W ormiańskim kościele katolickim jest to święto ruchome. W katolickim kościele łacińskim od ostatniej reformy kalendarza kościelnego wszyscy trzej archaniołowie są czczeni jednego dnia - 29 września.
W tradycji chrześcijańskiej Michał to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem.Hebrajskie imię Mika'el znaczy "Któż jak Bóg". Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów, Archanioł Michał miał wystąpić i z okrzykiem "Któż jak Bóg" wypowiedzieć wojnę szatanom.
W Piśmie świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdze Daniela jest nazwany "jednym z przedniejszych książąt nieba" (Dn 13, 21) oraz "obrońcą ludu izraelskiego" (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w Apokalipsie jako stojącego na czele duchów niebieskich, walczącego z szatanem (Ap 12, 7). Św. Juda Apostoł podaje, że jemu właśnie zostało zlecone, by strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci (Jud 9). Św. Paweł Apostoł również o nim wspomina (2 Tes 4, 16). Jest uważany za anioła sprawiedliwości i sądu, łaski i zmiłowania. Jeszcze bardziej znaczenie św. Michała akcentują księgi apokryficzne: Księga Henocha, Apokalipsa Barucha czy Apokalipsa Mojżesza, w których Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów Bożych odnośnie ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem aniołów, jest aniołem sądu i Bożych kar, ale też aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrześcijańscy przypisują mu wiele ze wspomnianych atrybutów; uważają go za anioła od szczególnie ważnych zleceń Bożych. Piszą o nim m.in. Tertulian, Orygenes, Hermas i Didymus. Jako praepositus paradisi ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Jest czczony jako obrońca Ludu Bożego i dlatego Kościół, spadkobierca Izraela, czci go jako swego opiekuna. Papież Leon XIII ustanowił osobną modlitwę, którą kapłani odmawiali po Mszy świętej z ludem do św. Michała o opiekę nad Kościołem.
| MODLITWA DO ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA | |
|
ԱՂՕԹՔ ՄԻՔԱՅԷԼ ՀՐԵՇՏԱԿԱՊԵՏԻՆ
Ո՜վ երկնային Զօրքերի մեծդ Իշխան, փառապանծ Հրեշտակապետդ Սուրբ Միքայէլ, մենք՝ քո բարեպաշտներս, քո առաջ խոնարհաբար ծունկի իջած, ողջունում ենք քեզ եւ սրտազեղ սիրով խնդրում ենք քո հզօր պաշտպանութիւնը եւ քո ազդու միջամտութիւնը Ամենասուրբ Երրորդութեան գահի առջեւ։ Փառքի այդ գահից, բարերար ցօղի նման, մեր սրտերի վրայ իջեցրու Աստուածային Շնորհը, որի օգնությամբ մենք կ'ապրենք քրիստոնէավայել աստուածասէր վարքով, ստապատիր ուսուցումների դէմ կը յաղթանակի Սուրբ Եկեղեցին, խաղաղութիւն կը հաստատուի քրիստոնեայ իշխանաւորների միջեւ, կը սիրուի աշխատանքը, կը փարթամանան մեր դաշտերն ու այգիները, կը խաղաղւեն փոթորկումները, մանուկների ուրախ ծիծաղով կը լցուի մեր հայրենիքը, երբ քո օրինակին հետեւելով՝ մենք բոլորս կը ծառայենք Կեանքին, հեռու վանելով մահուան մշակոյթն իր բոլոր դրսեւորումներով։
Ո՜վ բարեգութ Հրեշտակապետ, Պաշտպան Ընդհանրական Եկեղեցու եւ մեր իսկ անձնական եզակի Պաշտպան, բարեխօսիր մեր համար եւ օգնութեան հասիր մեզ մեր կարիքների մէջ։ Ազատիր մեզ սատանայի ծուղակներից այժմ եւ մեր կեանքի վերջին պահին, որից յետոյ քո հզօր պաշտպանութեան շնորհիւ յուսով ենք անձամբ քո ընկերակցութեամբ ցնծագին առաջնորդուել դէպի Երկնային Արքայութիւնը։ ԱՄԷՆ։
|
W Polsce powstały dwa zgromadzenia zakonne pod wezwaniem św. Michała: męskie (michalitów) i żeńskie (michalitek), założone przez błogosławionego Bronisława Markiewicza (+ 1912, beatyfikowanego przez kard. Józefa Glempa w Warszawie w czerwcu 2005 r.).
