Urodził się 19 kwietnia 1869 r. w Mardin na terenie Imperium Osmańskiego. Wychował się katolickiej rodzinie pochodzenia ormiańskiego. Był czwartym z ośmiorga dzieci. Na chrzcie otrzymał imię Choukrallah. Od najmłodszych lat pragnął zostać kapłanem. Kształcił się w klasztorze Matki Bożej w Bzommar w Libanie. Święcenia kapłańskie w obrządku ormiańskokatolickim przyjął w uroczystość Bożego Ciała w 1896 r. W dniu święceń za szczególnego patrona obrał sobie św. Ignacego z Antiochii. Od tego momentu posługiwał się imieniem świętego patrona. Jako kapłan ormiańskokatolicki pracował duszpastersko najpierw w Bzommarze, następnie w Aleksandrii w Egipcie. We wrześniu 1901 r. został mianowany wikariuszem patriarchy i przeniesiony do Kairu. Następnie przez blisko rok był sekretarzem patriarchy Konstantynopola. Po rezygnacji z urzędu ormiańskokatolickiego arcybiskupa Mardin, został jego następcą. Sakrę biskupią przyjął 22 października 1911 r. w Rzymie, podczas odbywającego się synodu katolickich biskupów ormiańskich. Powrócił do diecezji i z gorliwością pełnił swoją posługę biskupią.
Gdy po wybuchu pierwszej wojny światowej Ormianie sprzeciwili się mobilizacji do służby w wojsku tureckim, spłynęła na nich fala represji. Nie pomogły ani protesty przedstawicieli Kościoła katolickiego, ani zapewnienia o ich lojalności wobec władzy. Z inicjatywy policji i nacjonalistycznego ruchu „Młodzi Turcy” rozpoczęła się eksterminacja Ormian. Szykany dotykały coraz bardziej także arcybiskupa Ignacego Maloyana. Przewidując swoje aresztowanie, polecił, aby po jego zatrzymaniu władzę w diecezji przejął ks. Ohannes Potourian. Pod koniec kwietnia i w maju 1915 r. słynące z okrucieństwa tureckie szwadrony wojskowe rozpoczęły masakrę ludności ormiańskiej. Gdy namawiano arcybiskupa, aby poszukał schronienia w górach, on stwierdził, że pasterz nie może porzucać swoich owiec, aby ratować własne życie.
Do zatrzymania hierarchy potrzebny był pretekst. W tym celu przymuszono młodego katolika pochodzenia ormiańskiego, aby zeznał, że arcybiskup jest zaangażowany w przemyt broni i kontakty z Rosjanami. Na podstawie tych zeznań w czerwcu 1915 r. osadzono abpa Maloyana w więzieniu. Tam poddawano go straszliwym torturom i zmuszano do przejścia na islam. Będąc w więzieniu, zdążył odbyć spowiedź świętą i pożegnać się z matką. W nocy 10 czerwca wraz z grupą innych 417 więźniów został wywieziony do Diarbérkir. Tam mieli pracować przy naprawie dróg. Kiedy dotarli do Ain Omar Agha, wybrano dziesięciu z nich, zapewniając o ich uwolnieniu. arcybiskup zorientował się jednak, że czeka ich pewna śmierć. Osobiście poprosił szefa policji Mamdouha, aby mógł przemówić do swoich wiernych. Odprawił dla nich mszę św., udzielił absolucji generalnej i odpustu zupełnego oraz rozdał komunię świętą. Żołnierze tureccy zamordowali ich wszystkich, zaś szef policji raz jeszcze zaproponował arcybiskupowi, aby przyjął islam. Gdy on odmówił, zastrzelił go ze swojego pistoletu, a w akcie zgonu zapisano, że nastąpił on w wyniku zawału serca. Bł. Ignacy Maloyan zmarł śmiercią męczeńską 11 czerwca 1915 r., w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. W momencie śmierci zdążył wypowiedzieć słowa: „Boże mój, zmiłuj się nade mną. W Twoje ręce oddaję ducha mego”.
Beatyfikował go 7 października 2001 r. w Rzymie św. Jan Paweł II, który podczas uroczystego nabożeństwa zwrócił się do uczestników: „Niech jego przykład przyświeca dziś wszystkim, którzy chcą być autentycznymi świadkami Ewangelii na chwałę Bożą i zbawienie swoich braci”.
