 |
 |
 |
Pierwszego omówienia tego ciekawego rękopisu dokonał znawca rękopisów ormiańskich i autor katalogów Pajlak Antabian (Paylak P. Antabyan, 1926-1990) w czasopiśmie patriarchatu jerozolimskiego „Sion”, podając spis jego zawartości (Փ. Անտապեան, Հայերեն նորայայտ ձեռագիր, „Սիոն”, 53, 1979, 9-10, s. 216-222). Niedawno Ośrodkowi Badań nad Kulturą Ormiańską udało się pozyskać skany śpiewnika, głównie dzięki wielce skutecznej pomocy p. Vigena Yeremyana, za którą jesteśmy wdzięczni. Skany nadesłał ks. Arszak Gazarian (Arshak Ghazaryan) z Jerozolimy. Przy odczytaniu fragmentów grabarowych konsultacji udzielił prof. Andrzej Pisowicz.
Jest to najstarszy zbiór śpiewów z klasztoru ormiańskich benedyktynek we Lwowie, jaki zachował się do naszych czasów. Pochodzi z 1757 roku. Zawiera kolofon, datowany na 8 października tegoż roku, autorstwa Aswadzadura (inaczej Deodata lub Bogdana), syna Owanesa. Dowiadujemy się z niego, że śpiewnik miał być darem dla siostry Aswadzadura. Jej nazwisko zostało wpisane pod kolofonem kopisty polskimi literami: „Antonina Grzegorzowiczowna, Zakonica Reguły Swiętego Oyca Benedykta”. Powodem daru była konsekracja Antoniny, która miała miejsce miesiąc później, 13 listopada, w katedrze lwowskiej. (...)