Św. Michał Archanioł jest patronem Cesarstwa Rzymskiego, Papui Nowei Gwinei, Anglii, Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Węgier i Małopolski; diecezji łomżyńskiej; Amsterdamu, Łańcuta, Sanoka i Mszany Dolnej; ponadto także mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy. Przyzywany jest także jako opiekun dobrej śmierci.
W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus - "Któż jak Bóg", waga.
Święty Archanioł GabrielGabriel po raz pierwszy pojawia się pod tym imieniem w Księdze Daniela (Dn 8, 15-26; 9, 21-27). W pierwszym wypadku wyjaśnia Danielowi znaczenie tajemniczej wizji barana i kozła, ilustrującej podbój przez Grecję potężnych państw Medów i Persów; w drugim wypadku archanioł Gabriel wyjaśnia prorokowi Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach lat. Imię "Gabriel" znaczy tyle, co "mąż Boży" albo "wojownik Boży". W tradycji chrześcijańskiej (Łk 1, 11-20. 26-31) przynosi Dobrą Nowinę. Ukazuje się Zachariaszowi zapowiadając mu narodziny syna Jana Chrzciciela. Zwiastuje także Maryi, że zostanie Matką Syna Bożego.
Według niektórych pisarzy kościelnych Gabriel był aniołem stróżem Świętej Rodziny. Przychodził w snach do Józefa (Mt 1, 20-24; 2, 13; 2, 19-20). Miał być aniołem pocieszenia w Ogrójcu (Łk 22, 43) oraz zwiastunem przy zmartwychwstaniu Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) i przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10). Niemal wszystkie obrządki w Kościele uroczystość św. Gabriela mają w swojej liturgii tuż przed lub tuż po uroczystości Zwiastowania. Tak było również w liturgii rzymskiej do roku 1969; czczono go wówczas 24 marca, w przeddzień uroczystości Zwiastowania. Na Zachodzie osobne święto św. Gabriela przyjęło się dopiero w wieku X. Papież Benedykt XV w roku 1921 rozszerzył je z lokalnego na ogólnokościelne. Pius XII 1 kwietnia 1951 r. ogłosił św. Gabriela patronem telegrafu, telefonu, radia i telewizji. Św. Gabriel jest ponadto czczony jako patron dyplomatów, filatelistów, posłańców i pocztowców. W 1705 roku św. Ludwik Grignion de Montfort założył rodzinę zakonną pod nazwą Braci św. Gabriela. Zajmują się oni głównie opieką nad głuchymi i niewidomymi.
W ikonografii św. Gabriel Archanioł występuje niekiedy jako młodzieniec, przeważnie uskrzydlony i z nimbem. Odziany w tunikę i paliusz, czasami nosi szaty liturgiczne. Na włosach ma przepaskę lub diadem. Jego skrzydła bywają z pawich piór. Szczególnie ulubioną sceną, w której jest przedstawiany w ciągu wieków, jest Zwiastowanie. Niekiedy przekazuje Maryi jako herold Boży zapieczętowany list lub zwój. Za atrybut służy mu berło, lilia, gałązka palmy lub oliwki.
Święty Archanioł RafałRafał przedstawił się w Księdze Tobiasza, iż jest jednym z "siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański" (Tb 12, 15). Występuje w niej pod postacią ludzką, przybiera pospolite imię Azariasz i ofiarowuje młodemu Tobiaszowi wędrującemu z Niniwy do Rega w Medii swoje towarzystwo i opiekę. Ratuje go z wielu niebezpiecznych przygód, przepędza demona Asmodeusza, uzdrawia niewidomego ojca Tobiasza. Hebrajskie imię Rafael oznacza "Bóg uleczył".