*
Արքեպիսկոպոս Իգնասի Մալոյան (1869–1915)
Ծնվել է Վերին Միջագետքի հին բերդաքաղաք Մարդինում, որն այդ ժամանակ գտնվում էր Օսմանյան կայսրության կազմի մեջ։ Մեծացել է հայկական ծագմամբ կաթոլիկ ընտանիքում։ Ութ երեխաներից չորրորդն էր։ Մկրտության ժամանակ ստացել է Չուքրալլահ անունը։ Փոքր տարիքից երազել է քահանա դառնել։ Ուսանել է Լիբանանի Զմմառի Աստվածամոր վանքում։ Քահանա է ձեռնադրվել 1896 թ. «Բոժե Չիալո» կաթոլիկ եկեղեցական տոնի օրը։ Որպես իր խնամակալ է ընտրել Սբ. Իգնասիին Անտիոքից։ Այդ օրից սկսած օգտագործել է Իգնասի անունը։ Որպես քահանա սկզբում ծառայել է Զմմառում, որից հետո գնացել է Եգիպտոս՝ Ալեքսանդրիա։ 1901 թ. սեպտեմբերին տեղափոխվել է Կահիրե։ Այնուհետև մոտ մեկ տարի եղել է Կոստանդնուպոլիսի պատրիարքարանի քարտուղարը։ Իսկ Մարդինի արքեպիսկոպոսի հրաժարականից հետո զբաղեցրել է նրա տեղը։ Եպիսկոպոս է ձեռնադրվել 1911 թ. հոկտեմբերի 22-ին Հռոմում, հայ եպիսկոպոսների սինոդի ժամանակ։ Վերադառնալով Մարդին լծվել է իր թեմում եպիսկոպոսի ծառայության իրականացմանը։
Երբ առաջին աշխարհամարտի բռնկումից հետո հայերը չցանկացան ծառայել թուրքական բանակում, սկսվեց բռնաճնշումների ալիքը։ Չօգնեցին ո՛չ կաթոլիկ եկեղեցու ներկայացուցիչների բողոքները, ո՛չ էլ լոյալության հավաստիացումները իշխանության ներկայացուցիչներին։ Երիտթուրքերի կառավարության նախաձեռնությամբ սկսվեց հայերի տեղահանությունը։ Կանխատեսելով իր մոտալուտ ձերբակալությունը, Իգնասի Մալոյանը կարգադրում է, որ իրենից հետո թեմի առաջնորդությունը իր ձեռքը վերցնի քահ. Օհաննես Փոթուրյանը։ 1915 թ. ապրիլի վերջին իրենց դաժանությամբ հայտնի թուրքական հատուկ զորաջոկատները սկսեցին հայերի ջարդը։ Երբ արքեպիսկոպոս Մալոյանին հորդորում են, որ պատսպարվի լեռներում, պատասխանում է, որ հովիվն իր հոտը չպետք է լքի, որպեսզի փրկի սեփական կյանքը։
Նրա ձերբակալության համար պատրվակ էր հարկավոր։ Այդ նպատակով հայկական ծագմամբ երիտասարդ մի կաթոլիկի ստիպում են, որ ցուցմունք գրի, իբրև թե արքեպիսկոպոսը մասնակցում է զենքի մաքսանենգությանը և կապեր ունի ռուսների հետ։ 1915 թ. այդ ցուցմունքների հիման վրա նրան ձերբակալում են և բանտ են տանում։ Այնտեղ նրան սարսափելի կերպով խոշտանգում են՝ ստիպելով իսլամ ընդունել։ Բանտում գտնվելու ընթացքում նրան հաջողվել է ընդունել մոր խոստովանությունը և հրաժեշտ տալ նրան։ Հունիսի 10-ի գիշերը նրան 417 այլ բանտարկյալների հետ տեղափոխում են Դիարբեքիր, որտեղ պետք է աշխատեին ճանապարհաշինարարության վրա։ Երբ հասել են Այն Օմար Աղա կոչվող վայրը, նրանց միջից ընտրել են 10 հոգու, որոնց խոստացել են ազատ արձակել։ Սակայն, արքեպիսկոպոսը հասկացել է, որ նրանց մահ է սպառնում և անձամբ խնդրել է ոստիկանության պետ Մահմուդին, որպեսզի վերջինս թույլ տա նրանց համար սուրբ պատարագ անցկացնի և մեղքերին թողություն տա։ Այնուհետև բոլորին սպանում են, իսկ ոստիկանության պետը անձամբ առաջարկում է, որպեսզի արքեպիսկոպոսն իսլամ ընդունի։ Երբ հրաժարվում է, ատրճանակից կրակելով սպանում է նրան, իսկ մահվան վկայականում գրում են, որ մահացել է սրտի կաթվածից։ Արքեպս. Իգնասի Մալոյանը նահատակվել է հունիսի 11-ին՝ Հիսուս Քրիստոսի Սրբագույն սրտի տոնին (թարգմ.՝ կաթոլիկ եկեղեցու տոներից)։ Մահվանից առաջ հասցրել է ասել. «Ողորմած Աստվա՛ծ իմ, Քեզ եմ վստահում իմ հոգին»։
Սրբադասվել է 2001 թ. հոկտեմբերի 7-ին Հռոմում՝ Սբ. Հովհաննես Պողոս Երկրորդի կողմից, որը դիմելով հավաքվածներին ասել է. «Թող այսօր նա օրինակ ծառայի բոլորին, ովքեր ցանկանում են լինել Ավետարանի իրական վկաներ հանուն իրենց եղբայրների թողության»։