Przed świętami Bożego Narodzenia przywołajmy wspomnienie śp. Izydora Statkiewicza (który był od zawsze związany ze środowiskiem wrocławskim Polskich Ormian, ale też warszawskim i krakowskim), jak wyglądały i jaka była atmosfera Świąt w niewielkim wrocławskim domu, w którym znalazły się po wojnie trzy rodziny polskich Ormian:
Dom pełen Ormian
Poniemiecki dom we Wrocławiu, na osiedlu Krzyki, gdzie w drugiej połowie lat pięćdziesiątych minęło nam z bratem dzieciństwo, zamieszkały rodziny ormiańskie. Na poddaszu – Maria Magdalena Romaszkan, wdowa po ziemianinie Jakubie Romaszkanie (z Pilip, pow. Kołomyja) z córką Haliną. Na naszym I piętrze – Rozalia D. z Nikosiewiczów, ur. w Kutach, siostra mojej babci Anieli. Rodzice – Kazimierz Zbigniew (ur. w Tyśmienicy, ekonomista, przeszedł szlak II Armii WP w marszu na Berlin) z żoną Ireną i my z bratem. Na parterze Antonina Moszoro z Nikosiewiczow, kolejna siostra mojej babci, jej syn Stefan M. (absolwent prawa UJK we Lwowie, uczestnik bitwy pod Monte Cassino), z żoną Stefanią i dziećmi. A więc dziewięcioro Ormian i ich potomków.
Wigilie dla wszystkich mieszkańców były wspólne: co roku naprzemian u nas i u Moszorów. Jeśli wspólna Wigilia na parterze, to I dzień Bożego Narodzenia na I piętrze, i na odwrót. Do tego w czasie Świąt, bywało, dojeżdżali kolejni (...).
Oprócz wizyty, czasem i godzinnej, ks. Jana Czaplińskiego, proboszcza naszej parafii i mojego nauczyciela religii w szkole, w okresie Świąt przyjeżdżał z Gliwic ormiański ks. Kazimierz Roszko, odprawiał mszę ormiańską w kościele św. Wojciecha lub św. Krzyża (kościół dolny), potem chodził po kolędzie i oczywiście nie omijał naszego ormiańskiego domu. (...)
Oprócz wizyty, czasem i godzinnej, ks. Jana Czaplińskiego, proboszcza naszej parafii i mojego nauczyciela religii w szkole, w okresie Świąt przyjeżdżał z Gliwic ormiański ks. Kazimierz Roszko, odprawiał mszę ormiańską w kościele św. Wojciecha lub św. Krzyża (kościół dolny), potem chodził po kolędzie i oczywiście nie omijał naszego ormiańskiego domu. (...)