Ponieważ zbyt pochopnie używano imion, które siedmiu archaniołom nadały apokryfy żydowskie, dlatego synody w Laodycei (361) i w Rzymie (492 i 745) zakazały ich nadawania. Pozwoliły natomiast nadawać imiona Michała, Gabriela i Rafała, gdyż o tych wyraźnie mamy wzmianki w Piśmie świętym. W VII w. istniał już w Wenecji kościół ku czci św. Rafała. W tym samym wieku miasto Kordoba w Hiszpanii ogłosiło go swoim patronem.
Św. Rafał Archanioł ukazuje dobroć Opatrzności. Pobożność ludowa widzi w nim prawzór Anioła Stróża. Jest czczony jako patron aptekarzy, chorych, lekarzy, emigrantów, pielgrzymów, podróżujących, uciekinierów, wędrowców i żeglarzy.
W ikonografii św. Rafał Archanioł przedstawiany jest jako młodzieniec bez zarostu w typowym stroju anioła - tunice i chlamidzie. Jego atrybutami są: krzyż, laska pielgrzyma, niekiedy ryba i naczynie. W ujęciu bizantyjskim ukazywany jest z berłem i globem..
Podwyższenie Krzyża Świętego (także: Pańskiego) – święto obchodzone zarówno w kościele zachodnim jak i wschodnim, związane z tradycją odnalezienia relikwii krzyża, na którym umarł Jezus Chrystus. Jest on dla chrześcijan największą relikwią.
W tym roku [2017] Święto Podwyższenia Krzyża obchodzone jest, wg ormiańskokatolickiego kalendarza liturgicznego, w niedzielę 17 września (w kosciele rzymskokatolickim zawsze 14 września).
W Kosciele ormiańskim jest jednym z pięciu najważniejszych świąt, po których następuje w poniedziałek OR MERELOC – Dzień Zaduszny.
W Święto Podwyższenia Krzyża wpatrujemy się w Ukrzyżowanego, który stał się posłuszny Ojcu niebieskiemu. Krzyż należy do tajemnicy Boga, jest wyrazem Jego miłości „do końca”. W Synu Bożym jest również nasze zbawienie. On wskazuje, że krzyż jest najświętszym znakiem, który streszcza istotę chrześcijaństwa, jest jego wyróżnikiem. Stanowi nie tylko podstawowy gest modlitwy, ale również najprostsze wyznanie wiary. Znak krzyża wielu chrześcijan nosi na piersiach, czynimy go w różnych sytuacjach naszego życia, od narodzin aż po ostatnie pożegnanie. Spotykamy go przy drogach i górskich szlakach. Krzyże zawieszamy w różnych miejscach, gdzie przebywa człowiek. Chcemy w ten sposób uświęcić przestrzeń, w której żyjemy: świątynie i kaplice, mieszkania i miejsca pracy oraz nauki, szpitale czy wreszcie cmentarze. (...)
Naśladowanie Chrystusa w codziennym dźwiganiu krzyża to zjednoczenie z Jego miłością, uczestnictwo w przemianie naszego życia. Ta droga prowadzi do narodzin nowego człowieka, stworzonego zgodnie z Bożym zamysłem. Jak zauważa kard. Joseph Ratzinger, „człowiek nie zadowala się rozwiązaniami, które nie upodabniają go do Boga. Ale wszystkie drogi wskazywane przez ‘węża’ (Rdz 3,5), to znaczy przez mądrość tego świata, okazują się zawodne. Jedyną drogą jest komunia z Chrystusem, osiągalna w życiu sakramentalnym. Naśladowanie Chrystusa to nie jest kwestia moralności, ale zagadnienie ‘misteryjne’ – połączenie działania Bożego i naszej odpowiedzi”.
za: www.liturgia.wiara.pl, z homilii ks. Leszka Smolińskiego
» artykuł przedstawiający historię Krzyża Świętego i jego kultu
Obchodzona 15 sierpnia wg kalendarza łacińskiego uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest jednym z najstarszych świąt maryjnych w Kościele.
