default_mobilelogo

2. Niedziela Wielkanocna - Niedziela Nowa
NIEDZIELA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO (łac) - Astwacajin Woghormutian

Dzieje Apostolskie
Lecz pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel, uczony w Prawie i poważany przez cały lud, kazał na chwilę usunąć Apostołów i zabrał głos w Radzie: «Mężowie izraelscy - przemówił do nich - zastanówcie się dobrze, co macie uczynić z tymi ludźmi. Bo niedawno temu wystąpił Teodas, podając się za kogoś niezwykłego. Przyłączyło się do niego około czterystu ludzi, został on zabity, a wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni i ślad po nich zaginął. Potem podczas spisu ludności wystąpił Judasz Galilejczyk i pociągnął lud za sobą. Zginął sam i wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni. Więc i teraz wam mówię: Odstąpcie od tych ludzi i puśćcie ich! Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć i może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem». Usłuchali go. A przywoławszy Apostołów kazali ich ubiczować i zabronili im przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jezusa]. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.
Wówczas, gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy. «Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali słowo Boże, a obsługiwali stoły» - powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów. «Upatrzcież zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości! Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa». Spodobały się te słowa wszystkim zebranym i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich Apostołom, którzy modląc się włożyli na nich ręce. A słowo Boże rozszerzało się, wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie, a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę.
(Dz 5, 34 – 6. 7)

Մի փարիսեցի, որի անունը Գամաղիէլ էր, օրէնուսոյց և ամբողջ ժողովրդից պատուուած մարդ, ատեանի մէջ ոտքի ելաւ և հրամայեց, որ առաքեալներին մի փոքր ժամանակով դուրս հանեն. ապա նրանց ասաց. «Ո՛վ իսրայէլացիներ, զգո՛յշ եղէք, թէ այս մարդկանց ի՛նչ պէտք է անէք: Այս օրերից առաջ մէջտեղ ելաւ Թևդասը, որն իր մասին ասում էր, թէ ինքը երևելի մէկն է. և նրան յարեցին թուով մօտ չորս հարիւր մարդիկ. նա սպանուեց, և բոլոր նրանք, որ նրա հետ միաբանել էին, բաժանևբաժան եղան, ու նրանցից ոչինչ չմնաց: 3Դրանից յետոյ, մարդահամարի օրերին, մէջտեղ ելաւ Յուդա Գալիլիացին և շատ ժողովուրդ ապստամբեցրեց իր յետևից. նա էլ կորաւ. և բոլոր նրանք, որ նրա հետ համաձայնել էին, ցիրուցան եղան: Արդ, այժմ  ասում եմ ձեզ, հեռո՛ւ մնացէք այդ մարդկանցից և բա՛ց թողէք նրանց, որովհետև եթէ այդ խորհուրդը կամ այդ գործը մարդկանցից է, կը քանդուի. իսկ եթէ Աստծուց է, չէք կարող դրանք ձախողեցնել. մի գուցէ աստուածամարտ էլ դառնաք»: Ժողովականները հաւանութիւն տուեցին նրան և առաքեալներին կանչելով, գանահարեցին նրանց ու պատուիրեցին, որ Յիսուսի անունով այլևս չխօսեն. և արձակեցին նրանց: Իսկ նրանք ատեանի առաջից գնացին ուրախանալով, որովհետև Տիրոջ անուան համար անարգանքի էին արժանացել: Եւ ամէն օր, տաճարում թէ տներում, չէին դադարում ուսուցանել և
աւետարանել Յիսուս Քրիստոսին: Այն օրերին, երբ աշակերտները բազմացան, յունախօս հրեաները տրտնջացին եբրայախօս հրեաների դէմ, որովհետև իրենց այրիները ամենօրեայ նպաստի բաշխման ժամանակ անտեսւում էին: Տասներկուսը կանչեցին աշակերտների բազմութիւնն ու ասացին. «Մեզ հաճելի չէ թողնել Աստծու խօսքի քարոզութիւնը և սեղաններ սպասարկել: Եղբայրնե՛ր, ընտրեցէ՛ք ձեր միջից բարի համբաւ ունեցող եօթը մարդու, որոնց կը նշանակենք այդ ծառայութիւնների համար. իսկ մենք աղօթքի և խօսքի քարոզութեանը նուիրուենք»: Այս խօսքը հաճելի թուաց բոլոր հաւատացեալներին. և ընտրեցին Ստեփանոսին, որ հաւատով և Սուրբ Հոգով
լցուած մի մարդ էր, և Փիլիպպոսին, Պրոքորոնին, Նիկանորային, Տիմոնային, Պարմենային, Նիկողայոսին, որ անտիոքցի մի նորադարձ էր. նրանց կանգնեցրին առաքեալների առաջ և, աղօթք անելով, նրանց վրայ ձեռք դրեցին: Եւ Աստծու խօսքը աճում էր, ու աշակերտների թիւը Երուսաղէմում մեծապէս շատանում էր: Եւ քահանաներից շատեր հնազանդւում էին հաւատին:
(ԳՈՐԾՔ ԱՌԱՔԵԼՈՑ 5, 34 - 6, 7)

Ewangelia wg św. Jana
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali - łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.
(Ew. Jana 1, 1-17)

Սկզբից էր Բանը և Բանն Աստծու մոտ էր և Բանն Աստված էր։Նա սկզբից Աստծու մոտ էր։ Ամեն ինչ նրանով եղավ, և առանց նրա չեղավ ոչինչ,որ եղել է։ Կյանքը նրանով էր,և այդ կյանքը մարդկանց համար լույս էր։ Եվ լույսը խավարի մեջ լուսավորում է, և խավարը նրան չնվաճեց։ Կար մի մարդ՝ Աստծուց ուղարկված, նրա անունը՝ Հովհաննես։ Սա եկավ իբրև վկա, որպեսզի վկայի լույսի մասին, և որպեսզի բոլորն էլ հավատան նրա միջոցով։ Նա Լույսը չէր, այլ եկել էր, որ վկայեր Լույսի մասին։ Այդ ճշմարիտ Լույսն էր, որ լուսավորում է ամեն մարդու, որ աշխարհ է գալու։ Նա աշխարհի մեջ էր, և աշխարհը նրանով արարվեց, սակայն աշխարհը նրան չճանաչեց։ Յուրայինների մոտ եկավ, բայց յուրայինները նրան չընդունեցին։Իսկ ովքեր նրան ընդունեցին, նրանց իշխանություն տվեց Աստծու որդիները լինելու, նրանց, ովքեր իր անվանը կհավատան։ Նրանք Աստծուց ծնվեցին,և ոչ թե արյունից,մարմնի ու մարդու կամքից։ Եվ Բանը մարմին դարձավ ու բնակվեց մեր մեջ, և տեսանք նրա փառքը.
փառք, որ Հայրն է տալիս Միածնին՝ լի շնորհով ու ճշմարտությամբ։ Հովհաննեսը վկայում էր նրա մասին, աղաղակում և ասում. "Սա է, որի մասին ասացի, թե իմ հետևից էր գալու, ապա ինձնից ավելի մեծ եղավ, որովհետև ինձնից առաջ էր"։ Մենք բոլորս նրա լիությունից շնորհը շնորհի վրա ստացանք, որովհետև օրենքը Մովսեսի միջոցով տրվեց, իսկ շնորհը և ճշմարտությունը Հիսուս Քրիստոսի միջոցով եղան։
(ԱՎԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ 1, 1-17)
»