Maryi. Było obchodzone pod różnymi nazwami: Przejścia, Zaśnięcia, Odpocznienia. Od VII wieku zostało przyjęte przez Stolicę Apostolską i przemianowane na Święto Wniebowzięcia.
W 1950 roku Papież Pius XII ustanowił Wniebowzięcie jednym z dogmatów Kościoła Katolickiego. W konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus ogłosił: „Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze dziewica, po zakończeniu biegu życia ziemskiego, została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały”. Wyznając tę prawdę katolicy wyrażają przekonanie, iż zmartwychwstanie i wniebowstąpienie to wydarzenia, które nie dotyczą jedynie samego Jezusa Chrystusa. Nowy sposób istnienia człowieka w Bogu zapoczątkowany przez zmartwychwstanie Chrystusa staje się udziałem wszystkich, którzy łączą się z Chrystusem. W pierwszej kolejności ma w nim udział Maryja. Ten nowy sposób istnienia nie ma charakteru czysto duchowego, ale obejmuje również ludzkie ciało.
W Polsce Wniebowzięcie zwane jest także Świętem Matki Bożej Zielnej. Od IX wieku tego dnia w kościołach poświęca się zioła, kwiaty, kłosy zbóż i owoce. Dawniej wierzono, że takie święcone bukiety mają szczególną moc: zapewniają bezpieczeństwo i pomyślność w gospodarstwie.