Dogmat o Wniebowzięciu NMP Papież Pius XII ogłosił w 1950 roku.
Zgodnie z magisterium Kościoła, Matka Jezusa została wzięta do nieba z duszą i ciałem. W Polsce oraz wielu krajach Europy Matka Boska Wniebowzięta uważana jest za patronkę roślinności.
Święto to w Polsce nazywane jest też Świętem Matki Boskiej Zielnej - wiąże się ze święceniem wianków czy bukietów z ziół i kwiatów.
W tradycji ormiańskiej świeci się w tym dniu zioła i winogrona.
Prawda o chwalebnym Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny z duszą i ciałem jest znana w Kościele i czczona od najdawniejszych wieków. Przeświadczenie o tym, że ciało Matki Bożej nie mogło podlegać rozkładowi, tak jak ma to miejsce w przypadku wszystkich innych ludzi, podległych skutkom grzechu pierworodnego, wyrażone zostało w ciągu historii Kościoła w wielu świadectwach, wzmiankach i śladach.
Jak podkreślił Ojciec Święty Pius XII w Konstytucji Apostolskiej Munificentissimus Deus, określającej jako dogmat wiary Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, to odwieczne przekonanie w Kościele potwierdzają wyraźnie liczne świątynie oddane Bogu pod wezwaniem Maryi Panny Wniebowziętej na długo przed ogłoszeniem tego dogmatu w 1950 roku. Świadczą o tym również święte obrazy otaczane czcią w kościołach przez wiernych. Niewątpliwie, potwierdza tę wiarę również krakowski ołtarz Wita Stwosza, przedstawiający Zaśnięcie Najświętszej Maryi Panny. Także księgi liturgiczne od czasów chrześcijańskiej starożytności tak we wschodnich, jak i w zachodnich obrządkach Kościoła, potwierdzają obchody liturgiczne tej tajemnicy wiary. Nazywają one to święto "Zaśnięciem" lub "Wniebowzięciem Świętej Maryi". Wszystkie one zgodnie stwierdzają, że gdy Matka Boża przeszła z życia ziemskiego do nieba, Jej święte Ciało z woli Bożej otrzymało to, co odpowiadało godności Matki Słowa Wcielonego i pozostałym przywilejom Jej udzielonym (cyt. za Munificentissimus Deus).
Poza tym, bardzo ważnym argumentem za zabraniem Maryi z jej ciałem i duszą do nieba jest fakt, że nigdy w historii chrześcijaństwa nie twierdzono, że w jakimś miejscu znajduje się jej grób. Gdyby chrześcijanie nie wierzyli we Wniebowzięcie Matki Chrystusa, z pewnością otaczaliby czcią i szacunkiem miejsce jej wiecznego spoczynku, podobnie jak ma to miejsce np. w przypadku grobu św. Piotra czy innych Apostołów.
Z czasem papieże nadawali temu świętu coraz bardziej uroczysty charakter. Św. Sergiusz I wprowadził Litanie, czyli procesje stacyjne w uroczystości maryjne, wymieniając obok siebie święto Narodzenia, Zwiastowania, Oczyszczenia i Zaśnięcia Najświętszej Panny Maryi. Leon IV poleca uroczyście obchodzić święto Wniebowzięcia Świętej Bożej Rodzicielki.
Również Ojcowie i Doktorzy Kościoła mówili o prawdzie Wniebowzięcia NMP. Szczególnym jej głosicielem był m.in. św. Jan Damasceński. "Potrzeba było, by Ta, która rodząc zachowała nienaruszone dziewictwo, zachowała również i po śmierci swe ciało bez żadnego skażenia. Potrzeba było, by Ta, która Stwórcę w swym łonie jako Dziecię nosiła, przebywała w Boskich przybytkach. Potrzeba było, by Oblubienica poślubiona przez Ojca zamieszkała w niebieskich komnatach. Potrzeba było, by Ta, która widziała Syna swego na krzyżu i doznała w serce ciosu miecza boleści, uniknąwszy go przy rodzeniu, oglądała tegoż Syna zasiadającego wraz z Ojcem. Potrzeba było, by Matka Boża posiadała to, co do Syna przynależy i otrzymywała cześć od całego stworzenia jako Matka Boga i służebnica zarazem"(cyt. za Munificentissimus Deus).
