Հայ Կաթողիկէ Եկեղեցին Լեհաստանում

Włoski duchowny, święty Kościoła katolickiego, założyciel zakonu teatynów;
patron bezrobotnych, bankowców, sierot i ofiar wojny; wzywany w czasie zarazy

Urodził się w rodzinie Kacpra i Marii Porto. Ojciec pochodził z miejscowości Thiene leżącej w prowincji Vicenza, stąd świętego nazywa się często Kajetanem z Tieny. Natomiast imię Kajetan (wł. Gaetano) oznacza po prostu „pochodzący z Gaety” (łac. Caieta), niewielkiego miasta portowego w regionie Lacjum.

Studiował prawo ma uniwersytecie w Padwie, gdzie w wieku 25 lat otrzymał tytuł doktora w dziedzinie prawa rzymskiego i kościelnego. Wkrótce został protonotariuszem papieża Juliusza II w Rzymie. W 1516 r. przyjął święcenia kapłańskie i odtąd niestrudzenie działał na rzecz reformy duchowieństwa. Trzy lata później powrócił do Vicenzy, gdzie wstąpił do „Bractwa świętego Hieronima” posługującego chorym i potrzebującym.

W 1523 r. znów udał się do Rzymu. Tam poznał Giovanniego Pietra Caraffę, biskupa Teate (dziś Chieti w Abruzji), późniejszego papieża Pawła IV. W 1524 r. biskup i Kajetan założyli Zgromadzenie Kleryków Regularnych, zwanych także teatynami lub kajetanami, a papież Klemens VII zatwierdził istnienie nowego zakonu, którego celem było podniesienie wykształcenia duchownych, zwłaszcza Kościołów połączonych unią ze Stolicą Apostolską, a także wspieranie życia religijnego wśród ludu. Do Polski teatyni trafili w połowie XVII w. We Lwowie prowadzili Kolegium Papieskie kształcące początkowo kler ormiański, a później także greckokatolicki; w Warszawie przy ul. Długiej prowadzili szkołę dla szlacheckiej młodzieży.

W 1527 r. w trakcie najazdu wojsk cesarskich na Rzym dom zakonny teatynów został zniszczony, sam Kajetan został ranny, a bracia, poniżeni i pobici, udali się do Wenecji. Życzliwie przyjęci, objęli klasztor pw. św. Mikołaja z Tolentino. Gdy w 1528 r. Wenecję nawiedziła dżuma i straszliwa klęska głodu, teatyni okazali się niestrudzonymi krzewicielami miłosierdzia.

» Święty Kajetan z Tieny - pełny tekst
(za kalendarzem FKiDOP 2020 - w j. polskim i ormiańskim)