 |
| WYGNANIE ADAMA I EWY Z RAJU, BENJAMIN WEST |
Przypomina też o smutnych skutkach grzechu. Zerwanie pozornie smakowitego zakazanego owocu przynosi olbrzymi dyskomfort, utratę pierwotnej niewinności i prawdziwych relacji międzyludzkich (mężczyzna i kobieta poczuli wstyd i zażenowanie wobec siebie, „poznali, że są nadzy”, Rdz 3, 7), za tym idzie rozdarcie, strach i utrata ufności („skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu”, Rdz 3, 8), wreszcie utrata więzi z Bogiem i ciężar ziemskiego życia.
Ale wygnanie z raju nie było odrzuceniem ludzi. Gdy człowiek utracił więź z Bogiem został umieszczony – jak podaje grecki przekład Księgi Rodzaju – „naprzeciw raju” (Rdz 3, 24) lub, jak napisał św. Ireneusz z Lyonu w końcu II w., „naprzeciw raju, na drodze do niego”. To oznacza, że człowiek nie utracił całkowicie kontaktu z rajem, zachował pamięć o raju i swym Stwórcy w sumieniu i może wrócić do szczęśliwego życia. Odtąd jest ciągle na drodze do raju, za nim tęskni i go pragnie. Raj pozostanie jednak dla niego nieosiągalnym marzeniem, bo sam nie może do niego wrócić. Tę drogę do raju może na nowo odtworzyć jedynie sam Bóg, Zbawiciel człowieka.
Jeżeli Bóg umieścił ludzi „na drodze do raju”, to znaczy, że ich nie odrzuca, troszczy się o ich los i przewiduje ich powrót do krainy szczęśliwości. Zaprasza człowieka, żyjącego w grzesznym świecie, do nieustannego oczyszczania się, do poszukiwania prawdziwej miłości i więzi.
Co Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii? Że nie przyszedł znieść czy unieważnić przykazania, ale je pogłębić, uwewnętrznić, nadać im wewnętrzną motywację. Bo Pan wciąż nauczy, że najważniejsza jest miłość, a istotą religii jest żywa i bliska więź z Bogiem.