Teologowie i scholastycy podkreślali, że przywilej Wniebowzięcia Maryi Dziewicy zgadza się w pełni z Pismem Świętym. Pośród świętych, przypominających o tajemnicy Wniebowzięcia wymienić można: św. Antoniego Padewskiego, św. Alberta Wielkiego, św. Tomasza z Akwinu, św. Bernardyna ze Sieny, św. Roberta Bellarmina, św. Franciszka Salezego, św. Alfonsa czy też św. Piotra Kanizjusza.
Dlatego właśnie Papież Pius XII, idąc za tradycją Świętego Kościoła Katolickiego w 1950 roku Konstytucją apostolską Munificentissimus Deus ogłosił dogmat o Wniebowzięciu słowami: "...ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej". Pośród argumentów teologicznych jakie Ojciec Święty wylicza uzasadniając tę prawdę, warto przypomnieć m. in., że Matka Boga jest najściślej zjednoczona z Boskim swoim Synem i dzieli Jego los. Skoro więc poczęła Jezusa - Zbawiciela, karmiła, nosiła na rękach, niemożliwym jest, aby po ziemskim swym życiu została od niego oddzielona ciałem. Jezus Chrystus też jako najdoskonalszy wykonawca prawa, który uczcił odwiecznego Ojca, nie mógł nie uczcić swej ukochanej matki.
Koniecznym było, aby Maryja Dziewica najściślej zjednoczona ze swym Synem w walce z szatanem, mająca doprowadzić do najpełniejszego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią, została wzięta z duszą i ciałem do nieba. Tak jak Zmartwychwstanie Chrystusa jest zwycięstwem nad grzechem i jego skutkami, w tym śmiercią, "tak trzeba było, aby wspólna walka świętej Dziewicy i Syna zakończyła się dziewiczego ciała". Maryja Niepokalana w swoim poczęciu, nienaruszenie dziewicza w Boskim macierzyństwie osiągnęła jakby najwyższą koronę swoich przywilejów poprzez zachowanie od zepsucia grobu, "aby na podobieństwo Syna, po zwycięstwie nad śmiercią, z duszą i ciałem zostać wyniesioną do najwyższej chwały nieba i tam jaśnieć jako Królowa po prawicy tegoż Syna, nieśmiertelnego Króla wieków".
"Wniebowzięcie Najświetszej Maryi Panny"
sanktus.pl
W tygodniu po I niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego w liturgii ormiańskiej przypadają ważne wspomnienia:
12 czerwca
Świętej Rypsymy (Hripsime) i towarzyszek (dosłownie: świętych dziewic Rypsymidek - Սրբոց Հռիփսիմեանց կուսանացն);
13 czerwca
Świętej Gajany (Gajane) i towarzyszek (dosłownie: świętych dziewic Gajanidek - Սրբոց Գայիանեանց կուսանացն), wtorek;
15 czerwca
Św. Jana Chrzciciela i św. Atenogenesa biskupa (Սրբոցն Յովհաննու Կարապետին եւ Աթանագինեայ եպիսկոպոսին);
17 czerwca
Świętego naszego Ojca Grzegorza Oświeciciela uwolnienie z lochu / jamy (Սրբոյ Հօրն մերոյ Գրիգորի Լուսաւորչին ելն ի վիրապէն;
Wspominamy zatem pierwsze męczennice Armenii, których męczeńska krew leży u podstaw wprowadzenia chrześcijaństwa w tym kraju: grupę ok. 40 dziewcząt, które pod przewodnictwem Gajany poświęciły się Bogu, wybierając życie w bezżeństwie. Podczas prześladowań uciekły z Cesarstwa Rzymskiego i ok. 300 r. schroniły się w Armenii. Tam jednak, ówczesny pogański król Trdat III, który daremnie zabiegał o rękę jednej z nich - Rypsymy, skazał je wszystkie na śmierć przez ukamienowanie.
