Սրբոյն Թադէոսի առաքելոյն եւ Սանդխտոյ կուսի
Tadeusz, jeden z Dwunastu, po Zesłaniu Ducha Świętego głosił Chrystusa w okolicach Edessy, potem przeszedł do Mezopotamii i Persji. Według tradycji ormiańskiej, ok. 44 r. znalazł się w Armenii i wszedł na tereny pogańskiego króla Sanatruka. Tam głosił ewangelię i dokonywał wielu cudów, stąd dokonał wielu nawróceń, tworząc podwaliny Kościoła Ormiańskiego. Gdy był w regionie Artaz, nawrócił także Sanducht, królewską córkę. Król Sanatruk zmuszał ją do powrotu do religii pogańskiej, gdy jego wysiłki okazały się próżne, skazał ją na śmierć. Ok. 66 r. król Sanatruk skazał na śmierć także apostoła Tadeusza.
To częste wizerunki w kościołach ormiańskich: dwaj apostołowie Armenii, wymieniani jako pierwsi katolikosi - głowy Kościoła tego kraju. Św. Tadeusz jest przedstawiany z ostrzem włóczni w ręku. Przyniósł on bowiem do Armenii włócznię (arm. geghard), którą rzymski centurion przebił bok Chrystusa na krzyżu. Relikwia tej włóczni była przechowywana w klasztorze Ayri Vank (potem przyjął on nazwę Geghard czyli Włócznia), obecnie w Eczmiadzynie, gdzie jest używana m.in. podczas uroczystego błogosławienia świętego oleju - myronu. Natomiast św. Bartłomiej przyniósł do Armenii obraz Matki Bożej. Obaj apostołowie trzymają też w rękach narzędzia swego męczeństwa: Bartłomiej został obdarty ze skóry, Tadeusz przebity sztyletem (według innej wersji zabity kijami lub maczugą).
Klasztor św. Tadeusza w Artaz w płn. Iranie (w starożytności to historyczna kraina należąca do ormiańskiej prowincji Vaspurakan), w pobliżu granicy z Armenią, Turcją i Azerbejdżanem, upamiętniający miejsce męczeństwa i grobu św. Tadeusza Apostoła. Niedaleko obecnego klasztoru miała ponieść śmierć męczeńską św. Sanaducht. Co roku na Dzień św. Tadeusza do tego klasztoru przybywają tysiące Ormian.
ks. prof. Józef Naumowicz