Po egzekucji młodych chrześcijanek, król popadł w straszną chorobę. Zamienił się w dzika – mówią przekazy. Od tego szaleństwa mógł go uwolnić – jak zostało objawione we śnie jego żonie - jedynie Grzegorz, więziony od lat w głębokiej jamie (dziś: Chor Wirap, przy Artaszacie ówczesnej stolicy Armenii).
Gdy Grzegorz został uwolniony z lochu, uzdrowił króla Trdata. Wtedy król uwierzył w moc wiary chrześcijańskiej, wraz z dworem przyjął chrzest i zaczął wprowadzać w swym kraju prawdziwą wiarę. W ten sposób Armenia stała się oficjalnie pierwszym na świecie krajem chrześcijańskim.
Na miejscu męczeństwa i grobów niewinnych chrześcijanek w Wagharszapacie (Eczmiadzyn), trzy wieki później powstały piękne kościoły, zachowane do dziś: świętej Rypsymy (618 r.) i świętej Gajany (630 r.). W podziemiach są relikwie - groby obu męczennic.
Współczesny tym wydarzeniom z początku IV w. był Atenogenes, biskup Sebasty w Armenii Zachodniej, należącej wtedy do Cesarstwa Rzymskiego. W wyniku ówczesnych prześladowań poniósł śmierć męczeńską, gdy odmówił złożenia ofiar bóstwom pogańskim.
ks. prof. Józef Naumowicz
Սրբոյն Թադէոսի առաքելոյն եւ Սանդխտոյ կուսի
Tadeusz, jeden z Dwunastu, po Zesłaniu Ducha Świętego głosił Chrystusa w okolicach Edessy, potem przeszedł do Mezopotamii i Persji. Według tradycji ormiańskiej, ok. 44 r. znalazł się w Armenii i wszedł na tereny pogańskiego króla Sanatruka. Tam głosił ewangelię i dokonywał wielu cudów, stąd dokonał wielu nawróceń, tworząc podwaliny Kościoła Ormiańskiego. Gdy był w regionie Artaz, nawrócił także Sanducht, królewską córkę. Król Sanatruk zmuszał ją do powrotu do religii pogańskiej, gdy jego wysiłki okazały się próżne, skazał ją na śmierć. Ok. 66 r. król Sanatruk skazał na śmierć także apostoła Tadeusza.
To częste wizerunki w kościołach ormiańskich: dwaj apostołowie Armenii, wymieniani jako pierwsi katolikosi - głowy Kościoła tego kraju. Św. Tadeusz jest przedstawiany z ostrzem włóczni w ręku. Przyniósł on bowiem do Armenii włócznię (arm. geghard), którą rzymski centurion przebił bok Chrystusa na krzyżu. Relikwia tej włóczni była przechowywana w klasztorze Ayri Vank (potem przyjął on nazwę Geghard czyli Włócznia), obecnie w Eczmiadzynie, gdzie jest używana m.in. podczas uroczystego błogosławienia świętego oleju - myronu. Natomiast św. Bartłomiej przyniósł do Armenii obraz Matki Bożej. Obaj apostołowie trzymają też w rękach narzędzia swego męczeństwa: Bartłomiej został obdarty ze skóry, Tadeusz przebity sztyletem (według innej wersji zabity kijami lub maczugą).
Klasztor św. Tadeusza w Artaz w płn. Iranie (w starożytności to historyczna kraina należąca do ormiańskiej prowincji Vaspurakan), w pobliżu granicy z Armenią, Turcją i Azerbejdżanem, upamiętniający miejsce męczeństwa i grobu św. Tadeusza Apostoła. Niedaleko obecnego klasztoru miała ponieść śmierć męczeńską św. Sanaducht. Co roku na Dzień św. Tadeusza do tego klasztoru przybywają tysiące Ormian.
ks. prof. Józef Naumowicz